ΒΙΠΕ Κιλκίς: Κουφάρια βιομηχανιών
Το αλιεύσαμε από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΙΣΟΤΙΜΙΑ και υπογράφει ο Σπύρος Αλεξίου:
“Η βιομηχανική ζώνη του Κιλκίς είναι γεμάτη με κουφάρια βιομηχανιών που επιδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος, για να καταφύγουν τελικά στη Βουλγαρία, αφού σήκωσαν και τα ρέστα τους από το Χρηματιστήριο”.
Το άρθρο με τίτλο “Η ζωή είναι ένα κρεμμύδι που, καθώς το ξεφλουδίζεις, κλαις” (γαλλική παροιμία), αναφέρεται στις γαλλικές εκλογές αλλά επειδή παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον το αναδημοσιεύουμε:
Η επίθεση του Economist, την εβδομάδα που πέρασε, στον Γάλλο υποψήφιο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ τον οποίο χαρακτήρισε επικίνδυνο, αποκάλυψε τον αμερικανο-βρετανικό-γερμανικό ιδεολογικό πόλεμο που κρύβεται πίσω από την κρίση του ευρώ.
Είναι φανερό ότι η επικείμενη είσοδος σοσιαλιστή προέδρου στο Μέγαρο των Ηλυσίων, και οι διαδικασίες που θα ξεκινήσουν την επομένη, φοβίζουν τις αγορές πολύ περισσότερο από τις πολιτικές λιτότητας της Άνγκελα Μέρκελ και του ιερατείου του νεοφιλελευθερισμού, που έχει φέρει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Φαίνεται ότι, με την εκλογή Ολάντ, από την μία πλευρά, επισήμως θα τερματιστεί η περίοδος «αργόσυρτης κατάρρευσης» της Ευρωζώνης και, από την άλλη, θα μπει τέρμα στη συγκυριακή ταύτιση θέσεων αγορών και πολιτών.
Μέχρι σήμερα τόσο οι διεθνείς αγορές, μέσω των οίκων, των hedge funds, των επιχειρηματιών, όσο και οι εργαζόμενοι, μέσω των συνδικάτων, στάθηκαν απέναντι στις πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν οι Γερμανοί.
Οι μεν εργαζόμενοι αντέδρασαν με πορείες, διαμαρτυρίες και επεισόδια. Οι δε επενδυτές εξαφανίστηκαν από τις αγορές κρατικών ομολόγων, δείχνοντας όλοι μαζί ότι ο δρόμος που χάραζαν οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού οδηγούσε κάθε μέρα σε μεγαλύτερη οικονομική ασφυξία και, τελικά, σε αδιέξοδο.
Με την εκλογή όμως Ολάντ αλλάζει το παιχνίδι. Και κάθε παίκτης επιστρέφει στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο, για να επανεξοπλιστεί, ώστε να πάρει μέρος στο νέο γύρο του παιχνιδιού.
Είναι φανερό ότι ο Ολάντ, ως σοσιαλιστής, θα επιδιώξει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας. Έχει ήδη θέσει θέμα για φόρο Τόμπιν, υψηλότερη φορολόγηση των πλουσίων, μεγαλύτερο έλεγχο των κεφαλαίων. Και, φυσικά, ως σοσιαλιστής που σέβεται τον εαυτό του, για μεγαλύτερη ρύθμιση των αγορών. Υποσχέθηκε να ενισχύσει το κοινωνικό κράτος προσλαμβάνοντας 100.000 νέους υπαλλήλους, να επιβάλλει 15% φόρο στις τράπεζες και να απαγορεύσει τα stock options.
Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στην καρδιά του ζητήματος, στο ουσιαστικό διακύβευμα. Οι αγορές ζητούν απορρύθμιση του χρηματοοικονομικού συστήματος και της αγοράς εργασίας και κόψιμο χρήματος, για να συνεχίσουν το παιχνίδι. Ενώ η κοινωνία ζητά να κρατήσει τα κεκτημένα στα εργασιακά, την επιβίωση του κοινωνικού κράτους και την αποτελεσματική φορολόγηση των κεφαλαίων, που από τη δεκαετία του ‘80 και μετά, και με τα νέα χρηματοπιστωτικά εργαλεία, ταξιδεύουν ελεύθερα και αφορολόγητα. Επί της ουσίας, άρα, κάποιος πρέπει να γράψει τις ζημιές της οικονομικής κρίσης: οι αγορές ή οι κοινωνίες.
Οι αγορές και οι νεοφιλελεύθεροι βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο: τα κράτη ξοδεύουν περισσότερα από όσα βγάζουν. Και πρέπει να κόψουν τις πολυτέλειες, να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς και να πίνουν μόνον όσο νερό μπορούν να βάλουν στο ποτήρι.
Αλλά οι κοινωνίες βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο: κάποιος δεν πρόσθεσε το νερό που του αναλογεί. Από τη δεκαετία του ΄80, που απελευθερώθηκαν οι αγορές και απορρυθμίστηκε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα κεφάλαια ταξιδεύουν ελεύθερα. Επιδοτούνται με κοινοτικά κονδύλια, παράγουν στην Κίνα, τιμολογούν στην Ολλανδία και εξαφανίζονται στο Λιχτενστάιν με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν φόρο πουθενά.
Η βιομηχανική ζώνη του Κιλκίς είναι γεμάτη με κουφάρια βιομηχανιών που επιδοτήθηκαν από το ελληνικό κράτος, για να καταφύγουν τελικά στη Βουλγαρία, αφού σήκωσαν και τα ρέστα τους από το Χρηματιστήριο. Αυτό γίνεται πλέον και σε μικρομεσαίο επίπεδο: Χιλιάδες επιχειρήσεις εγκαθιστούν την έδρα τους στην Κύπρο, και νοικιάζουν τα ακίνητά τους από offshore που οι ίδιες έχουν συστήσει σε φορολογικούς παραδείσους. Ας μην ξεχνάμε ότι την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα οι offshore τριπλασιάστηκαν.
Και έτσι έχουν απομείνει οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι να πρέπει να συντηρούν το κράτος πρόνοιας σε όλο τον Δυτικό Κόσμο. Εμείς στο Ελλάντα είχαμε να συντηρήσουμε και ένα υπερμέγεθες κομματικό κράτος. Ως εκ τούτου, βρεθήκαμε να καταρρέουμε πρώτοι και καλύτεροι.
Η έλευση των Γάλλων σοσιαλιστών στην εξουσία είναι φανερό, καταρχήν, ότι θα εισαγάγει νέα δεδομένα στην ευρωπαϊκή κρίση. Το πιθανότερο είναι ότι την επομένη των εκλογών οι αγορές θα τρίξουν τα δόντια τους στο νέο αιρετικό Γάλλο ηγέτη. Θα τον απειλήσουν με ακριβότερα επιτόκια και με μεγαλύτερη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας του.
Η Γαλλία παραμένει ελλειμματική και έχει ανάγκη τις αγορές. Οι τράπεζές της, κυρίως οι PNP Paribas και Société Générale, βρίσκονται συνεχώς επί ξυρού ακμής και στο επίκεντρο σκοτεινών φημών. Πώς θα αναστηλώσει το κοινωνικό κράτος, όπως ευαγγελίζεται, με άδεια ταμεία;
Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία και φυσικά η Ελλάδα είναι οι παράγοντες αποσταθεροποίησης του συστήματος. Τα γρανάζια που ρετάρουν στο σύστημα του ευρώ. Ο Μόντι φαίνεται να δημιουργεί τον νέο άξονα με τη Γερμανία, οι Ιταλοί όμως παραμένουν στους δρόμους και αντιτίθενται στη λιτότητα.
Ίσως αυτή να είναι η τελευταία εβδομάδα που η Ελλάδα, διασωληνωμένη στο κρεβάτι της εντατικής, παρακολουθεί τους γερμανοτραφείς μαθητευόμενους μάγους να δοκιμάζουν τα γιατροσόφια τους.
Μετά τις εκλογές στη χώρα μας και στη Γαλλία, και αφού ο θάλαμος έχει πλέον γεμίσει ασφυκτικά με Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς και Ολλανδούς, περιμένουμε νέο ιατρικό προσωπικό και νέα φάρμακα.
