Αφέλεια ή διαπλοκή, ίδια ζημιά

Του Χρήστου Σπίγκου.

Παντού έχει κι έναν φίλο, και σε κάθε διάδρομο υπουργείου πλανάται η σκιά των υποσχέσεών του. Υπόσχεται στους πάντες τα πάντα, με την ίδια ευκολία που υπογράφει λεόντειες συμβάσεις. Ξέρει ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται.

Ο λόγος για τον εργολάβο, που προσβάλλει τους ομοτέχνους του. Είναι ο «ικανός» για τον ανίκανο επιβλέποντα, και ο «προστάτης» του αχόρταγου χαμερπούς υπηρεσιακού στελέχους .

Κρίσιμη παράμετρος στην πορεία του αδίστακτου εργολάβου , η πολιτική ανωριμότητα.

Δίπλα ή πίσω από το πλατύ χαμόγελο και την αυτοπεποίθηση των μεγάλων εκπτώσεων με τη ζημιογόνα κατάληξη, βρίσκεται μια χειραψία με έναν αφελή πολιτικό που νομίζει ότι βρήκε τον άνθρωπό του.

Ο συνδυασμός, συνήθης για τα ελληνικά δεδομένα, αποδεικνύεται, στις πλείστες των περιπτώσεων, θανατηφόρος για την πολιτική καριέρα του ενός, και όχι μόνο, και κερδοφόρος με ημερομηνία λήξης για τη θνησιγενή εργολαβική καπατσοσύνη.

Στους χαμένους, το τραυματισμένο πολιτικό μας σύστημα.

Κάθε υπόθεση συνειδητής διαπλοκής ή αφελούς εμπλοκής πολιτικού προσώπου με την άρρωστη επιχειρηματικότητα ελληνικής κοπής, καταλήγει σε πολιτικό διασυρμό του πρώτου από τους «αναμάρτητους» λιθοβολούντες της άλλης πλευράς, που περιμένουν αμέριμνοι κι αυτοί τη σειρά τους.

Ο θεατής λαός, που έμαθε να αιωρείται μεταξύ αναθέματος και επευφημίας, αρέσκεται να καταφεύγει στο επιχείρημα που βολεύει και όχι στον λογισμό που θεραπεύει.

Καθοριστικός και επιβεβλημένος ο ρόλος των πολιτικών μας.

Η ποινική λειτουργία του Κοινοβουλίου δεν θα πρέπει να εξαντλείται στη συγκρότηση των αρμόδιων επιτροπών, αλλά να μεριμνά, με συγκεκριμένη μεθόδευση, για την προστασία του πολίτη από την υιοθέτηση μιας εν πολλοίς ατεκμηρίωτης υπερασπιστικής ή καταδικαστικής στάσης.

Ο πολίτης σε ρόλο δικαστή υπονομεύει το ίδιο το πολίτευμα.

Στο σημείο αυτό, πολύτιμη είναι η εμπειρία της τακτικής Δικαιοσύνης.
Η μεταμνημονιακή εποχή, έμφορτη από τα μαθήματα του παρελθόντος, θα δώσει άραγε τη λύση;

Είθε!