Ας γνωριστούμε, πριν πνιγούμε…
…στον βόθρο του «no politica».
Του Μάριου Αραβαντινού.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρίσκεται σε ανοικτή και διαρκή διαμάχη με την κυβέρνηση. Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, θέλετε επειδή ερευνάται για την υπόθεση του Noor One, θέλετε απλώς επειδή αντιπαθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, «επαναστατεί» για τη «χούντα» του Αλέξη Τσίπρα και με όχημα τον Ολυμπιακό παίζει πολιτικά παιχνίδια. Έξυπνος γαρ, ακολουθεί την πεπατημένη χρόνων. Γνωρίζει καλά πως ο αθλητισμός είναι συνδεδεμένος με την πολιτική κι αυτό είναι που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί. Θα ήταν αφελές να μιλήσει κανείς για γεγονός πρωτοφανές.
Χρησιμοποιώντας την επιρροή που απέκτησε με την αγορά του Ολυμπιακού, ο Μαρινάκης συμμετείχε προ τεσσάρων ετών στη δημιουργία ενός νέου κατεστημένου στον Πειραιά. Ο Γιάννης Μώραλης, επί χρόνια εκπρόσωπος Τύπου και διοικητικός παράγοντας των «ερυθρολεύκων» εξελέγη δήμαρχος, όχι λόγω της πολιτικής διαδρομής του, αλλά χάρη στην ομάδα του. Ακόμη κι αν είναι ο καλύτερος δήμαρχος που γνώρισε ποτέ η πόλη, η πραγματικότητα που θέλει τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του να καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα στην περιοχή, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Μόνο που υπό τον μανδύα της πιο επικίνδυνης πολιτικής θέσης η οποία από τους οργανωμένους του Ολυμπιακού εκφράζεται ως «no politica», ο ηγετικός πυρήνας του πολυπληθέστερου ελληνικού αθλητικού σωματείου, έχει μετατρέψει εσχάτως την ομάδα περίπου σε πολιτική παράταξη. Τα συνθήματα «κράτος δεν είναι ο πρωθυπουργός, κράτος είναι ο Ολυμπιακός» και τα πανό με μηνύματα για «ραντεβού στις κάλπες» έχουν ξεκάθαρη πολιτική στόχευση. Οι οργανωμένοι και η διοίκηση της «ερυθρόλευκης» ΠΑΕ εμφανίζουν την ομάδα ως θύμα της κυβέρνησης, δημιουργώντας κλίμα που ξεπερνάει κατά πολύ τον φανατισμό για τον σύλλογο.
Μια πολυπληθής μάζα οπαδών, ως επί το πλείστον νεότερων σε ηλικία, προτάσσουν ξαφνικά τα στήθη τους για τη δήθεν διωκόμενη ομάδα τους, δίχως να αντιλαμβάνονται πως πίσω από την «επανάστασή» τους βρίσκεται ο πράγματι διωκόμενος Βαγγέλης Μαρινάκης. Τελικά, με άλλοθι το «no politica» και με πυρήνα της ιδεολογίας τους τον Ολυμπιακό «που βρίσκεται πάνω από κόμματα και πρόσωπα» οι οπαδοί μετατρέπονται σε στρατιώτες, όχι της ομάδας τους όπως ίσως νομίζουν, αλλά εκείνου που τη διοικεί. Ενός ανθρώπου με πολιτική θέση και αναμφίβολα πολιτικά συμφέροντα.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης εκμεταλλεύεται τον Ολυμπιακό απροκάλυπτα. Σ’ αυτό ίσως το πλαίσιο εντάσσεται και η προχθεσινή (χορηγούμενη) ανάρτηση της ΠΑΕ στο facebook, σύμφωνα με την οποία «η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ελληνική». Πέραν του προφανούς, της ανιστόρητης δηλαδή θέσης περί μιας και ελληνικής Μακεδονίας, η επίσημη θέση της ΠΑΕ η οποία έχει προσφάτως εκφραστεί και από τους οργανωμένους στο γήπεδο «Καραϊσκάκη», δημιουργεί ερωτηματικά.
Τι συνέβη και ξαφνικά εκείνοι οι οποίοι δίχως πρόβλημα αποκαλούν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ «Βούλγαρους», δηλώνουν αδέρφια με τους ακροδεξιούς «Delije» του Ερυθρού Αστέρα, αλλά με πρόσχημα τις ιδέες τους που θέλουν τον Ολυμπιακό αποκομμένο δήθεν από κάθε πολιτική δραστηριότητα, δεν τόλμησαν να βγάλουν μια ανακοίνωση για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζί, εκφράζουν την ευαισθησία τους για την ελληνικότητα της Μακεδονίας;
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν έγιναν ξαφνικά εθνικά ευαίσθητοι, υπερπατριώτες και «μακεδονομάχοι». Ασφαλώς ανάμεσα στα εκατομμύρια όσων υποστηρίζουν τον σύλλογο, βρίσκονται ακροδεξιοί, όπως και άνθρωποι δίχως πολιτική θέση. Οι τελευταίοι, οι πιο ευάλωτοι όλων, αποτελούν τον ευκολότερο στόχο για όσους σκέφτηκαν πως με αιχμή του δόρατος την ισχυρή μάζα των οργανωμένων θα χτίσουν τείχη κι άμυνες, όχι για τον Ολυμπιακό μα για τους ίδιους.
Σ’ εκείνους είναι που στοχεύει το επικίνδυνο «no politica» υπό τη σκέπη του οποίου ακροδεξιοί δεν διστάζουν να σηκώνουν πανό με συνθήματα «Macedonia is Greece, Kosovo is Serbia». Ανάθεμα βέβαια κι αν όσοι περνούν τις Κυριακές τους στην εξέδρα των οργανωμένων, γνωρίζουν έστω και που πέφτει το Κόσοβο, η Σερβία ή ακόμη και η Μακεδονία. Είναι αυτή όμως η τάση που οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού εντέχνως επέβαλαν στην κερκίδα που κάνει ευκολότερη την εκμετάλλευση των υπολοίπων.
Η ΠΑΕ Ολυμπιακός, δηλαδή ο Βαγγέλης Μαρινάκης, επέλεξε αυτή τη συγκυρία για ν’ «αντιπολιτευτεί», γνωρίζοντας ότι το «Μακεδονικό» θα ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά όψιμων πατριωτών και χιλιάδων άλλων που νιώθουν περήφανοι επειδή ο Ολυμπιακός πήρε θέση. Χρησιμοποίησε ως ασπίδα του τον κόσμο και το όνομα της ομάδας μόνο και μόνο για εξυπηρετήσει το προσωπικό συμφέρον του. Για να βάλλει κατά των πολιτικών αντιπάλων του που θεωρεί πως τον διώκουν. Δείλιασε άραγε να μιλήσει ο ίδιος; Μπορεί. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: ο Μαρινάκης δεν είναι ο Ολυμπιακός και δεν μπορεί να μιλάει εξ ονόματός του.
Το περιβόητο «no politica» που λανσάρει τα τελευταία χρόνια η Θύρα 7 και εκμεταλλεύεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης λειτουργεί ως προκάλυμμα φασισμού. Είναι επικίνδυνο κι αν μη τι άλλο αμαυρώνει την ιστορία της ομάδας. Ας γνωριστούμε λοιπόν καλύτερα κι αντί της υποκρισίας ας πάρουμε θέση. Θέλουν ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η Θύρα 7 να μετατρέψουν τον Ολυμπιακό σε όχημα εξυπηρέτησης πολιτικών συμφερόντων με εθνικιστική μάλιστα χροιά; Αν ναι, τουλάχιστον ας μας το ξεκαθαρίσουν. Πριν ο βόθρος του «no politica» καταπιεί ό,τι υγιές έχει απομείνει στα γήπεδα.
