Αριστερού-γεννα;

Του Γιάννη Πανούση.

Πατρίδα των απόντων
Οι φράχτες κι οι φωλιές των βράχων
κρατούν ακόμα βογγητά

Χρ. Μπράβος, «Γενέθλιος τόπος»

Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα το 2019 θα είναι χρονιά εκλογών και, κυρίως, επιλογών. Οχι ανάμεσα σε δύο κόσμους, στο φως και το σκοτάδι, στο Εμείς και Εσείς, αλλά οπωσδήποτε ανάμεσα σε μία αριστερή προοπτική και μία συντηρητική εκδοχή της πορείας της χώρας και της ευημερίας του λαού.

Είμαι εναντίον των διπολικών/διχαστικών και εντέλει ανούσιων στον 21ο αιώνα συνθημάτων του τύπου:

● σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

● Αριστερά ή ακροδεξιό χάος

● επανάσταση ή συμβιβασμός.

Επειδή όμως έχουμε ιδεολογικά ανακατευτεί με τους κεντροαριστερούς, τους μισο-αριστερούς, τους παλαιο-αριστερούς, τους πρώην αριστερούς, τους ριζοσπάστες αριστερούς, ίσως πρέπει να επαναπροσδιοριστούν κάποια βασικά στοιχεία της σύγχρονης αριστερής ταυτότητας, ώστε ούτε να φαίνεται τόσο light (για να γίνει «αρεστή»), ούτε να χαρακτηρίζεται από γεροντικό πείσμα δικαίωσης τσιτάτων του 19ου αιώνα.

Οφείλουμε επίσης να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της ήττας, βασικός πυρήνας του οποίου είναι ότι πάντοτε φταίνε οι άλλοι και η συγκυρία ή ακόμα και ότι ο λαός δεν μας κατάλαβε.

Η Αριστερά προφανώς δεν είναι χοληστερίνη για να διακρίνεται σε καλή και σε κακή. Το αν όμως η στρατηγική της Αριστεράς ενόψει εκλογών θα λειτουργήσει προσθετικά και όχι αφαιρετικά, πολλαπλασιαστικά και όχι διαιρετικά, θα παίξει σημαντικό ρόλο στη δεύτερη επιστροφή της κυβερνώσας στην εξουσία και στη μη καταστροφή των όσων με κόπο κερδήθηκαν.

Κατά συνέπεια η Αριστερά πρέπει να είναι πληθυντική, λιγότερο πολεμικο-ρητορική και περισσότερο συνθετική. Να μη διακατέχεται ούτε από ιδεολογικό ηγεμονισμό, ούτε από κομματική κλειστοφοβία. Αν το κοινωνικό υποκείμενο της Αριστεράς είναι όλοι οι αριστεροί, τότε στις εκλογές θα κινηθεί στον αστερισμό της νίκης.

Αυτό σημαίνει ότι η κυβερνώσα πρέπει τάχιστα να απαλλαγεί τόσο από τα «ηθικά της (νεο) βαρίδια» και τα νερόβραστα μικρά ανθρωπάκια που ενδημούν πλάι σε κάθε εξουσία, όσο κι από όσους έχουν αυτοδικαίως αναγορευτεί γνήσιοι συνεχιστές των ιστορικών αγώνων και θυσιών χιλιάδων αριστερών (ενώ μερικοί από αυτούς βολεύτηκαν σε όλη τη Μεταπολίτευση αποκτώντας θέσεις, χρήμα και αξιώματα). Κι από την άλλη, δεν πρέπει η κυβερνώσα να πέσει στην παγίδα της κατασκευής/φάμπρικας «ηρώων μιας χρήσης», τιμώντας στα ψηφοδέλτιά της όποιον αποστασιοποιείται από τα άλλα κόμματα.

Μετ-Αμφι-εσμένη ή εξαρτημένη Αριστερά δεν νοείται και δεν εμπνέει.

Καλές γιορτές με αισιοδοξία

ΥΓ.: Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι πολιτικοί της Ν.Δ. (και όχι μόνο) διαμαρτύρονται που η κρατική (δυστυχώς όχι δημόσια) τηλεόραση παρουσιάζει άλλες εκδοχές της Ιστορίας από αυτές που μέχρι σήμερα προβάλλονταν. Ενα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού θέλει να δει/να ακούσει και τη διαφορετική άποψη για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Κρύβοντας οι μεν και ηρωοποιώντας οι δε, επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα του επιθυμητού. Δεν πείθουν αλλά συνεχίζουν να καλλιεργούν το σκοτάδι των ημιαληθειών, τραγικό φαινόμενο για την αυτογνωσία του ελληνικού λαού.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ