Αριστερά, ανταγωνιστικότητα…
…και βέλτιστες πρακτικές.
Του Χρήστου Λάσκου.
Αμέσως μετά από την περίφημη «Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου», με την οποία η κυβέρνηση, με προεξάρχοντα τον Γιάννη Βαρουφάκη, έβαλε μπροστά τη διαδικασία προς τον «έντιμο συμβιβασμό» και, μαζί, «έβαλε τον χρόνο να δουλεύει υπέρ μας» μέγας αχός ακούστηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και, για λόγους στους οποίους θα αναφερθώ άλλη φορά, αλλά ο καθένας μπορεί να υποψιαστεί, ο αχός υπήρξε αυστηρά εσωτερικού χώρου, ωστόσο υπήρξε.
Ένα σημαντικό μέρος –ίσως και πλειοψηφικό- της Κίνησης των 53, είχε την ισχυρή πεποίθηση πως με τη συγκεκριμένη συμφωνία οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια ξανά μανά σε Μνημόνιο και, συνεπώς, θα έπρεπε γρήγορα να βρούμε τρόπους αναίρεσής της, ξεκινώντας τις μονομερείς ενέργειες –αναφορικά π.χ. με το φορολογικό ή τα εργασιακά- τις οποίες είχαμε δεσμευτεί πως … δεν θα αναλαμβάναμε.
Η πεποίθηση αυτή, η άποψη, δηλαδή, πως η ελπίδα έφευγε, ενώ το Μνημόνιο 3 έρχονταν, μπορούσε εύκολα να υποστηριχτεί με αναφορά σε δεκάδες σημεία του κειμένου της συμφωνίας –ο Βαρουφάκης, άλλωστε, είχε ήδη δηλώσει πως το 70% των Μνημονίων είναι μια χαρά!
Υπήρχε, όμως, ένα σημείο το οποίο έβγαζε, κυριολεκτικά, μάτια.
Ήταν η παράγραφος, που αφορούσε τις συγκλίσεις των δύο πλευρών σχετικά με τα εργασιακά, όπου η ελληνική κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, δεσμεύονταν πως οι όποιες παρεμβάσεις της θα σέβονταν τις αρχές της ανταγωνιστικότητας και της ευελιξίας! Εδώ, ήταν πλέον, για όποιον είχε μάτια να δει, προφανές πως δεν επρόκειτο για υποχώρηση και συμβιβασμό. Αντίθετα, είχαμε ολοσούμπιτη προσχώρηση στα πιο σκληρά σημαίνοντα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου.
Ανταγωνιστικότητα και ευελιξία, λοιπόν. Και για να δέσει περισσότερο, και «βέλτιστες πρακτικές», υπό την εποπτεία της ILO, της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Η οποία Οργάνωση, ειρήσθω εν παρόδω, αξίζει το παγκόσμιο βραβείο του σφυρίζειν, ενώ επί πέντε συναπτά έτη κατακρεουργούνται τα εργασιακά δικαιώματα στη χώρα μας –και όχι μόνο.
Αυτά –και όχι, γενικώς, «η διαπραγμάτευση που μας απορρόφησε»- είναι που εξηγούν γιατί από τον Μάρτιο η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε συνεχώς και περίμενε ματαίως, το έτοιμο νομοσχέδιο για τα εργασιακά και τον κατώτατο μισθό, που θα κατετίθετο από μέρα σε μέρα, σε ένα, εκτός των άλλων, ρεσιτάλ κοροϊδίας, που όχι ανάμεσα σε συντρόφους, αλλά ούτε απέναντι σε εχθρούς δεν θα επέτρεπαν οι στοιχειώδεις καλοί τρόποι.
Και να που επανήλθε το ζήτημα, από την ανάποδη!
Μια και οι «θεσμοί» ζητούν επί πλέον επέμβαση στα εργασιακά: όπως πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ώστε οι τράπεζες να απελευθερωθούν επιτέλους από φραγμούς, που τις εμποδίζουν στο να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Και την αναγκαία, προς τούτο, ευελιξία! Τις πραγματικές «βέλτιστες πρακτικές», δηλαδή, στις οποίες τόσο προσβλέπει η κυβέρνηση, μ’ όλο που η έννοια είναι από αυτές για τις οποίες έχει βγει η έκφραση «πιο νεοφιλελέ πεθαίνεις», ενώ η ίδια έχει τόση προσήλωση στην … ταξική μεροληψία.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, έσκασε και ο επικεφαλής της συμμάχου ILO, Guy Ryder, να πει πως «βέλτιστες πρακτικές δεν υπάρχουν» και η κάθε χώρα πρέπει να φροντίσει τα εργασιακά της βάσει των «δυνατοτήτων» της. Αποδεικνύοντας, γι’ άλλη μια φορά, πόσο αληθινά ευέλικτοι είναι οι νεοφιλελεύθεροι: όταν οι βέλτιστες πρακτικές «ευνοούν την επιχειρηματικότητα» τότε υπάρχουν, όταν υπάρχει περίπτωση να σημάνουν κάποια, μικρή έστω, βελτίωση για τους εργαζόμενους απλώς εξαφανίζονται –η υπαρκτική τους συνθήκη τίθεται εν αμφιβόλω.
Η μόνη που δεν φαίνεται να ανησυχεί είναι η κυβέρνηση. Συνεχίζει να διαβεβαιώνει πως όλα θα πάνε καλά κι εδώ. Ειδικά εδώ είναι που το παράλληλο πρόγραμμα θα απογειωθεί, σα να λέμε.
Είναι γι’ αυτό που όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να ανησυχήσουμε πολύ και να ενεργοποιηθούμε. Ύστερα από μια εκθεμελίωση που έχει διαλύσει τη δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης, με 70 νομοθετικές παρεμβάσεις που εξουδετέρωσαν το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής προστασίας, με κατώτατους μισθούς στο επίπεδο του «ένα σάντουιτς τη μέρα», με τον εργοδοτικό δεσποτισμό σε δυσθεώρητα ύψη, με τους εργαζόμενους έρμαια των πιο μικρόψυχων εκμεταλλευτών, το πεδίο των εργασιακών είναι το κεντρικό, νομίζω, πεδίο μάχης γύρω από το οποίο πρέπει να αρθρωθεί η νέα αντίσταση –έτσι έλεγε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, άλλωστε.
Όποιος περιμένει από τον υπουργό Εργασίας να συμβάλλει θετικά δεν είναι μόνο που θα περιμένει πολύ, ενώ χρόνος δεν υπάρχει. Το κύριο είναι πως ο υπουργός άλλη δουλειά έχει –να φροντίζει για την ανταγωνιστικότητα και τις βέλτιστες πρακτικές.
Που σημαίνει πως αν η 20ή Φεβρουαρίου οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο Μνημόνιο 3, η νέα «διαπραγμάτευση» περί τα εργασιακά, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα οδηγήσει στην αποδοχή και των ομαδικών απολύσεων. Ώστε η ασυδοσία των αφεντικών να γίνει τόσο απόλυτη που καμιά σύμβαση και κανένας κατώτατος μισθός να μην έχει πια την παραμικρή σημασία.
Γι’ αυτό ας είμαστε όλοι στις κινητοποιήσεις για την κυριακάτικη αργία που γίνονται αύριο σε όλη τη χώρα. Τελικά, εδώ παίζονται όλα.
Άρθρο στο alterthess.gr
