My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Απ’ όπου κι αν προέρχεται;

Pappas Tasos1-001Του Τάσου Παππά.


«Αποκηρύσσετε τη βία;» Πρόκειται για την κλασική ερώτηση που απευθύνουν πολιτικοί και δημοσιολόγοι κάθε φορά που υπάρχουν γεγονότα βίας στην ελληνική επικράτεια. Το ερώτημα φαντάζει αθώο, αλλά δεν είναι. Αυτοί που το θέτουν περιμένουν μια απερίφραστη καταδίκη και τίποτε άλλο. Ούτε δεύτερες σκέψεις ούτε περιττές αναλύσεις.

Οποιαδήποτε απόκλιση από το εκβιαστικά απαιτητό «ναι», είναι το λιγότερο ύποπτη. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ερμηνευτούν τα συμπτώματα και να φωτιστούν οι παράγοντες που τα προκαλούν, χαρακτηρίζεται ως κίνηση εξωραϊσμού και δικαιολόγησης της βίας. Βεβαίως η αντίληψή τους για τη βία είναι στενή. Λείπει η φράση «απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Με όχημα την άποψη ότι στις δημοκρατίες μόνο το κράτος μπορεί να ασκήσει βία στο πλαίσιο των νόμων και του Συντάγματος, ενοχοποιούν οτιδήποτε τους μοιάζει ή είναι πράγματι αντισυμβατικό και στιγματίζουν τα φαινόμενα οργανωμένης ή αυθόρμητης ανυπακοής, κι ας μην ξεπερνούν τα όρια της ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Η έμπρακτη εκδήλωση της οργής, η μη συμμόρφωση στις κατάφωρα άδικες αποφάσεις της εξουσίας, οι καταλήψεις δημοσίων χώρων, θεωρούνται ενέργειες που υπονομεύουν το κράτος δικαίου και όσοι δεν τις αποδοκιμάζουν ρητά κατηγορούνται ότι ρίχνουν νερό στον μύλο της βίας και κατ’ επέκταση της τρομοκρατίας. Δεν είναι ωστόσο το ίδιο αυστηροί με τη «σιωπηλή βία» (ανισότητες, φτώχεια, ανεργία), ενώ δείχνουν μεγάλη κατανόηση στην αναίτια και ασύνορη βία των κατασταλτικών μηχανισμών.

Κανονικά, θα έπρεπε να αναμετρηθούμε με ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα:

  • Γιατί επιβιώνει στην Ελλάδα το ηττημένο οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη ρεύμα της ένοπλης αμφισβήτησης;
  • Γιατί σε τμήματα της νεολαίας υπάρχει τόσο μίσος για θεσμούς και πρόσωπα του αντιπροσωπευτικού συστήματος;
  • Γιατί με μεγάλη ευκολία, νέοι άνθρωποι περνούν από «την κριτική των λόγων στην κριτική των όπλων», παίζοντας τη ζωή τους κορόνα–γράμματα;
  • Γιατί, αν και έχουν αποτύχει όλα τα εγχειρήματα βίαιης ανατροπής του καπιταλισμού από μικρές ομάδες, το συγκεκριμένο μοντέλο δράσης παραμένει ελκυστικό;

Εύκολες και βολικές απαντήσεις υπάρχουν. Για παράδειγμα:

  • Εχουμε να κάνουμε με απροσάρμοστα και ψυχικά αποσταθεροποιημένα άτομα, με μηδενιστές και μισθοφόρους του κενού.
  • Η πολιτική βία είναι συστατικό στοιχείο της κουλτούρας των Ελλήνων.
  • Ο διάλογος και ο συμβιβασμός είναι, κυρίως για ένα κομμάτι της Αριστεράς, μη επιθυμητές πρακτικές. Ο άλλος δεν είναι ο αντίπαλος με τον οποίο θα χρειαστεί να συζητήσεις και υπό ορισμένες προϋποθέσεις να συμφωνήσεις, αλλά ο εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί. Η ρητορική του μίσους λειτουργεί σαν λίπασμα για να βλαστήσουν έκνομες συμπεριφορές.

Επιβάλλεται, λοιπόν, σύμφωνα με τις παραπάνω προσεγγίσεις, μια καθαρή αποδοκιμασία της βίας, χωρίς αστερίσκους και μισόλογα. Ωστόσο, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, η ομόφωνη καταδίκη της βίας δεν οδήγησε στον περιορισμό της. Κι αυτό, γιατί η κατάσταση είναι εκείνη που υπαγορεύει τα μέσα.

Ανάγωγα

Επτά χιλιάδες αστυνομικοί, ελικόπτερα, ομάδες προληπτικών προσαγωγών και προληπτικών συλλήψεων, κλειστοί οι σταθμοί του μετρό στο κέντρο, αποκλεισμένες οι σχολές από δυνάμεις των ΜΑΤ, ασφαλίτες ακροβολισμένοι σε επίκαιρα σημεία. Ούτε πρόβα πραξικοπήματος να ήταν. Ξεχάσατε όμως, βρε παιδιά, να ελέγξετε το μουσικό ρεπερτόριο. Αυτά τα επαναστατικά τραγούδια, γιατί τα αφήσατε να ακούγονται από τα μεγάφωνα; Μισές δουλειές κάνατε.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε