Ανοιχτή επιστολή στον…
…«άνθρωπο».
Του Χρήστου Σπίγκου.
Μη αγαπητέ μου (συν) «άνθρωπε» στενοχωριέμαι που σου γράφω, όπως λυπάμαι που υπάρχεις.
Έρποντας και λείχοντας κατάφερες να κατακτήσεις την κορυφή.
Απέκτησες την εμπιστοσύνη της αφέλειας, και τη μετέτρεψες σε συνενοχή.
Δεν ορρωδείς προ ουδενός, κι αυτό το θεωρείς ικανότητα.
Η δυστυχία του διπλανού, δική σου ευκαιρία.
Κάτι σαν δοσίλογος ή μαυραγορίτης δηλαδή.
Η πανδημία, πηγή χρημάτων για σένα.
Γάντια, μάσκες, αντισηπτικά, αντικείμενα του πόθου για τον κοινό πανικό. Πεδίο δόξης λαμπρό για το δικό σου «ταλέντο».
Μιαρέ μου μισάνθρωπε
Η επικοινωνία μου μαζί σου δοκιμάζει τις αντοχές μου.
Όταν μας δίδαξαν την ηθική αναστολή, εσύ κατάλαβες τη «δουλειά» για αποστολή.
Η ματιά σου απειλή, και το άγγιγμά σου λερωματιά.
Ο ερχομός σου στην καινούργια σου δουλειά δεν είναι γεγονός. Είναι ατύχημα.
Και η σιγουριά σου, εφιάλτης των άλλων.
Προσδοκία τους η κάθαρση που φαίνεται ν’ αργεί.
Ελπίδα σου, η λήθη του χρόνου.
Ευτυχώς ξεχνάς κάτι.
Το λάθος καιροφυλακτεί, και η νέμεση είναι κοντά το διάβα σου να βρει.
Είθε!
