Ανήκοα ώτα

Του Χρήστου Σπίγκου.

Οι εκ βαθέων συζητήσεις συνήθως γίνονται μεταξύ απομάχων και μακριά από μέσο-μακροπρόθεσμες προσωπικές ή μη στοχεύσεις.

Η κουβέντα με τον αγαπημένο μου σύντροφο ξεκίνησε με κοινές διαπιστώσεις και ερωτηματικά.

Θυμηθήκαμε τη φτώχεια των ψήφων που συνυπήρχε με τον πλούτο των ιδεών και των προτάσεών μας.

Τότε, ξέραμε ότι είχαμε πολλούς θετικά διακείμενους ακροατές που όμως στην κάλπη ψήφιζαν το προσκήνιο της εξουσίας.

Μοναδική μας παρηγοριά, η βεβαιότητα ότι υπηρετούσαμε την αλήθεια. Μια αλήθεια που οι πρωταγωνιστές δεν τολμούσαν να διατυπώσουν, προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων στην προσεχή κάλπη.

Θυμηθήκαμε, για παράδειγμα, την ισχυρή επιχειρηματολογία μας να καταργηθούν τα μονοθέσια δημοτικά σχολεία και παντού τα παιδιά μας να διδάσκονται τη γνώση με τους ίδιους όρους που επικρατούν στα εξαθέσια δημοτικά των αστικών κέντρων.

Νοσταλγήσαμε τις πολύωρες προσπάθειες να τεκμηριώσουμε, όσο πιο επιστημονικά μπορούσαμε, το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ που θα διατυπώναμε δημόσια ή το καινούργιο που θα προτείναμε στην κοινωνία.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι κι ήλθαν απρόβλεπτες ανατροπές.
Στο Κιλκίς πήραμε τη μία βουλευτική έδρα, η Αριστερά ανέλαβε το ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σύντομα βρέθηκε στα κυβερνητικά έδρανα.

Και σήμερα ασκεί με επιτυχία τον ελεγκτικό της ρόλο με το κύρος του δεύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος.

Μια πορεία σαν παραμύθι, θα έλεγε κάποιος παρατηρητής. Όμως, όπως σ’ όλα τα παραμύθια, κάπου παραφυλάει ο δράκος.

Ο δράκος είναι ο εξατομικευμένος φόβος της απώλειας των αποκτηθέντων δανείων της λαϊκής ψήφου.

Οι κάποιες θέσεις στην εξέδρα της παρέλασης ή στο Δημοτικό Συμβούλιο έγιναν βουλευτικές έδρες σε Αθήνα και Βρυξέλλες. Και το κομματικό αξίωμα μεταμορφώθηκε σε προσδοκία κυβερνητικού ανάλογου.

Αλλά προσοχή!

Όλα αυτά που χαροποιούν είναι απόρροια της λαϊκής ψήφου. Η αγωνία της απώλεια της τελευταίας έχει δυο επακόλουθα. Ή την αγωνία της τήρησης (έστω και μερικής) των προεκλογικά υπεσχημένων ή την αγωνία μη δυσαρεστηθούν κάποιοι ψηφοφόροι και πάρουν πίσω τα «δανεικά» τους.
Και οι δυο αγωνίες είναι απόλυτα φυσιολογικές, αρκεί να επικρατεί το μέτρο, η αυτοσυγκράτηση και ο σεβασμός στις αξίες του χώρου.

Η μέχρι σήμερα πορεία συντηρεί την ελπίδα ζωντανή. Μεμονωμένα παραδείγματα ψηφοθηρίας με κάθε τίμημα δεν είναι τόσα, που να προκαλούν ανησυχία.

Είδαμε πολλούς νέους βουλευτές μας που, αγνοώντας το όποιο προσωπικό κόστος και με τη δύναμη της γνώσης, στάθηκαν άφοβα απέναντι στον δημεγέρτη, και έδειξαν τι σημαίνει να είσαι πολιτικός με θάρρος, παρρησία, επιμονή και νου. Μια πρακτική που στηλιτεύει τον πολιτικάντη που δεν ορρωδεί προ ουδενός στο βωμό του εφήμερου προσωπικού οφέλους.

Εκείνον δηλαδή, που δεν διστάζει να υιοθετήσει το εύηχο πληθυντικό, αλλά κοινωνικά ανωφελές, από φόβο μη τυχόν και του κοστίσει μερικά κουκιά.
Η κουβέντα με τον παλιό μου φίλο τελείωσε εδώ.

Πήραμε μνήμες και βιώματα, θάψαμε τους φόβους μας βαθιά μέσα μας και υποσχεθήκαμε να αποφεύγουμε τα ανήκοα ώτα.