Αλλαγή

Του Χρήστου Σπίγκου.

«Θα τ’ αλλάξουμε όλα». Υπόσχεται ο αρχηγός.

«Εμπρός για νέα αλλαγή». Συμφωνεί με ενθουσιασμό το ακροατήριο.

Αλλαγή, λέξη μαγική που κάποτε κρυστάλλωνε τη λαϊκή ελπίδα για ανατροπή των μέχρι τότε. Και συνάμα ευεργετικά απροσδιόριστη για να συσπειρώνει και κινητοποιεί προεκλογικά, και να απογοητεύει μετεκλογικά.

Η πραγματικότητα με τα σύνθετα προβλήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής απαιτούν πάνω απ’ όλα αλλαγή νοοτροπίας.

Ο σιωπηλός ακροατής πιστεύει τον αρχηγό, παρόλο που δεν καταλαβαίνει το ΟΛΑ που υπόσχεται να αλλάξει. Η ελπίδα της πολιτικής επιβίωσης δίνει την απάντηση που έχω στο μυαλό μου, και χαμογελώ.

Η «νέα» αλλαγή του διπλανού ενθουσιασμού φέρνει μνήμες χαρμολύπης, και φοβάμαι.

Επανάληψη των ίδιων διαψεύσεων ή αλλαγή της σελίδας με τις «εθνικές» παθογένειες;

Το δέον δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο για όλους.

Για κάποιους το συλλογικό καλό έχει το δικό τους όνομα, που διαφωνεί με το δικό μου, και όλοι μαζί χειροκροτούμε την αλλαγή που υπόσχεται ο αρχηγός.

Εκείνος ξέρει τι εννοεί, κι εμείς συμφωνούμε με τα δικά μας θέλω.

Η ζωή θα επιδιώξει τη σύγκλιση.

Η επιτυχία θα φέρει τη συνέχεια με αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμούς.

Η αστοχία δεν συζητιέται ποτέ στην προεκλογική Ελλάδα.

Δεν τολμώ την πρόβλεψη, γιατί με θαμπώνει το φως του ήλιου της ιστορίας που έκαψε τα φτερά του Ίκαρου.