Ένας πλανήτης τραμπαλίζεται

Του Παντελή Μπουκάλα.

Αν το όνειρο της ζωής του, από τότε που θριάμβευε σαν τελετάρχης σε τηλεοπτικό ριάλιτι σόου, ήταν να βρεθεί στο κέντρο της παγκόσμιας προσοχής, τα κατάφερε. Κάθε του λέξη και κίνηση, και ο βήχας του ακόμα, και το πιο κακόφωνο τιτίβισμά του, όλα καταγράφονται επιμελώς και αναμεταδίδονται πάραυτα από αναρίθμητους διαύλους για να καταναλωθούν από το οικουμενικό κοινό. Ενα κοινό που, ακόμα κι αν το αποτελούσαν αποκλειστικά φίλοι του, δεν θα μπορούσε πια παρά να τσιμπιέται καθημερινά για να διαπιστώσει αν όσα βλέπει κι ακούει είναι στ’ αλήθεια τμήμα της πραγματικότητας και όχι κάποιου κακού ονείρου. Ή και ενός εφιάλτη, επίσης οικουμενικού.

Με τον Ντόναλντ Τραμπ έχει φανεί προ πολλού πως είναι αφελές να ψευτοπαρηγοριόμαστε πιστεύοντας ότι τα έχουμε ήδη δει όλα και δεν υπάρχει άλλο σκαλί παρακάτω. Δυστυχώς, όποτε βιαζόμαστε να πούμε ότι «το τερμάτισε» σε αλαζονεία, σε αναίδεια, σε σεξισμό, σε αντιδημοσιογραφική ή γενικά αντιδημοκρατική συμπεριφορά, σε απέχθεια απέναντι σε όποιον δεν είναι ξανθός και λευκός, σε αποστροφή για την κριτική, σε μίσος για όσα ΜΜΕ δεν τον κολακεύουν, σε αδιαφορία για τους νόμους που δεν τον εξυπηρετούν, σε εξάρτηση από τα λόμπι που τον υποστηρίζουν, σε επιπολαιότητα στη διαχείριση προβλημάτων πλανητικής βαρύτητας (όπως το οικολογικό, το μεταναστευτικό και το βορειοκορεατικό), αναγκαζόμαστε γρήγορα να αποδεχτούμε πως δεν έχουμε δει ακόμα το τέλος, το όριο. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι πάντα στην αφετηρία για οτιδήποτε ανάγωγο και επικίνδυνο. Ποτέ στο τέρμα.

Από έναν άνθρωπο με τεράστια εξουσία στα χέρια του περιμένει κανείς υποχρεωτικά κάποια νηφαλιότητα, μια αίσθηση του αυτοσεβασμού ή έστω του γελοίου. Φαντάζονταν άραγε ακόμα και όσοι ήξεραν καλύτερα τον Ντόναλντ Τραμπ, και ως εκ τούτου τους είχαν ζώσει τα φίδια, ότι θα ’ρχόταν στιγμή που ένας πλανητάρχης θα αντάλλασσε τιτιβίσματα βομβιστικής σεξιστικής παιδαριωδίας με τον Κιμ Γιονγκ Ουν; Οτι, σαν ανήλικος μαθητής τάχα αδικημένος από τους δασκάλους του, θα δήλωνε πως είναι τζίνιους, κυρίως δε θα το πίστευε; Οτι θα απέπεμπε ενοχλητικούς δημοσιογράφους από συνεντεύξεις Τύπου, και μάλιστα με μια σκαιότητα που την απολαμβάνει δίχως ίχνος ντροπής ή κατανόησης της θέσης του; Οτι θα δήλωνε «ο πιο αντιρατσιστής που υπάρχει», έπειτα απ’ όσα έχει πει και έχει πράξει υπέρ ρατσιστών και εναντίον μειονοτήτων;

Σαν να ’μαστε μέσα σε ένα γιγάντιο ριάλιτι σόου. Μόνο που είναι η ζωή.

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ