Όψιμοι επισκέπτες Ειδομένης:

…Αναγνωρίστε την ανεκτίμητη προσφορά των εθελοντών.

Του Δημήτρη Αγαθόπουλου*

Τις τελευταίες μέρες και εβδομάδες παρατηρούμε καθημερινά πληθώρα παραγόντων του εσωτερικού και του εξωτερικού να συνοστίζονται στη περιοχή της Ειδομένης, μαζί με τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, σε σημείο που πολλές φορές να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ( εάν δεν τους γνωρίζεις ) ποιός είναι τί . Το ενδιαφέρον τους είναι λογικό και επιβάλλεται εκ των πραγμάτων, με τα όσα συμβαίνουν στο μεταναστευτικό κανάλι που ξεκινάει από τα βάθη της Ασίας και της Αφρικής και μέσω Τουρκίας – Ελλάδας – Σκοπίων – Σερβίας – Ουγγαρίας- Αυστρίας διαχέεται στις χώρες της βόρειας Ευρώπης.

Είναι επίσης λογικό να γίνονται απανωτές συσκέψεις και να προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για ότι συμβαίνει στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα, στην Σερβία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, με τους χιλιάδες πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα των χωρών αυτών.

Τα φωτορεπορτάζ δίνουν και παίρνουν στα διάφορα ΜΜΕ αναδεικνύοντας το μέγεθος του προβλήματος το οποίο όσο πάει και διογκώνεται. Διαγκωνίζονται ποιος θα δώσει την ποιο αποτελεσματική και άμεση λύση. Εις μάτην όμως διότι τα γεγονότα είναι τόσο καταιγιστικά που μπροστά σε αυτά έχουν κατεδαφιστεί εκ των πραγμάτων, η συνθήκη Σέγκεν, το Δουβλίνο ΙΙ, οι εθνικές νομοθεσίες της κάθε χώρας και αρχίζει πλέον να κυριαρχεί η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος και τα πολιτικά αίτια που το προκαλούν. Όσο και αν προσπάθησαν κάποιοι να καλλιεργήσουν ρατσιστικά αντανακλαστικά στις κοινωνίες διαψεύστηκαν οικτρά διότι αυτή η αντιμετώπιση του προβλήματος εκτός του ότι δεν μπορεί να δώσει λύση μοιραία οδηγεί στην βία. Ένα τόσο μεγάλο μεταναστευτικό – προσφυγικό κύμα είναι αδύνατο να το σταματήσεις με κατασταλτικούς μηχανισμούς και φράχτες του αίσχους στον 21 αιώνα.

Επίσης κάποιες πολιτικές δυνάμεις, εμφορούμενες από ακροδεξιές και ρατσιστικές ιδεολογίες, προσπάθησαν και προσπαθούν να εστιάσουν τις ευθύνες στην Κυβέρνηση των τελευταίων μηνών, παραβλέποντας ότι το μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή μας αλλά και στα νησιά του Αιγαίου άρχισε από τον Ιούνιο του 2014 και δεν είναι μόνο ελληνικό. Η μεγιστοποίηση δε του προβλήματος και της ροής των προσφύγων, το τελευταίο διάστημα, έγκειται στο ότι χειροτερεύει ραγδαία η κατάσταση στις χώρες προέλευσης των προσφύγων, κυρίως στην Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, με αποτέλεσμα εκατομμύρια απελπισμένων ανθρώπων να καταφεύγουν σε γειτονικές χώρες όπως, Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία και ένα μεγάλο μέρος αυτών των πληθυσμών να παίρνει την μεγάλη απόφαση να διασχίσει την μεσόγειο και το Αιγαίο ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή στις χώρες της λεγόμενης πολιτισμένης δύσης, οι οποίες είναι και υπεύθυνες για τους πολέμους που προκάλεσαν σε όλες σχεδόν τις χώρες της μέσης ανατολής. Ο δεύτερος λόγος της κοσμοσυρροής που παρατηρείται αυτό το διάστημα είναι οι καλές καιρικές συνθήκες οι οποίες διευκολύνουν την μετακίνησή τους.

Ας είμαστε ειλικρινείς, όσες συσκέψεις και να κάνουν, από τον ΟΗΕ μέχρι και τον τελευταίο Δήμο, δεν πρόκειται να τελειώσει το δράμα αυτών των ανθρώπων εάν δεν εξαλειφθούν τα παραπάνω αίτια. Επίσης όσες συσκέψεις και αν γίνουν και όσα λεφτά και αν διατεθούν δεν θα έχουν σοβαρά αποτελέσματα στην διαχείριση των προβλημάτων σε τοπικό ή διακρατικό επίπεδο εάν δεν εμπλακούν οι τοπικές κοινωνίες με κινηματικές μορφές, όπως έπραξαν μέχρι τώρα με αυτοοργάνωση, εθελοντισμό και απέραντα αισθήματα αλληλεγγύης. Η ψυχρή και απάνθρωπη αντιμετώπιση με κατασταλτικούς μηχανισμούς, με φράχτες, με αμυγδαλέζες, με τραμπουκισμούς, δεν τιμά κανέναν σε αυτόν τον τόπο που ζούμε όταν πριν από 100 χρόνια οι παππούδες μας αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να ακολουθήσουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Κανείς εδώ στην βόρεια Ελλάδα δεν πρέπει να το ξεχνάει αυτό.

Ο λόγος που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο ήταν να αναγνωριστεί επιτέλους ο ρόλος αυτών των ανθρώπων οι οποίοι εθελοντικά με τις δικές τους οργανώσεις κατάφεραν το ακατόρθωτο, να διαχειριστούν με αποτελεσματικότητα και αξιοπρέπεια την κατάσταση στα σύνορα με τα Σκόπια. Εδώ και ένα χρόνο κάποιοι ματώνουν μαζί με τους πρόσφυγες στα σύνορα, με πενιχρά μέσα και με τον κίνδυνο κάθε μέρα να κατηγορηθούν ως διακινητές “λαθρομεταναστών”, όπως αρέσκονται κάποιοι να τους αποκαλούν. Επικαλούμενοι κάποιοι τις περιβόητες συνθήκες Σέγκεν και Δουβλίνο ΙΙ, οι οποίες έχουν γίνει πλέον κουρελόχαρτα στα χέρια της κ. Μέρκελ, δεν άκουγαν τις εκλείσεις μας για την δημιουργία πρόχειρων δομών παροχής πρώτων βοηθειών στα σύνορα, εθελοτυφλώντας ότι θα αποφύγουν το πρόβλημα. Ώσπου με την γιγάντωση του αριθμού των προσφύγων, αυτή η κυβέρνηση χαλάρωσε τα μέτρα και στην πράξη κατάργησε κάθε περιορισμό στην διέλευση των προσφύγων προς την βόρεια Ευρώπη και φάνηκε περίτρανα η έλλειψη αυτών των υποδομών.

Τώρα λοιπόν οι όψιμοι αυτοί επισκέπτες, μπλεγμένοι και πάλι μέσα στην γραφειοκρατία τους, προσπαθούν να στήσουν πρόχειρες δομές παροχής υπηρεσιών. Ευπρόσδεκτοι λοιπόν, οι αλληλέγγιοι είμαστε εδώ, κοντά ένα χρόνο, με τους εθελοντές της περιοχής Πολυκάστρου, με την Κοινωνία Πολιτών Κιλκίς και Παιονίας, με την Ανάσα, με το Στέκι Κιλκίς, με τα Κοινωνικά Ιατρεία – φαρμακεία Κιλκίς – Γουμένισσας, με τους Εθελοντές Κιλκίς, με το Κοινωνικό Ιατρείο- Φαρμακείο Θεσσαλονίκης, με τΙς οργανώσεις ΑΡΣΙΣ και ΠΡΑΞΗΣ, με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα και δεν ξέρω πόσες άλλες οργανώσεις των όμορων νομών. Εμείς όλοι, με τις όποιες προσφορές των συμπολιτών μας τους τροφοδοτούμε με ρουχισμό, με ένα “πιάτο”φαγητό μαγειρεμένο από εκατοντάδες συμπολιτών μας και τους παρέχουμε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, έχοντας την ελπίδα ότι θα έχουμε την συμπαράσταση πλέον των διεθνών οργανισμών (ευρωπαϊκών και μη), της επίσημης πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση των θεσμικών οργάνων, από την Αντιπροσωπεία της Υπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ μέχρι και τους Δήμους να υπάρξει μιία δημόσια αναγνώριση του ρόλου των εθελοντών και των οργανώσεών τους ( αυτά που λέγονται έτσι και αλλιώς προφορικά στις μεταξύ μας συζητήσεις ) και να μας εντάξουν στα επιχειρησιακούς τους σχεδιασμούς.

Το πρόβλημα μεγαλώνει και καμία παρέμβαση δεν έχει επιτυχία χωρίς την ενεργή συμπαράσταση της κοινωνίας και των φορέων της. Η κοινωνική συνοχή απαραίτητη προϋπόθεση ομαλής αντιμετώπισης του προσφυγικού προβλήματος από οπουδήποτε και αν προέρχεται στην λεκάνη της Μεσογείου.

*Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΩΝ Ν. ΚΙΛΚΙΣ