Φοβάμαι…

Του Manos Marli.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πάντως φοβάμαι πολύ και χωρίς τους Τζιχαντιστές.

Φοβάμαι ας πούμε, να μην υπογράψω, την καινούρια σύμβαση εργασίας που μας έφερε ο εργοδότης.

Φοβάμαι να διεκδικήσω δικαστικά, τα δεδουλευμένα που μου χρωστάνε.

Φοβάμαι τη ‘’δικαιοσύνη’’ τους.

Φοβάμαι τη μισθωτή σκλαβιά , αλλά φοβάμαι και την ανεργία.

Φοβάμαι τις επιθέσεις εκλεκτών στο μετρό.

Φοβάμαι να πιώ νερό στις Σκουριές.

Φοβάμαι το: ‘’ζητείται νέα και εμφανίσιμη… ‘’ στις αγγελίες που διαβάζει η κόρη μου.

Φοβάμαι το δελτίο ειδήσεων και την ‘’έγκριτη δημοσιογραφία ’’.

Φοβάμαι τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Φοβάμαι τις ουρές στα ΑΤΜ, τις κλειστές τράπεζες, αλλά και τις ανοιχτές τράπεζες.

Φοβάμαι τον ταχυδρόμο. Φοβάμαι να ανοίξω το φάκελο.

Φοβάμαι τις ομοιόμορφες ντομάτες.

Φοβάμαι , όταν μου λένε στο τηλέφωνο, ότι η συνομιλία μας καταγράφεται.

Φοβάμαι την κατάργηση του ασύλου.

Φοβάμαι την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φοβάμαι τις πλαστικές χειροπέδες.

Φοβάμαι τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, τον Σάκη Ρουβά και τον μητροπολίτη Άνθιμο .

Φοβάμαι όταν ακούω τη λέξη πατρίδα.

Φοβάμαι όταν κατεβαίνουν θεατρικές παραστάσεις.

Φοβάμαι τη στιγμή, που οι ματατζήδες βάζουν τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τους .

Φοβάμαι τους σωτήρες και τους πολίτες που τους εμπιστεύονται.

Φοβάμαι όταν ακούω να μου λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Μα πιο πολύ φοβάμαι, μη συνηθίσω τους φόβους μου…

Άρθρο στο koutipandoras.gr