Υφαντά και κουρελούδες

Του Χρήστου Μαχαίρα.

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση είναι «κουρελού», όπως ορισµένοι διατείνονται, έτσι όµως όπως εξελίσσονται τα πράγµατα κινδυνεύουµε να κάνουµε «κουρελού» το Σύνταγµα και την κοινή λογική.

Στην προοπτική εξόδου των ΑΝΕΛ από το κυβερνητικό σχήµα και προ του -συνταγµατικά ανεκτού- ενδεχοµένου να υπάρξει παράταση διακυβέρνησης µε ανοχή της Βουλής, Ν∆ και ΚΙΝΑΛ έριξαν στο τραπέζι το χαρτί της «κοινοβουλευτικής εκτροπής», υποστηρίζοντας ότι απειλείται η δηµοκρατική παράδοση της Μεταπολίτευσης.

Ο πρωθυπουργός, τελικά, επέλεξε να ζητήσει ψήφο εµπιστοσύνης, υπογραµµίζοντας, µάλιστα, ότι, αν την πάρει µε σχετική, και όχι µε απόλυτη πλειοψηφία, θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγµένα στις κάλπες, αλλά η αντιπολίτευση βρήκε «παρεµφερές» επιχείρηµα: Πέρασε από τη γραµµή της έλλειψης κοινοβουλευτικής νοµιµοποίησης στη γραµµή της «κυβέρνησης των ρεταλιών», επιδιώκοντας να αµφισβητήσει το κύρος και τη νοµιµότητα των κυβερνητικών αποφάσεων.

Στο κλίµα που διαµορφώθηκε, προβλήθηκε µια πρωτοφανής ανάγνωση της κοινοβουλευτικής τάξης: σύµφωνα µε αυτή, οι κυβερνήσεις διαθέτουν νοµιµοποίηση όχι όταν λαµβάνουν ψήφο εµπιστοσύνης από την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών, όπως ρητά προβλέπεται από το Σύνταγµα, αλλά όταν την λαµβάνουν από βουλευτές που εντάσσονται στο κυβερνών κόµµα ή ανήκουν σε κόµµατα που συµπράττουν.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι βουλευτές που στηρίζουν είναι «ανεµοµαζώµατα» και «ανεµοσκορπίσµατα», «πρόθυµοι», «ρετάλια», επιρρεπείς σε «ανταλλάγµατα» και
άλλα εύηχα και δηµοκρατικά, τα οποία, εκτός των άλλων, τιµούν και την ελευθερία της συνείδησης.

Προσέξτε την αντίφαση: Η Ν∆ έχει πλήρη άνεση να εντάσσει στις γραµµές της τον Χάρη Θεοχάρη, ο οποίος παρεµπιπτόντως έκανε χαρτοπόλεµο τις απόψεις του για το «Μακεδονικό», θεωρεί ωστόσο «ρετάλι» τον Σπύρο ∆ανέλλη, επειδή αποχώρησε από το Ποτάµι και στηρίζει µε την ψήφο του την κυβέρνηση. Η περίπτωσή του, κατά την αξιωµατική αντιπολίτευση, αποδεικνύει τα περί «κυβέρνησης-κουρελούς», η περίπτωση του Θεοχάρη και όσων άλλων έσπευσαν ή σπεύδουν στη ζεστή αγκαλιά της Ν∆ παραπέµπει προφανώς σε «υφαντά».

Αλλά η υπόθεση έχει και συνέχεια. Παράλληλα µε τη γραµµή του στιγµατισµού των «προθύµων» επιστρατεύτηκε και µια πρωτότυπη προσέγγιση του κανονισµού της Βουλής, µε την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ επιχειρήθηκε να αχρηστευτεί η… Ολοµέλεια του σώµατος.

Η όλη σύλληψη ανεδείκνυε σε υπέρτατο θεσµό τις επιτροπές της Βουλής και προέβλεπε ότι, εφόσον νοµοσχέδιο δεν συγκεντρώνει σε αυτές πλειοψηφία, δεν εισάγεται προς συζήτηση. Την κατάσταση -και τη σοβαρότητα του σώµατος- έσωσε ευτυχώς το Ποτάµι, που τοποθετούµενο στην επιτροπή υπέρ της Συµφωνίας των Πρεσπών, συνέβαλε ώστε να διαµορφωθεί πλειοψηφία εισαγωγής στην Ολοµέλεια και να αποφευχθεί µια κοινοβουλευτική κωµωδία.

Αν και τίποτα δεν αποκλείει να ξαναδούµε το ίδιο έργο σε άλλο νοµοσχέδιο, η διαφαινόµενη κύρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών ίσως αποσυµπιέσει τις φορτίσεις και επαναφέρει τις αντιπαραθέσεις σε περιβάλλον µικρότερης νευρικότητας.

Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ