Τώρα “πρώτη φορά σοβαρά”
Του Παύλου Σιλβιστόπουλου.
Δυστυχώς καλούμαστε για τρίτη φορά μέσα σε 8 μήνες να προσέλθουμε στις κάλπες. Αυτό σε μια κανονική χώρα θα φάνταζε περίεργο, αλλά στη δική μας περίπτωση μοιάζει με λογικό• λογικό το οποίο, όμως, υπαγορεύεται από μια παράδοξη αναγκαιότητα και ένα εξωπραγματικό αδιέξοδο.
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό? Οι εκλογές του Γενάρη ήταν πρόωρες και προκλήθηκαν τόσο από την επιμονή και εμμονή της κατάληψης της εξουσίας από τον Σύριζα, όσο και από την αδυναμία της Ν.Δ. Να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους-δανειστές. Μετά, ήρθε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου το οποίο αποδείχτηκε πολιτικό και δημοκρατικό φιάσκο, αφού σε μια κανονική χώρα η κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη να λάβει υπόψη της το αποτελέσμα του και εφαρμόσει την επιθυμία του ελληνικού λαού. Επιθυμία που ήταν, μάλιστα, σε πλήρη συμφωνία με τις προεκλογικές εξαγγελίες του Συριζα αλλά όχι σε συνάρτηση με τα νέα δεδομένα που συνάντησε το Μαξίμου.
Και κάπου εκεί ξεκινά η περιπέτεια της χώρας με τις νέες εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Για ποιο λόγο ο κύριος Τσίπρας οδηγεί τη χώρα ξανά σε εκλογές? Μήπως δεν είχε τη στήριξη όλων των κομμάτων, πλην Χρυσής Αυγής και ΚΚΕ? Μήπως δεν είχε νωπή λαική εντολή? Σαφώς και είχε τη πλήρη στήριξη όλων, εκτός βεβαίως, του ίδιου του κόμματος του, των πρωτοκλασσάτων υπουργών του και της Προέδρου της Βουλής.
Επέλεξε, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας να πάει σε εκλογές για να μην αντιμετωπίσει τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Βαρουφάκη κ εν τέλει το ίδιο του το κόμμα. Αυτή η παθητικότητα του, όμως, είχε ως συνέπεια να διαλύσει τη βουλή, την οικονομία, το κόμμα του και εν κατακλείδι τη χώρα.
Θα περίμενε κανείς, μετά τη σύντομη κυβερνητική εμπειρία (κυβερνητική απραξία μάλλον) ο Συριζα, αλλά και ο πρόεδρος του, να βγουν πιο σοφοί και πιο ρεαλιστικοί. Παρατηρούμε, όμως, την προεκλογική ρητορική τους και απορούμε διότι συνεχίζουν, την ίδια αριστερολαική τακτική σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μας λέει ο κύριος Τσίπρας ότι “το τρίτο μνημόνιο είναι μνημόνιο εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικής κυριαρχίας και εξόδου από την εποπτεία και την επιτήρηση”, ότι είναι “μια σωτήρια συμφωνία για τη χώρα”, ενώ φορώντας τον αριστερολαικό μανδύα, μας λέει πως, “είναι καταστροφικό το μνημόνιο και δεν το πιστεύουμε”. Ας αποφασίσουν, επιτέλους, τι μνημόνιο είναι αυτό και αν θα το εφαρμόσουν. Φτάνει πια ο εμπαιγμός.
Όλη αυτήν τη περίοδο, κινούμενος στον αστερισμό του αριστερού λαικισμού και λειτουργώντας ως χοάνη, απορροφούσε την κοινωνική δυσαρέσκεια και φιλτράροντας τη σε απόσταγμα πολιτικού λόγου τη διοχέτευε στην ελληνική κοινωνία υπό μορφή παροχολογίας και άκριτων υποσχέσεων. Ενώ το περιτύλιγμα φάνταζε νέο και λαμπερό, ελπιδοφόρο το λιγότερο, η κυβερνητική του απραξία και ανικανότητα συνδυάστηκε με μια παραδοσιακή πολιτική λαικισμού και πολιτικαντισμού.
Το μόνο θετικό που μπορεί να δει κανείς από όλον αυτόν τον παραλογισμό του 8μηνου, είναι η πιθανή κατάληξη, ή ακόμα καλύτερα, ο επιθανάτιος ρόγχος, ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, όπου τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπόσχονταν τα πάντα στους πάντες, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία και να χρησιμοποιήσουν το κράτος ως κομματικό λάφυρο. Μένει να δούμε, αν μπορεί ο Συριζα και ο κύριος Τσίπρας ιδιαίτερα, να απαλλαγούν από τις εμμονικές τους ιδεοληψίες, από τα βαρίδια που ακόμη υπάρχουν στο κόμμα τους, βλέπε τη κίνηση των 53, και, αν τελικά, θα θελήσουν να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που τόσο πολύ χρειάζεται ο τόπος.
Σε αυτή την κυβέρνηση, το Ποτάμι, έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη, ότι προτίθεται να λάβει μέρος, εξασφαλίζοντας έτσι τόσο την κυβερνησιμότητα, όσο και τη προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή; Θα είναι μια κυβέρνηση όπως όλες αυτές που ζήσαμε εώς τώρα? Θα είναι μια κυβέρνηση που ενισχύει το πελατειακό κράτος? Θα είναι μια κυβέρνηση που δεν επιχειρήσει καμμιά τομή? Η παρουσία του Ποταμιού στην κυβέρνηση εγγυάται ότι δεν θα είναι ακόμη μια κυβέρνηση από αυτές που έχουμε ζήσει εώς σήμερα.
Αυτό γιατί, το Ποτάμι έχει το κυβερνητικό σχέδιο αλλά και τους ανθρώπους που μπορούν να δώσουν λύσεις. Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος αλλά και οι υπόλοιποι 20 πετυχημένοι έλληνες εγγυούνται για την υλοποίηση του Εθνικού Σχεδίου Ανάτασης της χώρας. Γιατί το Ποτάμι δεν κουβαλάει τις παλιές αμαρτίες των άλλων κομμάτων, δεν λογαριάζει το πολιτικό κόστος και το έχει αποδείξει λέγοντας πάντα την αλήθεια στους πολίτες. Αν δεν υπήρχε το Ποτάμι στη Βουλή δεν θα υπήρχε σήμερα η επικοινωνία μεταξύ των κομμάτων, δεν είχε ψηφιστεί η συμφωνία και η χώρα θα ήταν εκτός Ευρωζώνης. Γιατί το Ποτάμι δεν αλλάζει θέσεις προεκλογικά και μετεκλογικά. Δεν πέφτει στη παγίδα του λαικισμού και των φτηνών και ανεδαφικών προεκλογικών υποσχέσεων. Γιατί το Ποτάμι έχει στελέχη που έχουν διακριθεί στον επαγγελματικό στίβο και δεν είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Γιατί τους άλλους τους δοκιμάσαμε και τους πληρώσαμε ακριβά. Γιατί χρειαζόμαστε ένα αμιγές ευρωπαικό κόμμα, χωρίς προσκολλήσεις σε πολιτικές ιδεοληψίες. Το Ποτάμι υπερασπίστηκε και εγγυήθηκε για την Ευρωπαικη παρουσία της χώρας. ‘Εχει να προτείνει τις μεγάλες αλλαγές στις οποίες πρέπει να προχωρήσει η ΕΕ για μια δικαιότερη Ευρώπη, με την Ελλάδα πάντα στο επίκεντρο της.
Γιατί ήρθε η ώρα να απαντήσουμε “πρώτη φορά σοβαρά”, στο σλόγκαν “Πρώτη φορά αριστερά”.
* Υπεύθυνος Διασύνδεσης με την Κοινοβουλετική Ομάδα, Υποψήφιος Βουλευτής Ποταμιού στο νομό Κιλκίς.
