My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Το προσφυγόπουλο

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*


Το όνομά μου είναι πρόσφυγας. Είμαι ένα παιδί ξεριζωμένο από τη γη που γεννήθηκα. Ένα μικρό παιδί που πριν από το χάδι γνώρισα το δάκρυ. Και πριν από το γέλιο γεύτηκα το φόβο. Είμαι ένα παιδί δίχως όνομα και δίχως γονείς, βγαλμένο από τα κύματα του Αιγαίου. Μοναδική μου σωτηρία η φυγή από τη χώρα μου.

Είμαι ένα ξυπόλυτο  παιδί στου φυγεμού το δρόμο, μ’ ένα μπόγο με λίγα ρούχα μέσα και με πολλά όνειρα θρύψαλα. Ένα πληγωμένο παιδί του πολέμου, δαρμένο από το αγιάζι και τη βροχή, και διπλωμένο από τον πόνο, που κάνω τις ρίζες μου μαχαίρια και να τις μπήγω στη γη για να κρατηθώ στη ζωή.

Είμαι ένα πεταμένο απομεινάρι του πολέμου, που δεν το θέλει κανείς. Αυτό που ήθελαν εκείνοι που με ξερίζωσαν από τη γη μου, ήταν η χώρα μου. Όλοι όσοι με πονούσαν  και με αγαπούσαν, χάθηκαν από τη ζωή. Κι οι λίγοι δικοί μου που επέζησαν τη φρίκη του πολέμου,  σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους.

Είμαι ένα παιδί δίχως ζωή κι ελπίδα, βγαλμένο από της λύπης το πηγάδι.  Αν ο πόνος ήταν βασίλειο θα ήμουν βασιλιάς του. Αν κόλαση είναι ο πόλεμος, είμαι από τους πρώτους που την έζησαν.

Είμαι ένα παιδί δηλητηριασμένο από την κακία των ανθρώπων, χωρίς μάνα και πατρίδα, που αντιμετωπίζω καθημερινά την απανθρωπιά, δίχως να φταίω. Δίχως να έχω πειράξει ποτέ κανέναν.

Τα ποτάμια της χαράς και του γέλιου στην πατρίδα μου στέγνωσαν. Θόλωσαν και κοκκίνισαν από το αίμα. Τα όνειρά μου για έναν κόσμο ειρηνικό και δίκιο στέρεψαν κι αυτά. Λίγες μόνο φωνές, σκόρπιες και σποραδικές,  αντηχούν σιγανά για ένα νέο ξεκίνημα, για μια ανάταση ελπίδας.

Χειμώνας έξω κι ανταριάζει. Κάποιοι μου λένε πως άλλαξαν οι καιροί. Όχι απαντώ. Το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι άλλαξαν οι άνθρωποι. Πως το μεγαλύτερο θηρίο στη  γη είναι ο άνθρωπος που θυμώνει. Ο άνθρωπος που γίνεται τέρας και για να ξεδιψάσει θέλει να πιει αίμα πολύ, από τις γειτονιές του κόσμου. Καθημερινά  ξεθεμελιώνονται πατρίδες, εξολοθρεύονται λαοί και σβήνουν σαν τα κεριά κατά χιλιάδες οι ψυχές των αθώων. Αντίδραση όμως καμιά από τον πολιτισμένο κόσμο.

Καθημερινά το ξεχείλισμα του μίσους, ορμητικό , μετατρέπει  τον άνθρωπο σε απάνθρωπο και κτήνος. Τούτος ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, ο κόσμος ο ένας, κομματιάζεται. Η τιμή της φτωχής  ζωής ξεπέφτει στη διεθνή αγορά, καθώς έχασε κάθε αξία.

Εγώ όμως ελπίζω. Ελπίζω ότι η Λάμια του πολέμου θα γεννήσει τη ζωοδότρα ειρήνη. Ελπίζω  πως κάθε χώρα θα μπορεί να χαίρεται τη γη, τον πλούτο και τους ανθρώπους της. Ελπίζω πως μια μέρα θα γυρίσω στην αυλή μου. Εκεί που αντίκρισα την πρώτη αχτίδα του ήλιου κι άκουσα το πρώτο γέλιο του ξυπόλυτου παιδιού.

Ελπίζω ότι μια μέρα θα επιστρέψω στη νερομάνα των παιδικών μου αναμνήσεων. Στη μικρή αλάνα των ομαδικών μου παιχνιδιών. Ελπίζω να επιστρέψω εκεί που μιλούν με τη φωνή της σιγής οι  αναμνήσεις μου. Εκεί που βρίσκονται οι στιγμές που χρωμάτισαν τις μέρες της ζωής μου με το άλικο του ανοιξιάτικου πρωινού και το σκούρο του χειμωνιάτικου σύννεφου. Θα επιστρέψω εκεί που με καρτερούν ορθάνοιχτα τα παράθυρα του ρημαγμένου σπιτιού μου.

Είμαι ένας μικρό προσφυγόπουλο, που δεν χάρηκα παιχνίδια με αυτοκίνητα. Που έζησα και το κρυφτό ακόμη, όχι σαν παιχνίδι, αλλά σαν κρύψιμο, από βομβαρδισμό. Το ίδιο και το κυνηγητό.  Έτρεξα, όχι για να βγω πρώτος σε παιχνίδι, αλλά  για να σωθώ από το θάνατο. Και η μουσική, μου είναι κι αυτή γνώριμη, από την κλαγγή του όπλου.

Είμαι ένα παιδί, όπως όλα τα παιδιά των φτωχών, των εμπόλεμων χωρών. Ένα παιδί ανταλλακτικό. Όλη μου η αξία  βρίσκεται στα ζωτικά μου όργανα. Το ταξίδι μου δεν ξέρω που θα έχει τερματικό. Βαδίζω σε τόπους άγνωστους και  ξένους. Ένα τσόφλι πεταμένο στο Αιγαίο είμαι κι εγώ, κι όπου με βγάλει το κύμα. Είμαι ένα μικρό παιδί του Θεού που ψάχνω δυο χέρια να με αγκαλιάσουν κι έναν ώμο να ξεκουραστώ, χριστουγεννιάτικες μέρες που πλησιάζουν….

*Συγγραφέας, εκπαιδευτικός

Σχολιάστε