Το Μπούμερανγκ

Του Γιάννη Μυλόπουλου.

Σε μπούμερανγκ εξελίχθηκε για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου η ψήφος εμπιστοσύνης που ζήτησε από την Βουλή, αφού η κυβέρνηση εξήλθε βαριά τραυματισμένη από την όλη διδιαδικασία που η ίδια προκάλεσε, έχοντας τελικά υποστεί τρεις ήττες.

Η πρώτη ήττα, αναμφίβολα ήταν η αδυναμία της κυβέρνησης να κινητοποιήσει ευρύτερες κοινοβουλευτικές δυνάμεις προς στήριξή της. Οι 155 ψήφοι των δικών της και μόνο βουλευτών που έλαβε, εκτός που κάνουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή να φαντάζει πλέον σαν μακρυνό όνειρο, περισσότερο απηχούν τα αντανακλαστικά ανασφάλειας των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενόψει της επερχόμενης συντριβής των δυο κομμάτων στις διαφαινόμενες πρόωρες εκλογές και ελάχιστα επιβεβαιώνουν αρραγές εσωτερικό μέτωπο.

Οι διαφοροποιήσεις άλλωστε, οι γκρίνιες και οι αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική, αποτελούν πια μια καθημερινή πραγματικότητα στους κόλπους και των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων. Αρκεί μια απλή επίσκεψη ενός κυβερνητικού βουλευτή στη χειμαζόμενη εκλογική του περιφέρεια, για να τον κάνει να δει την πραγματικότητα και να αλλάξει την αισιόδοξη αντίληψη που εντέχνως, πλην ματαίως καλλιεργείται από τους κομματικούς μηχανισμούς εντός των διαδρόμων της κυβερνητικής εξουσίας. Οι εσωτερικές διαφωνίες και διαφοροποιήσεις δεν αντικατοπτρίζουν τίποτε περισσότερο, παρά την εικόνα που έχει παγιωθεί στην κοινωνία για το καταστροφικό έργο της συγκυβέρνησης και τα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας για τους οικονομικά αδύνατους και των μνημονίων που υπαγορεύουν ξένα συμφέροντα στη χώρα μας.

Η δεύτερη ήττα της συγκυβέρνησης ήρθε αναπάντεχα, από εκεί που δεν το περίμενε. Διότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ο Αλέξης Τςίπρας, ευφυέστατα δρώντες, δεν ακολούθησαν τους υψηλούς τόνους, την προκλητική στάση και την καλλιέργεια κλίματος έντασης που προσπάθησαν να επιβάλουν ο εκ της ακροδεξιάς προερχόμενος εκπρόσωπος του πρωθυπουργού και οι υπόλοιποι κυβερνητικοί βουλευτές, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αντίθετα,  ο ΣΥΡΙΖΑ είδε την κοινοβουλευτική διαδικασία της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σαν ευκαιρία για να αναδείξει, με υπεύθυνο και αξιόπιστο τρόπο, την εναλλακτική του κυβερνητική πρόταση.

Η εικόνα λοιπόν που μεταδόθηκε από τα ΜΜΕ δεν ήταν μια εικόνα παλιομοδίτικης μονομαχίας στο Ελ Πάσο, με θεατρινισμούς, υπερβολές και φραστικές εξάρσεις, όπως επιδίωκε η κυβέρνηση. Αντίθετα, η εικόνα την οποία επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μιας κυβέρνησης εκνευρισμένης που αναλύεται σε υστερικές φωνές και ανούςιες επιθέσεις, γνωρίζοντας ότι χάνει το παιχνίδι. Απέναντι σε μια σοβαρή, υπεύθυνη και συγκροτημένη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία γνωρίζοντας ότι έρχεται στη εξουσία, εξηγεί το κυβερνητικό της πρόγραμμα, μη απαντώντας σε μαγκιές, σε επιθέσεις και σε προκλήσεις. Με δυο λόγια η κυβέρνηση έπεσε η ίδια στο λάκκο που άνοιξε για τους αντιπάλους της, αφού είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιεί εκείνος, για τη διάδοση και την ενίσχυση των θέσεών του στην κοινωνία, την κοινοβουλευτική διαδικασία που από μόνη της ξεκίνησε με σκοπό να κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων.

Η τρίτη μεγάλη ήττα της κυβέρνησης βρίσκεται στις δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν τις τελευταίες εξελίξεις και οι οποίες, η μια μετά την άλλη και σε πλήρη πλέον συμφωνία, επισφραγίζουν με πανηγυρικό τρόπο την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με ποσοστά που αγγίζουν πλέον τα όρια της αυτοδυναμίας. Συγχρόνως όμως οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν και σε μια ακόμη ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που αφορά στη ραγδαία συρρίκνωση της κοινής εκλογικής δύναμης των κυβερνητικών εταίρων, σε ποσοστά χαμηλότερα του ενός τετάρτου (25%) του εκλογικού σώματος.

Με δυο λόγια η συγκυβέρνηση, παρά το ότι απαρτίζεται από συνασπισμό δυο κομμάτων, δοκιμάζεται από κοινοβουλευτική απομόνωση εντός της Βουλής, η οποία της δίνει οριακή πλέον κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ακόμη, η συγκυβέρνηση δοκιμάζεται και από μια ραγδαία κατάρρευση της εκλογικής της επιρροής στην κοινωνία, με ταυτόχρονη ανάδειξη, ως πρώτου κόμματος και με διαφορά, του κόμματος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που σημαίνει με απλά λόγια ότι οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν χάσει ταυτοχρόνως τόσο την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που έλαβαν προ διετίας από το λαό, όσο και την υποστήριξη ή έστω την ανοχή μιας ευρύτερης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η οποία θα τους έδινε την άνεση της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.

Η αναδίπλωση της κυβερνητικής στρατηγικής στην κατεύθυνση της δημιουργίας σκηνικού εξόδου από τα μνημόνια, αν και δηλωτική του ότι ακόμη και οι εφευρέτες τους, ενόψει της κοινωνικής αντίδρασης, τα εγκαταλείπουν, δεν αρκεί για να ανατρέψει τα ήδη διαμορφωμένα αντικυβερνητικά αισθήματα του εκλογικού σώματος. Πρώτον γιατί όλοι γνωρίζουν ποιοι έβαλαν τη χώρα σε αυτό το τούνελ, αλλά και ποιοι υπεραμύνθηκαν αυτής της πολιτικής, που διέλυσε την οικονομία, οδήγησε σε πρωτοφανή ύφεση και κατέστρεψε κάθε παραγωγική διαδικασία, ενώ αφετέρου καταρράκωσε την κοινωνία, διέλυσε το κοινωνικό κράτος και ξεπούλησε σε ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιο πλούτο και δημόσια αγαθά. Κι ο λαός, με την αντικυβερνητική του ψήφο, δηλώνει ότι η τιμωρία των ενόχων δεν θα αργήσει να έρθει…

Δεύτερον, το αντικυβερνητικό κλίμα δεν μπορεί να ανατραπεί, διότι όλοι γνωρίζουν, ότι ακόμη κι αν πράγματι οι διεθνείς δανειστές στηρίξουν το σκηνικό εξόδου από τα μνημόνια, θέλοντας να δώσουν χείρα βοηθείας στην ελληνική κυβέρνηση που τόσο αποτελεσματικά προστάτευσε τα συμφέροντά τους, τα αποτελέσματα και οι επιπτώσεις των μνημονίων είναι και θα είναι εδώ για άγνωστο πόσα χρόνια, για να θυμίζουν τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που τώρα ενδεδυμένη τη φιλολαϊκή προβιά, προσπαθεί με ελιγμούς να ξεγελάσει, προκειμένου να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο.

Το επικοινωνιακό στήσιμο σκηνικού εξόδου όμως από τα μνημόνια δεν πείθει κανέναν και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί τα διεθνή μέσα καθημερινά διατυμπανίζουν ότι η χώρα δεν έχει βγει από το τούνελ κι ότι χρειάζεται κι άλλα μνημόνια και συνεπώς και άλλη λιτότητα και άλλη εκμετάλλευση του εθνικού της πλούτου. Οι δείκτες της αναποτελεσματικότητας, άλλωστε, της πολιτικής των μνημονίων ειναι εύγλωττοι και αποκαλυπτικοί. Η εκτόξευςη του δημόσιου χρέους, παρά την αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα, αποδεικνύει περίτρανα τη λάθος συνταγή που ακολουθήθηκε και που η Ελλάδα την πλήρωσε με μια άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση, που μόνο μετά από πόλεμο γνωρίζουν οι λαοί.

Το συνδυαςτικό λοιπόν αποτέλεσμα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας παροχής ψήφου εμπιστοσύνης αφενός και της μεταστροφής του εκλογικού σώματος, όπως μαρτυρούν όλες οι δημοσκοπήσεις, αφετέρου, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μόνη παροχή ψήφου εμπιστοσύνης που δόθηκε προσφάτως, ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης σε πρόωρες εκλογές. Η διεξαγωγή των οποίων, όσο πιο πολύ πλησιάσει τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο, με τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια θα οδηγεί σε αυτοδύναμη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί είναι γνωστό και πολλαπλά ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι η λαϊκή οργή και η δυσαρέσκεια, μπορεί να αργούν να εκδηλωθούν. Όταν όμως αυτό συμβαίνει και κυρίως όταν βρίσκουν διέξοδο πολιτικής έκφρασης, όπως τώρα μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναχαιτίζονται με τίποτε…

Άρθρο στο tvxs.gr