Το μακρύ καλοκαίρι του φανατισμού
Του Χρήστου Μαχαίρα.
Στη βαριά σκιά της τραγωδίας που χτύπησε την Ανατολική Αττική, η πολιτική ζωή παραδόθηκε ξανά στις δοκιμασμένες πρακτικές, που αποθεώνουν την αδιαλλαξία και συντηρούν τον φανατισμό. Δεν είναι πρωτότυπο. Συνέβη και θα συμβαίνει κάθε φορά που τα κόμματα θα προσχωρούν στην αντίληψη του ολοκληρωτικού πολέμου και θα μπολιάζουν την κοινωνία με το δηλητήριο της διαρκούς ρήξης και των ανεξόφλητων λογαριασμών.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κάτι καινούργιο: πίσω από τα πολεμικά πρωτοσέλιδα και τις αναρτήσεις του διαδικτύου που στάζουν μίσος, διακρίνεται όλο και πιο καθαρά η συνάντηση δύο ετερώνυμων πόλων, που, αν δεν ταυτίζονται, δείχνουν να δονούνται από το ίδιο αντι-ΣΥΡΙΖΑ πάθος. Πρόκειται για τη σύγκλιση του αφρού της νέας δεξιάς – αυτών που θεωρούν ιστορικό καθήκον να ηττηθεί η ιδεολογική ηγεμονία των ηττημένων του εμφυλίου – με μια μεγάλη μερίδα πολιτικών και διανοουμένων του “ακραίου κέντρου”, που θεωρούν ότι στον Τσίπρα δεν αρμόζει απλώς η ήττα, αλλά η διαχρονική κατακραυγή.
Το ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι ότι η συμμαχία αυτή δεν συγκροτείται στο έδαφος μιας τακτικής επιλογής, προκειμένου “να φύγει ο Τσίπρας”, αλλά αποκτά στρατηγικό βάθος, καθώς διεκδικεί ευθέως το ρόλο “μετώπου”, που θα σταθεί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση στην Αριστερά, προασπίζοντας έτσι την… αστική δημοκρατία απ’ όσους την “επιβουλεύονται”.
Στο πολιτικό σύμπαν αυτού του μπλοκ που μάχεται να ανακτήσει την εξουσία η Δεξιά χωρίς πολλές – πολλές αναστολές, δεν χωρούν ούτε αποχρώσεις ούτε ουδετερότητες. Όσοι κεντροαριστεροί διανοούμενοι τόλμησαν να πάρουν αποστάσεις από τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον εξευτελιστικό στιγματισμό προσώπων που συνέδεσαν τη ζωή τους με τους αγώνες της Αριστεράς για τη δημοκρατία, λοιδωρήθηκαν ακραία και στοχοποιήθηκαν.
Κατά το πρότυπο της αλήστου μνήμης αντικομμουνιστικής τακτικής, όσοι διστάζουν να πάρουν θέση στο δίλημμα “Μητσοτάκης ή Τσίπρας” θεωρούνται “συνοδοιπόροι” του δεύτερου και όσοι τάσσονται υπέρ της ανασύστασης του προοδευτικού μπλοκ “μίσθαρνα όργανα του σημερινού καθεστώτος”.
Εύγλωττος και εξαιρετικά αποκαλυπτικός μέσα στον ισοπεδωτικό λόγο του, ο Άδωνις Γεωργιάδης, αφού πληροφόρησε το πανελλήνιο ότι “ο Τσίπρας είναι ό, τι πιο χυδαίο και τοξικό γνώρισε ο τόπος από τον πόλεμο και μετά”, δήλωσε προ ημερών ότι “το ρεύμα μίσους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο είναι πιο έντονο απ’ ό,τι στον δεξιό χώρο”.
Δεν έχει άδικο. Μπορεί ο ίδιος να εκφράζει δημόσια τον θαυμασμό του στον Σαλβίνι και ο Βορίδης να προτείνει νέα ιδιώνυμα, το «ακραίο κέντρο” έχει μάτια όμως μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι κι αν οι περισσότεροι από αυτούς έχτισαν καριέρες πάνω στην ανάγκη των συναινέσεων και του εκσυγχρονισμού, τι κι αν έκαναν για μια ολόκληρη περίοδο σημαία την ανάγκη επίλυσης του Μακεδονικού, τώρα πλέον όλα φαντάζουν απλές λεπτομέρειες, “στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης”, για να ολοκληρώσει ο Τσίπρας και οι “ορδές” των ατάκτων που τον ακολουθούν το “ολέθριο έργο” τους.
Επιχείρηση στιγματισμού
Για να σοβαρευτούμε, η πολιτική είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να την εμπιστευτούμε στις ψυχώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ – το υπογράμμισε πρόσφατα ο καθηγητής Νίκος Μουζέλης και έχει απόλυτο δίκιο – όποιες κι αν είναι οι εκλογικές εξελίξεις, θα είναι ένα μεγάλο κόμμα. Θέλουν δεν θέλουν όσοι φαντασιώνονται τον αφανισμό του, η ολοκλήρωση της μετάβασής του στον ρεαλισμό και η όσμωση του με τις δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, θα παγιώσουν τον χαρακτήρα του ως κορμού της προοδευτικής παράταξης και ως κόμματος εξουσίας.
Υπό αυτή την έννοια, η ακραία δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο οργανωμένος διασυρμός όποιου πολιτικού, διανοούμενου ή παράγοντα της δημόσιας ζωής τολμά να διαλέγεται μαζί του, δεν αποτελεί, όπως αποενοχοποιητικά παρουσιάζεται από τους εμπνευστές της όλης καμπάνιας, “θεμιτή κριτική στο πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού”. Συνιστά επιχείρηση στιγματισμού, που υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής διαπάλης και πλήττει ευθέως την ποιότητα της δημοκρατίας.
Το οξύ του μίσους
Η αντιμετώπιση του επιθετικού αναθεωρητισμού που εκφράζει η βαθιά δεξιά και ανέχονται παράγοντες του «ακραίου κέντρου», δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους κριτικά υποστηρίζουν την κυβέρνησή του, αλλά όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Όσοι φιλοδοξούν, μάλιστα, όπως τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, να διαδραματίσουν το ρόλο ενός τρίτου αυτόνομου πόλου, δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από συμψηφιστικές λογικές και αθωωτικές σιωπές.
Η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι όταν προσλαμβάνει χαρακτήρα πολεμικής, δεν είναι απλώς θεμιτή, αλλά αναγκαία. Η πολιτική διαπάλη είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας – οι ασκήσεις μίσους το οξύ που τη διαβρώνει. Καμιά λογική «ίσων αποστάσεων», ωστόσο, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ανοχή απέναντι σε φαινόμενα και πρακτικές, που ανακυκλώνουν την τοξική ατμόσφαιρα της εμφύλιας ρήξης.
Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ
