My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Το Μακεδονικό ζήτημα

Της Άννας Ριζάκη.


Το κείμενο συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας – ΠΓΔΜ (“Βόρειας Μακεδονίας”, με βάση τη συμφωνία)  έφερε στην  επιφάνεια αντιθέσεις πάνω στο ζήτημα του Μακεδονικού και διαφωνίες ως προς τον τρόπο επίλυσής του.

Αρχικά θ’ αναφερθώ σε κάποια σημεία-σταθμούς της ιστορικής εξέλιξης αυτού του ζητήματος που απασχολεί τους πληθυσμούς της περιοχής για 100 περίπου χρόνια.

  1. Στις αρχές του 20ου αιώνα διαμορφώνεται μία πληθυσμιακή ομάδα στη Οθωμανική Μακεδονία που δεν θέλει να ενταχθεί εθνικά ούτε στους Έλληνες, ούτε στους Βουλγάρους ούτε στους Σέρβους. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Στρατής Μυριβήλης στη «Ζωή εν τάφω». «Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ».
  2. Το 1913, στο τέλος του β’ Βαλκανικού πολέμου, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, η περιοχή της Μακεδονίας μοιράζεται στα κράτη της Βαλκανικής, Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα παραχωρήθηκε περίπου το 50,5% της μείζονος Μακεδονίας, το 38% στη Σερβία και το 10,5% στη Βουλγαρία[8]

3.Tο 1925, τυπώθηκε για πρώτη φορά από την ελληνική κυβέρνηση ένα αλφαβητάριο, το Abecedar  με λατινικούς χαρακτήρες και συντάχθηκε στη «μακεδονική διάλεκτο» με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του σλαβόφωνου πληθυσμού της βόρειας Ελλάδας. Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, Βασίλης Δενδραμής, «υπερασπίστηκε το αναγνωστικό στη Κοινωνία των Εθνών χαρακτηρίζοντας τη σλαβομακεδονική γλώσσα ως ανεξάρτητη και διακριτή σε σχέση με τη Βουλγαρική ή τη Σερβική. Είναι φανερό ότι στα χρόνια του Μεσοπολέμου, το ελληνικό κράτος προσπαθούσε να αναγνωρίσει τους σλαβόφωνους ως διακριτή οντότητα, για ν’ αποφύγει τον εκβουλγαρισμό τους.

Αντίστοιχα η Πηνελόπη Δέλτα γράφει στα «Μυστικά του Βάλτου» (1937)

“Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνικοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύρδην-μίγδην κάτω από τον βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα και αυτή από σλαβικά και ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες.

Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα χώριζες Έλληνα από Βούλγαρο – τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν την μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξαν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία, και αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, και όταν η σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βούλγαρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βούλγαρους, χωρίστηκαν και οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες – ακόμα και οι οικογένειες.”

Ο Παύλος Μελάς ήρθε σε επαφή με τους σλαβόφωνους πληθυσμούς και μάλιστα στις επιστολές προς τη γυναίκα του διηγείται: «Το απόγευμα (…) συνεκεντρώθηκαν εις το δωμάτιόν μας 12 προύχοντες. Εις αυτούς ζωηρότατα, ευγλωττότατα και-πειστικότατα – μετέφραζεν ο Πύρζας – ωμίλησε, μακεδονικά ο Κώτας, ενώ αλλού αναφέρει: «Έμαθα και ολίγας μακεδονικάς λέξεις, που λέγω εις τας γυναίκας και μητέρας προ πάντων και ενθουσιάζονται μαζί μου».

  1. Μετά την τρομοκρατία και την πλήρη έλλειψη δικαιωμάτων για τους Σλαβομακεδόνες του Σερβικού Βασιλείου, ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, Πρόεδρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1944 αναγνώρισε πλήρως το “Μακεδονικό έθνος”, και ως εκ τούτου στην Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριέλαβε ως ισότιμο ομόσπονδο κράτος μέλος, την “Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας”, με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδέχθηκαν τη νέα κατάσταση για διάφορους λόγους, γνωρίζοντας ότι στον γειτονικό λαό διαμορφώνεται συνείδηση μακεδονική μέσα από την εκπαίδευση και τους επίσημους κρατικούς φορείς. Το 1977 δε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με υπουργό Εξωτερικών τον Δημήτριο Μπίτσιο.αναγνωρίζει και τη μακεδονική γλώσσα στο πλαίσιο του Ο.Η.Ε.
  2. Τον Ιανουάριο του1991ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας Κίρο Γκλιγκόροφ κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της χώρας, μετά από τα συντριπτικά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τη μετονομασία της σε Δημοκρατία της Μακεδονίας

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι το ελληνικό κράτος παρά τις διαφωνίες του με τον γειτονικό λαό και μετέπειτα κράτος,  χρησιμοποιούσε ονομασίες που περιείχαν τον όρο «Μακεδονία», π.χ. Σλαβομακεδόνες ή Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας ή Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της  Μακεδονίας επί 100 περίπου χρόνια.

Ας έρθουμε ωστόσο στο παρόν:

  1. Η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία που ασκεί ένα κράτος δεν βασίζεται σ’ αυτά που συνέβαιναν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο πριν 2500 χρόνια αλλά στις πρόσφατες συνθήκες. Στην πρώτη περίπτωση, θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου, στη Βαλκανική ιδιαίτερα και όλα τα σύγχρονα κράτη θα διεκδικούσαν περιοχές στις οποίες είχαν μια παρουσία στο παρελθόν.
  2. Συνθήματα όπως «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» ή «Μακεδονία είναι Ελλάδα» ουσιαστικά αμφισβητούν τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913, η οποία μοίρασε τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας σε τρεις χώρες, εκφράζουν αλυτρωτισμό και εκθέτουν τη χώρα παγκοσμίως.
  3. Ο ελληνικός λαός ο οποίος έχει αγωνισθεί για την ελευθερία του δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ένα γειτονικό λαό περιφρονητικά προσπαθώντας να του επιβάλλει την άποψή του και τροφοδοτώντας τον εκεί εθνικισμό. Αντίθετα, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να επιδιώκει την ειρηνική συνύπαρξη και την ανάπτυξη στον πολύπαθο χώρο των Βαλκανίων, γιατί μόνο ενωμένα και ισχυρά Βαλκάνια μπορούν να διεκδικήσουν ένα ιδιαίτερο ρόλο στην Ευρώπη. Στις σημερινές συνθήκες, όπου ο βασικός κίνδυνος προέρχεται από την αναθεωρητική-νεο-Οθωμανική πολιτική της Τουρκίας, το κλείσιμο μετώπων αντιπαράθεσης με άλλους λαούς των Βαλκανίων επιβάλλεται.  Αυτός είναι αληθινός  πατριωτισμός.
  4. Παράλληλα θα πρέπει να αποκλείεται η αναβίωση των εθνικισμών στη Βαλκανική και η πιθανότητα αλλαγής συνόρων, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις, κάτι που συνέβη πρόσφατα στην περίπτωση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
  5. Αν η Ελλάδα και η ΠΓΔΜ(“Βόρεια Μακεδονία”, με βάση τη συμφωνία)δεν εφαρμόσουν τη συμφωνία, στο τέλος κερδισμένη θα βγει η δεύτερη. Διότι οι 133 χώρες που την αναγνωρίζουν ως Macedonia θα φτάσουν τις 194 χώρες, δηλαδή όλα τα κράτη του ΟΗΕ, αργά ή γρήγορα. Και τότε στον ΟΗΕ, στην UNESCO, στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στους Παγκόσμιους Οργανισμούς Υγείας (ΠΟΥ), Εργασίας (ΠΟΕ), Εμπορίου, στα διάφορα συνέδρια οι εκπρόσωποι της γειτονικής χώρας θα έχουν μπροστά τους την πινακίδα Macedonia.

*Μέλος της Νομαρχιακής  Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς

Σχολιάστε