Το λόμπι των εξοπλισμών αντεπιτίθεται!
Του Τάσου Τσακίρογλου.
Η σύνθετη γεωπολιτική πραγματικότητα σήμερα έχει αλλάξει άρδην τα δεδομένα του Ψυχρού Πολέμου και φαίνεται ότι η μεταβατική περίοδος που ζούμε – κατά την οποία αναδύεται ένας πολυπολικός κόσμος – δεν έχει μορφοποιηθεί σε κάτι το ξεκάθαρο. Αυτό μάλλον θα πάρει κάποια χρόνια ακόμα για να γίνει.
Το βέβαιο είναι ότι οι ΗΠΑ χάνουν αργά αλλά σταθερά τα σκήπτρα της πρωτοκαθεδρίας, παραμένοντας όμως η σημαντικότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, κάτι που δεν είναι αμελητέο. Η εκλογή Τραμπ αποδεικνύει ότι η Αμερική συνειδητοποιεί αυτή την παρακμή και στρέφεται προς τον προστατευτισμό και το κλείσιμο απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ ο πρόεδρός της υποδαυλίζει ό,τι πιο αναχρονιστικό και αντιδραστικό υπάρχει στην κοινωνία. Από την άλλη η μετατόπιση ισχύος – όπως λένε πολλοί γεωπολιτικοί αναλυτές – γίνεται κυρίως προς Ανατολάς, με αναδυόμενη παγκόσμια δύναμη την Κίνα.
Η Ευρώπη – με κυρίαρχες τις αποταμιευτικές λογικές του Βερολίνου και τη συνεπαγόμενη λιτότητα – έχει ξυπνήσει για τα καλά τον δράκο του εθνικισμού και του ρατσισμού, ανοίγοντας τον δρόμο για την άνοδο συντηρητικών ή ακροδεξιών κυβερνήσεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Στα λόγια η Γερμανία είναι μετριοπαθής στο μεταναστευτικό, αλλά στην πράξη η οικονομική και κοινωνική πολιτική της πυροδοτεί ενδόμυχους φόβους και συντηρητικά ανακλαστικά στις κοινωνίες. Εξ ου και η αναβίωση, στο εσωτερικό της, νεοναζιστικών συμμοριών και νοσταλγών του Χίτλερ, αλλά και η άνοδος του AfD, με τον φιλοναζιστικό και ακραία ρατσιστικό λόγο.
Σ’ αυτό τo ρευστό διεθνές πλαίσιο η Τουρκία του Ερντογάν – ενός αυταρχικού και βοναπάρτη ηγέτη – επιχειρεί να αναδειχθεί όχι πλέον σε περιφερειακό, αλλά σε κεντρικό παίκτη της διεθνούς σκηνής, δοκιμάζοντας τις αντοχές του διεθνούς συστήματος. Συνάπτει λυκοσυμμαχίες πότε με τη Ρωσία, πότε με τις ΗΠΑ, και βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με την Ε.Ε., τουλάχιστον στα λόγια.
Η προσπάθεια αυτή της Τουρκίας ενέχει σαφώς κινδύνους για ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της ανατολικής Μεσογείου, καθώς ο Ερντογάν θέλει να αποδείξει ότι αντέχει να διαχειριστεί δύο και τρία μέτωπα ταυτόχρονα. Η κούρσα των εξοπλισμών στην οποία έχει επιδοθεί τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει του λόγου το αληθές και φανερώνει τις προθέσεις του.
Με αυτά τα δεδομένα, στην Ελλάδα έχει αρχίσει να δημιουργείται τον τελευταίο καιρό – επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη – ένα κλίμα έντονης κινδυνολογίας και «τουρκοφαγίας», προερχόμενο κυρίως από τα γνωστά κέντρα περί τους εξοπλισμούς, τα οποία βρίσκονταν εν υπνώσει από το «πάρτι της μίζας» επί Σημίτη, χωνεύοντας τα φαγωμένα λεφτά του κρατικού προϋπολογισμού από την «αγορά του αιώνα».
Σήμερα κατασκευάζεται ένα κλίμα «επείγοντος» για μια νέα εξοπλιστική κούρσα, με τα τρωκτικά του χώρου να ακονίζουν τα νύχια τους. Αλλεπάλληλα δημοσιεύματα σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, αλλά και σχέδια επί χάρτου κάθε βράδυ από «ειδικούς» γεωπολιτικούς και στρατηγικούς αναλυτές – γνωστούς και μη εξαιρετέους – επιδίδονται σε τρομολαγνικά σενάρια για να μας πείσουν περίπου ότι δεν θα αποφύγουμε τον πόλεμο.
Μόλις λίγες μέρες πριν, ο Γεώργιος Μαλούχος από τις σελίδες των «Νέων» του Β. Μαρινάκη «μάλωνε» όσους έχουν ψευδαισθήσεις «για το ενδεχόμενο διαπραγματεύσεων για το Αιγαίο» και καλούσε τη χώρα (και την ηγεσία της) «να αποφασίσει, επιτέλους, ότι όποτε αυτό απαιτηθεί, η στρατιωτική σύγκρουση θα είναι μονόδρομος, από τον οποίο αποκλείεται πλέον να παρεκκλίνει».
Και ο νοών νοείτω!
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
