Το ΚΙΝΑΛ τελειώνει

Του Γιώργου Λακόπουλου.

Το ΚΙΝΑΛ στις προηγούμενες εκλογές πήρε 8,1%. Αν μελετήσει κανείς το αποτέλεσμα θα καταλήξει ότι είναι η τελευταία φορά που μπορεί να φτάσει τόσο… ψηλά. Γιατί η επίδοση αυτή δεν οφείλεται στην ηγετική ακτινοβολία της Φώφης Γεννηματά – την οποία άλλωστε κανείς δεν βλέπει.

Οφείλεται στον παραγοντισμό πρώην υπουργών και παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ στον τόπο τους. Ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα πήρε 4-6%, σε νομούς της περιφέρειας έφτασε μέχρι 15%- συχνά παραπάνω και από το 2015. Αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί.

Μοιραία, λοιπόν, το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα χωρίς μέλλον. Αυτό είναι έργο της επικεφαλής του. Διέλυσε το ΠΑΣΟΚ για να εμφανιστεί σαν ιδρύτρια κόμματος και αυτή- προτάσσοντας τον ανάξιο για πολιτικό κόμμα λόγο ότι… ήθελε νέο ΑΦΜ.

Διόρισε όμως βουλευτή αυτόν που έφερε το ΠΑΣΟΚ σε κατάσταση να μην έχει ΑΦΜ. Όπως τον είχε συγκαλύψει προηγουμένως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, παρότι είχε στα χέρια του τις εκθέσεις πέντε ελεγκτικών εταιριών για την οικονομική διαχείριση επί Γ. Παπανδρέου.

Τα μέλη του ΠΑΣΟΚ, ή έστω τα μέλη των οργάνων του δεν απέκτησαν ποτέ το δικαίωμα να γνωρίζουν τι αναφέρουν αυτές οι εκθέσεις. Ίσως γιατί ο επόμενος που θα έπρεπε να λάβει γνώση θα ήταν εισαγγελέας.

Εν πάση περιπτώσει η Γεννηματά με τους μικρομεγαλισμούς και τις κενοδοξίες της, μετά το ιστορικό έγκλημα διάλυσης του ΠΑΣΟΚ διέλυσε και το κόμμα που τάχα θα έβαζε στη θέση του. Έφυγαν το Ποτάμι, η Δημοκρατική Αριστερά, ο Ραγκούσης και άλλοι.

Έμεινε μόνο ένας κύκλος προσώπων που συνιστούν περισσότερο αυλή και λιγότερο πολιτική ομάδα. Χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές δυνατότητες και ορισμένοι με επιβαρύνσεις που του κάνουν δακτυλοδεικτούμενους. Όσο για το «νέο αίμα» εικόνα των άλλων είναι και τους μοιάζει.

Σ’ αυτό το κόμμα, λοιπόν, έμειναν ένα μόνο ιστορικό στέλεχος, μόνο ένα βαρύ πολιτικό όνομα και ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Το βαρύ ιστορικό στέλεχος είναι ο Κ. Σκανδαλίδης που δείχνει να ενδιαφέρεται πώς θα παρατείνει την παρουσία του στη Βουλή και τίποτε άλλο – κάνοντας ενίοτε και τα κόκαλα του κουμπάρου του να τρίζουν.

Το βαρύ όνομα ήταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που παρά τον χαρακτήρα του, ήταν αναγκαίος και στο ΚΙΝΑΛ και στη Βουλή, αλλά η Γεννηματά τον πέταξε έξω με διόλου έντιμο τρόπο.

Ο Ανδρουλάκης, παρά την προσωπική ευπρέπεια και την πενταετή μετεκπαίδευσή του στην Εσπερία, δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πολιτική των μηχανισμών που τον ανέδειξαν. Ούτε από τις φοβίες του απέναντι στη Γεννηματά την οποία αποφεύγει να αντιμετωπίσει στα ίσια ακόμη και εκεί που έχει κάθε λόγο και κάθε δικαίωμα: στα συνέδρια, ή στα όργανα- που δεν λειτουργούν.

Από εκεί και πέρα τι υπάρχει; Ο Γ. Παπανδρέου που δεν είναι ΚΙΝΑΛ. Ο Κ. Λαλιώτης που δεν μπορεί να κάνει τα κόλπα και τα «μαγικά» – ό,τι έκανε παλιότερα στα παρασκήνια. Και ο Σταμάτης Μαλέλης που εκμεταλλεύεται την επικοινωνιακή τεχνική του για να κάνει την πλάκα του.

Έξω από τα όργανα του ΚΙΝΑΛ, δρα και ο Παύλος Γερουλάνος με φιλοδοξία να βγει από τον τάφο του το ΠΑΣΟΚ, να γίνει ο ίδιος επικεφαλής του και να εξελιχθεί στον νέο αντι-Τσίπρα, εκεί που απέτυχε ο Σταύρος και η Φώφη. Γι’ αυτό τον στηρίζει και το Μητσοτακέικο.

Όνειρα κολωνακιώτικης νυκτός, παρότι πρόκειται για σοβαρό και συγκροτημένο άνθρωπο. Αλλά «δεν είναι ΠΑΣΟΚ», με την έννοια που το έλεγε ο Α. Παπανδρέου για τον Κώστα Σημίτη.

Αυτό το κόμμα, λοιπόν, υπάρχει και δεν υπάρχει. Χωρίς ιδεολογία και πολιτική και με εμφανές πρόβλημα ηγεσίας λειτούργησε μόνο όταν επρόκειτο να στηρίξει τις επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη του οποίου είναι παρακολούθημα και εφεδρεία.

Αυτός ο ρόλος το μόνο αποτέλεσμα οποίο είχε ήταν να αποενοχοποιήσει το δρόμο προς τη ΝΔ, στην οποία κατέφυγαν στελέχη και οπαδοί, κυρίως επιρροής του Σημίτη.

Το εκμεταλλεύθηκε και ο Βενιζέλος – που βαρύνεται με τη συγκυβέρνηση του με τον Σαμαρά, διά της οποίας αλλοίωσε το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ και το έστρεψε κατά της Αριστεράς – και πλασαρίστηκε ως αφανής κυβερνητικός εταίρος, με τρία «πόστα» στη σημερινή κυβέρνηση.

Αυτή η εξέλιξη όμως διαμόρφωσε και την οριστική προοπτική του ΚΙΝΑΛ: είναι πλέον δεξαμενή του Τσίπρα. Όσοι ήταν να πάνε τη ΝΔ πήγαν. Οι υπόλοιποι θα καταλήξουν στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο σπίτι τους.

Είναι έντιμη και φυσιολογική εξέλιξη, αφού άλλωστε ο φυσικός επικεφαλής της Κεντροαριστεράς είναι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας. Στο υπό μετεξέλιξη κόμμα του θα βρουν πολλούς με τους οποίους συνυπήρξαν στο ΠΑΣΟΚ παλιότερα, αλλά και ιδρυτικά ιστορικά στελέχη όπως ο Στεφ. Τζουμάκας.

Επιπλέον θα έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη, καθώς θα βλέπουν απέναντι όσους προσχώρησαν στη ΝΔ να αυτοαπαξιώνονται με ρόλους δεξιάς κοπής. Ή όσους και όσες αυτοεξετελίζονται παρακαλώντας να τους δώσει κάτι, φτύνοντας τους παλιότερους εαυτούς τους.

Άρθρο στο Ανοιχτό Παράθυρο