Το «κίνημα της γραβάτας»,
…το μέτωπο του «ναι» κι οι πολιτικές εξελίξεις.
Του Ανδρέα Ζαφείρη.
- Η Πολιτική Οικονομία έχει δυστυχώς τους δικούς της αδήριτους νόμους.
- Ο «αναχρονισμός» της ύπαρξης εκτεταμένων μικροαστικών στρωμάτων ήταν πάντα η Μεγάλη Πρόκληση του ελληνικού καπιταλισμού. Ο αναχρονισμός αυτός, παρ όλες τις προσπάθειες, παρέμεινε ως σημείο αντιλεγόμενο, καθώς οι απόπειρες άρσης ματαιωνόταν λόγω της ανάγκης της αστικής τάξης της χώρας και των πολιτικών της εκπροσώπων να οικοδομούν κοινωνικές συμμαχίες.
- Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναλαμβάνει την «ιστορική», για τη αστική τάξη της χώρας και τα διεθνή κέντρα «στήριξης», αποστολή, να άρει τον «αναχρονισμό».
- Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για να γίνει κάτι τέτοιο είναι να στηθεί ξανά ένα καθεστώς νέου δικομματισμού. Στον ένα πόλο μια αναβαπτισμένη κεντροδεξιά, με «καθαρά» νεοφιλελεύθερο πρόταγμα και εκπρόσωπο-σύμβολο μια ιδεοληπτική φιγούρα του νεοφιλελευθερισμού και στον άλλο πόλο μια «αριστερά» που, ενώ θα υλοποιεί νεοφιλελεύθερη πολιτική, θα χτίζει κοινωνικές συμμαχίες με τα λαϊκά στρώματα στη βάση του φόβου και του κοινωνικού αυτοματισμού.
- Το 4ο Μνημόνιο (ασφαλιστικό, αγροτικό, συνταξιοδοτικό) έδωσε τέλος στην κινηματική άπνοια μιας μεγάλης περιόδου.
- Παράλληλα δημιούργησε τους αντικειμενικούς, υλικούς όρους να δημιουργηθεί ένα μεγάλο αυθόρμητο, παλλαϊκό μέτωπο της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα.
- Το «κίνημα της γραβάτας», το κίνημα δηλαδή των στρωμάτων εκείνων που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, στήριξε το ΝΑΙ, έρχεται να συναντήσει στο δρόμο τα κοινωνικά στρώματα που στήριξαν το ΟΧΙ.
- Η συνάντηση αυτή αποτελεί ένα μεγάλο συστημικό κίνδυνο. Ένα κίνδυνο όμως που για να πραγματωθεί απαιτείται η «από τα πάνω», η πολιτική δηλαδή, πρωτοβουλία.
- Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά σήμερα. Αυτό απαιτεί η ΛΑΕ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μην εγκλωβιστούν σε ένα πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θα αντιλαμβάνεται περιορισμένα τις κοινωνικές συμμαχίες .
- Πέρα από τα σχέδια επί χάρτου των διαφόρων επιτελείων, κανείς δε μπορεί να προδικάσει την εξέλιξη των κινητοποιήσεων. Ούτε και την έκταση των πολιτικών εξελίξεων που μπορεί να προκαλέσουν.
- Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πολύ πιθανές γιατί οι δοκιμασμένες στο παρελθόν συστημικές λύσεις (συναίνεση, καταστολή, φόβος, κοινωνικός αυτοματισμός) δύσκολα θα μπορέσουν από μόνες τους να λειτουργήσουν.
- Το πολιτικό κενό που δημιουργείται στο έδαφος της διάλυσης τόσο παραδοσιακών κοινωνικών στρωμάτων όσο και του υπάρχοντος (μέσω συντάξεων) κοινωνικού ιστού δημιουργεί μια νέα, ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά.
- Απαραίτητη προϋπόθεση να υψωθεί σε «πατριωτική» δύναμη, να δώσει δηλαδή ρεαλιστικές απαντήσεις στο επίπεδο της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
