Το αμήν και το αμάν

Του Παντελή Μπουκάλα.

Επειδή η απόσταση από το «αμήν!» στο «αμάν!», ή από το «Δόξα σοι ο Θεός!» στο «Παναγία, βόηθα!», δεν παραείναι μεγάλη, όπως έχει φανεί αμέτρητες φορές, ας μη βιαστούμε να πούμε ότι μπήκε επιτέλους το νερό στο αυλάκι, ή μάλλον στο κανάλι, αφού για τα κανάλια ο λόγος.

Δηλαδή για τη δραματικά αργοπορημένη ρύθμιση του τηλεοπτικού πεδίου με όρους νομιμότητας. Για έναν δημόσιο πλούτο πρόκειται άλλωστε, που υποτίθεται ότι δεν θα ’πρεπε ποτέ κανείς να αποπειραθεί να τον ιδιωτικοποιήσει, εκμεταλλευόμενος την οικονομική ισχύ του ή τις καλές σχέσεις του (σχέσεις αντιπαροχής εννοείται) με κόμματα, παρατάξεις ή βεντέτες της πολιτικής. Το μέσον μπορεί να σε βοηθήσει να αποκτήσεις κι εσύ ένα Μέσον, ένα ΜΜΕ, η σχέση που θα εγκαθιδρυθεί όμως ανάμεσα στον «μεσολαβητή» και στον κάτοχο του Μέσου δεν θα ’ναι παρά η σχέση μιας ταυτόχρονης αμφίπλευρης ομηρίας. Δηλαδή μια σχέση ελάχιστα τίμια και ειλικρινής.

Με την κατάθεση στο ΕΣΡ έξι φακέλων για τη διεκδίκηση άδειας για σταθμό πανελλήνιας εμβέλειας φαίνεται ότι θα αποφευχθεί το ψυχόδραμα του πλειστηριασμού, με τους έγκλειστους ανταγωνιστές, τις ιλαροτραγικές διαρροές, τις θεατρικές καταγγελίες για βαρυσήμαντα κλεισίματα του ματιού από σεκιουριτάδες ή για μυστικά μηνύματα πάνω στις πίτσες ή μέσα στα σουβλάκια που έτρεφαν τους πολιορκημένους. Μικρή τελικά η ζήτηση, αφού η νομιμότητα έχει τις δυσκολίες και τους όρους της, οι οποίοι δεν ικανοποιούνται με κεφάλαια σκοτεινής προελεύσεως. Εφτά οι άδειες, έξι οι υποψήφιοι.

Ο «σίγουρος» έβδομος, το Mega και οι μέτοχοί του, δεν κατέθεσε φάκελο. Μερικοί από τους πλουσιότερους Ελληνες δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν από κοινού 35 εκατομμύρια ευρώ, όσα κοστίζει η άδεια, και όχι βέβαια επειδή είναι δύσκολο να συμφωνήσουν ένας παναθηναϊκός, ένα ολυμπιακός κι ένας παοκτζής. Κι έτσι, έπειτα από σχεδόν τριάντα χρόνια λειτουργίας, το Mega, το κανάλι που για πολλά χρόνια ήταν συνώνυμο της πολιτικής ισχύος και της παραθεσμικής χρήσης της, θα σιωπήσει. Οι συνιδιοκτήτες του θα χρησιμοποιήσουν άλλους τρόπους από τους πολλούς που διαθέτουν (ανάμεσά τους και μιντιακοί) για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Αλλά πρώτη τους έγνοια είναι, φυσικά, οι υπερτετρακόσιοι εργαζόμενοί τους, που κρατούσαν αμισθί το κανάλι εν λειτουργία περίπου επί δύο χρόνια· δίχως τα αστέρια, βέβαια, που είχαν κινήσει για άλλους ουρανούς. Θα μεριμνήσουν γι’ αυτούς, ούτε λόγος. Οπως μερίμνησαν για τα δεδουλευμένα τους.

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ