Τα μηνύματα του ΟΧΙ
Του Γιάννη Μυλόπουλου.
Ένα δημοψήφισμα, ως πολιτική διαδικασία υποβολής ερωτήσεων στους πολίτες, η οποία συμβαίνει εν μέσω μιας συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας, στέλνει μέσω του αποτελέσματός του πολλαπλά μηνύματα, περισσότερα πάντως των ερωτήσεων που έχουν τεθεί.
Ασφαλώς και το πρώτο και καθαρό μήνυμα του δημοψηφίσματος είναι το ΟΧΙ των Ελλήνων στην ερώτηση που ετέθη από την κυβέρνηση, επικυρώθηκε από το Κοινοβούλιο και αναγράφονταν αναλυτικά στα ψηφοδέλτια. Με το ΟΧΙ δηλαδή οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δήλωσαν τη ρητή και κατηγορηματική αντίθεσή τους στην πολιτική της λιτότητας η οποία εφαρμόσθηκε μέσω των μνημονίων κατά το διάστημα 2009-2015.
Θα μπορούσε βεβαίως η συγκεκριμένη ετυμηγορία εύκολα να αμφισβητηθεί, με τη λογική που θέλει τον φυλακισμένο να μην δικαιούται να έχει αποφασιστική γνώμη για την ελάφρυνση της ποινής που του επεβλήθη. Η λογική αυτή, προσφιλής στους εγχώριους και διεθνείς υποστηρικτές των δανειστών, υπόκειται σε δύο σημαντικές προϋποθέσεις. Πρώτα ότι πράγματι είμαστε φυλακισμένοι και όχι πολίτες μιας ελεύθερης και κυρίαρχης χώρας που μπορεί να αποφασίζει για τις τύχες της. Και δεύτερον ότι είμαστε οι μόνοι στον κόσμο που υποστηρίζουμε την αποτυχία της συγκεκριμένης πολιτικής…
Το δεύτερο μήνυμα του δημοψηφίσματος αφορά αναμφίβολα την απόρριψη της πρωτοφανούς απόπειρας παρέμβασης των λεγόμενων θεσμών στα εσωτερικά της Ελλάδας. Νωπή είναι η τηλεοπτική εικόνα των εκπροσώπων των θεσμών να κουνούν απειλητικά το δάχτυλο στους Έλληνες, σε μια ανεπίτρεπτη για δημοκρατικά κράτη προσπάθεια να ποδηγετήσουν τον ήδη καθημαγμένο ελληνικό λαό και να εκβιάσουν ένα ΝΑΙ σε όλα.
Όπως νωπή είναι και η πρωτόγνωρη για τα διεθνή δεδομένα εικόνα των Ελλήνων να ψηφίζουν σε κορυφαίας σημασίας δημοψήφισμα για το μέλλον της πατρίδας τους, με κλειστές τράπεζες και με ουρές στα ΑΤΜ για 60 μόλις Ευρώ.
Είναι προφανές ότι το κλείσιμο της στρόφυγγας της χρηματοδοτικής ροής από πλευράς ΕΚΤ δεν είχε άλλο νόημα, παρά για να… υπενθυμίσει στους έλληνες ότι οι δανειστές δεν αστειεύονται. Όπως είναι εξ ίσου προφανές ότι και το ΟΧΙ των Ελλήνων στην προσπάθεια εκφοβισμού και εκβιασμού τους, σημαίνει ότι είναι αποφασισμένοι να προστατέψουν την ελευθερία και να υπερασπιστούν τη δημοκρατία στη χώρα που κάποτε τέθηκαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού.
Το τρίτο μήνυμα αναφέρεται στην απόρριψη της ενορχηστρωμένης προσπάθειας παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, μέσω της διαστρέβλωσης του ερωτήματος του δημοψηφίσματος. Το πλαστό ερώτημα που προσπάθησε να θέσει τόσο η αντιπολίτευση, όσο και οι εκπρόσωποι των δανειστών, το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη και στο Ευρώ», δεν είχε άλλο σκοπό, από το να εκμαιεύσει εκβιαστικά το πολυπόθητο γι αυτούς ΝΑΙ. Το οποίο βεβαίως την επομένη του δημοψηφίσματος θα χρησιμοποιούνταν σαν να ήταν ΝΑΙ στην πρόταση των δανειστών…
Ένα τέταρτο μήνυμα που στέλνει το ΟΧΙ, είναι η αντίθεση των ψηφοφόρων στην απόπειρα ανατροπής της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης τόσο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που είδαν το δημοψήφισμα ως την τελευταία πράξη μιας… αριστερής παρένθεσης, όσο και από τους διεθνείς δανειστές, οι οποίοι ασφαλώς και προτιμούν μια πιο πρόθυμη κυβέρνηση κι έναν πιο χειραγωγίσιμο πρωθυπουργό.
Εδώ σημασία δεν έχει μόνο το ΟΧΙ αυτό καθεαυτό, όσο το μεγάλο ποσοστό με το οποίο οι Έλληνες το ψήφισαν, στέλνοντας παντού ένα ηχηρό μήνυμα ισχυρής στήριξης της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού, στην ειλικρινή τους προσπάθεια επίτευξης μιας δίκαιης συμφωνίας.
Το πέμπτο και τελευταίο μήνυμα που έστειλαν οι ψηφοφόροι, απευθύνεται στα ΜΜΕ της διαπλοκής και τη συστηματική προσπάθεια παραπλάνησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης στην οποία επιδόθηκαν προκειμένου να υποκλέψουν το ΝΑΙ.
Το ηχηρό ΟΧΙ έχει ως αποδέκτες τόσο τους ιδιοκτήτες και δημοσιογράφους των ιδιωτικών ΜΜΕ, εκφράζοντας την κατηγορηματική αντίθεση των Ελλήνων στην πολύ κακή υπηρεσία που προσφέρουν στην αντικειμενική ενημέρωση, όσο όμως και στην κυβέρνηση, ζητώντας της να επιβάλει, επιτέλους, την τάξη και τη νομιμότητα στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο.
Ένα το δημοψήφισμα, πέντε τα μηνύματα, πολλοί οι αποδέκτες…
* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι καθηγητής και πρώην πρύτανης του ΑΠΘ.
Άρθρο στο tvxs.gr
