Τα εμβατήρια του πληκτρολογίου

Του Θανάση Καρτερού.

Είναι να απορείς με την εμπύρετη φλυαρία που πιάνει κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε περίπτωση που θα έπρεπε να σωπαίνουν πολύ και να μιλούν λίγο. Να σκέφτονται. Να μετρούν τα λόγια τους, γιατί σε τέτοιες περιστάσεις, όπως η σημερινή, η γλώσσα κόκαλα τσακίζει. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, όχι τα κόκαλα του υποτιθέμενου αντιπάλου στην κούρσα της διαδοχής, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ. Και τα νεύρα βέβαια όσων παίρνουν την υπόθεση αρκετά σοβαρά ώστε να μετρούν τα λόγια και τις σιωπές. Δικά τους και των άλλων.

Ενας θυμήθηκε ότι έγινε στρατηγικό λάθος με τις άδειες – ο Θεός κι η ψυχή του γιατί, αλλά πάντως το έκανε. Άλλος ανιχνεύει το βιογραφικό του Κασσελάκη και βρίσκει σοβαρά κενά – Σέρλοκ Χολμς και βάλε. Άλλος ψάχνει και ψάχνεται να βρει ίχνη σεξισμού σε κάθε λέξη του… οχτρού. Άλλος επιβεβαιώνει ότι τον έδιωξαν τον Τσίπρα κακήν κακώς οι βάρβαροι – ξέρει καλά αυτός. Και το προσφιλές από την εποχή του Μπεναρόγια. Το κόμμα που κινδυνεύει, η κομματική γραφειοκρατία που μακροημερεύει. SOS και βαράτε το πληκτρολόγιο.

Ταυτόχρονα περισσεύουν οι απειλές. Θα την πληρώσετε γιατί εμείς σας πληρώνουμε, διαμηνύουν σε δημοσιογράφους κομματικών και φίλιων ΜΜΕ. Να ισορροπούν στο τεντωμένο σχοινί της παθιασμένης ομαδοποίησης δηλαδή. Να λένε τη γνώμη τους, αρκεί να είναι σωστή! Σώσον Κύριε τον λαόν σου με δυο λόγια. Κι εδώ πάει γάντι το σύνθημα του ΚΚΕ: Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Μόνο οι συριζαίοι μπορούν να σώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τους σωτήρες, τους ολετήρες, τους βατήρες, τους μνηστήρες και τους αλτήρες που τον πολιορκούν.

Τα εμβατήρια του πληκτρολογίου σε πλήρη έξαρση. Να διαμορφώνεται εκεί στις παρυφές του Διαδικτύου ένα κλίμα απαξίωσης, αποχής, απογοήτευσης. Αλλά δεν βαριέσαι, το βασικό για τον κόσμο αυτό είναι να εκφραστεί, να εκτονωθεί, να διακριθεί. Και προφανώς είναι δικαίωμά τους, με μόνη ένσταση ότι δεν είναι δικαίωμα κανενός να βρίζει και να συκοφαντεί ακόμα και τον χειρότερο πολιτικό αντίπαλο. Αλλά και δικαίωμα των πολλών είναι να κρατούν αναμμένο το καντηλάκι της λογικής. Γιατί θέλει ακόμα πολύ φως να ξημερώσει.

Και κανένα φως, δυστυχώς, δεν πρόκειται να προκύψει από το διαδικτυακό ξεκατίνιασμα…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ