Συνένοχο στον φόνο…

…δεν θα μ’ έχετε.

Του Θανάση Καρτερού.

Πολλές είναι οι εκδοχές για τη συνέχεια της διάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μία χειρότερη από την άλλη. Γιατί δεν πρόκειται για κάποια διάσταση στις κορυφές ή για κάποιο δευτερεύον ζήτημα. Πρόκειται για μια διάσταση, ένα ρήγμα που αγγίζει τα θεμέλια της πολιτικής του κόμματος και πάει μέχρι την τελευταία πόλη και την τελευταία γειτονιά. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπιστεί, ούτε επιτρέπει αισιοδοξία, καθώς η αντιπαράθεση είναι μετωπική και όσα ανατίναξαν την ενότητα είναι σε εξέλιξη.

Υπάρχει ωστόσο ένα πράγμα στο οποίο οφείλουν να συμφωνήσουν οι πάντες. Δεν γίνεται και δεν αντέχεται σε καμιά περίπτωση να ξαναδούμε το έργο που είδαμε σε προηγούμενες διασπάσεις. Τους χαρακτηρισμούς, την ανθρωποφαγία με ιδεολογικό μανδύα, την προδοτολαγνεία που σημάδεψε -κι ακόμα σημαδεύει- ανθρώπους και καταστάσεις. Την αγριότητα που παραπέμπει σε θρησκευτικές διαμάχες. Και σπρώχνει με το πελώριο φαράσι της κόσμο στην απογοήτευση, την ιδιώτευση και στο γενικό σιχτίρισμα.

Το είχαμε -και εξηγείται γιατί το είχαμε- αυτό το χούι στην Αριστερά παντός χρώματος. Να εξορκίζουμε το οικείο κακό -και τους οικείους κακούς- με φανατισμό καλογέρων του Μεσαίωνα. Να στιγματίζουμε την άλλη άποψη ως λιποταξία, προσχώρηση στον εχθρό, αίρεση. Και να αντιμετωπίζουμε τους φορείς της ως φορείς ενός πολιτικού και ιδεολογικού ιού που απειλεί το υγιές επαναστατικό σώμα και πνεύμα. Με αποτέλεσμα, από ένα σημείο και πέρα, να θεωρείται δικαιολογημένη η πυρά ψυχών και σωμάτων.

Ευτυχώς, οι νέοι άνθρωποι είναι πολλώ κάρρονες, θα πει κανείς. Αισιόδοξο, αλλά όχι επαρκές. Γιατί αυτό το χούι περνάει από γενιά σε γενιά με αξιοσημείωτη ευκολία. Θυμηθείτε πώς διακοσμήθηκε πριν όχι πολλά χρόνια ο Κουβέλης. Αν δεν έχουν τον νου τους οι επώνυμοι και οι κορυφαίοι, αν δεν καυτηριάσουν από την αρχή στάσεις, κουβέντες, και συμπεριφορές, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Ρίξτε μια ματιά στις συζητήσεις στο Διαδίκτυο και θα σας σηκωθεί η τρίχα από το πόσους προδότες και ριψάσπιδες αποκτήσαμε ξαφνικά.

Συνένοχο στον φόνο δεν θα μ’ έχετε. Αυτή είναι η στάση για τον καθένα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, τους άλλους, την Αριστερά και το μέλλον. Γιατί, να το ξέρετε: Κάποια στιγμή περνούν οι θύελλες, αλλά η λάσπη μένει σ’ εκείνον που την έκανε όπλο…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ