Κυριακή 27 Απριλίου 2014,ώρα περί δεκάτης πρωινής….

Ο ήλιος κάνει δειλά- δειλά την εμφάνισή του στο βροχερό και συννεφιασμένο Κιλκίς.

Η βροχή, λένε οι παλιοί πως είναι ευλογία θεού! Τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ, για να γεμίσουν τα πηγάδια μας, να χουμε νεράκι να πιούμε!!! Έτσι μας είπαν στο Δίβουνο και στην Τέρπυλλο. Αλλά δεν κατάλαβα ακόμη τι γίνεται με κείνο το χαρτί που μου έρχεται και πρέπει να πληρώνω. Έχει μια μεγάλη σφραγίδα επάνω, που γράφει  Δ.Ε.Υ.Α.ΚΙΛΚΙΣ. Ίσως κάποιος μου εξηγήσει κάποτε, δε βαριέσαι…

Συναντιόμαστε στη Ρεγκούκου. Πίσω μας βρίσκεται η πράγματι παλαιά και πολλάκις επισκευασμένη Νομαρχία, το μουσείο που φιλοξενεί τους αρχαίους θησαυρούς που βρέθηκαν στη γη του Κιλκίς, με πρώτο και καλύτερο τον Κούρο του Ευρωπού.

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Ο κισσός τυλίγεται άναρχα επάνω στα κυπαρίσσια και λιγοστεύει το φως.

Παρτέρια που προορίζονται για λουλούδια κατοικούνται από τις όμορφες γάτες της κυρίας Καλλιόπης, της μοδίστρας ντε!!! Που δεν γνωρίζω εάν δίδασκε και στο ΤΕΙ Ραπτικής.

21^η Ιουνίου. Η παλαιά Εθνική τράπεζα που έγινε επιμελητήριο. Λέγεται, ότι εκεί κάποιος ορίζει από μόνος του μισθό για τον εαυτό του, ταξίδια, δεξιώσεις!!!Δεν κατάλαβα όμως πως μπορεί να γίνει αυτό!!!Τί πτυχίο χρειάζεται άραγε για να το πετύχει κανείς ; Βλέπεις τα χρόνια άλλαξαν, υπάρχουν σχολές που δεν τις γνωρίζω..Ας είναι, πάμε παρακάτω…

 Ο δρόμος για τη λαϊκή αγορά, ένα μηχανουργείο, το σπίτι του Δαδάτση, το μαγαζί που ζεσταίνει τους  Κιλκισιώτες  πολλά χρόνια με κάρβουνα χτες , με ξύλα σήμερα.

Στρίβουμε. Το μαγαζί του κυρ Μιλτιάδη ή Τσιλίκα, που έδωσε άπειρα μέτρα από κλωστές και νήματα στις γυναίκες που έπλεκαν ακόμα και τη φανέλα του στρατιώτη.

Τώρα δεν υπάρχουν στρατιώτες, οπότε έκλεισε.

Πιο εκεί, μια κλειστή λανάρα, από τις εποχές, που από  τα μαλλιά των προβάτων ύφαιναν καλλιτεχνήματα! Τώρα που μας γυρνάν εβδομήντα χρόνια πίσω, μπορεί να χρειαστεί να ξανανοίξει. «Ανάπτυξη» λέγεται, ακούω! Να και το μνημείο πεσόντων του 1916.

Το Συνεδριακό Κέντρο, που σίγουρα χρειάζεται κανένα ασβεστοματάκι. Δε χρειάζεται βέβαια να πούμε ότι πανσεδάκια ή λοιπά φυτά καλλωπιστικού είδους απουσιάζουν τόσο, όσο και η αγάπη για την καθαριότητα!

Βρισκόμαστε, χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, ντυμένοι με τα Κυριακάτικα ρούχα μας, έτοιμοι να βουτήξουμε με το ολοκαίνουριο τρεχαντήρι μας στη θάλασσα των εκλογών.

Ημέρα « γιορτής» για το αλλά..ΖΩ, αν θα μπορούσε βέβαια κανείς μας να το πει αυτό, γιατί τα πράγματα για τον τόπο μας  δεν  είναι και τόσο εύκολα.

Κάποιοι κάθονται ήδη στις θέσεις τους ανυπόμονα. Άλλοι ποζάρουν στο φακό του Στάθη. Πολλοί σε πηγαδάκια, καφές κουβεντολόι, καινούριοι φίλοι, όλοι έτοιμοι  για κάτι καινούριο που  ξεκινάει  στον τόπο μας!!!

Μπαίνουμε μέσα στην αίθουσα.

Η Ιωάννα αρχίζει την παρουσίαση  προγράμματος του Αλλά…ΖΩ.

Επισημαίνει την κρισιμότητα των εκλογών, ξεδιπλώνει το όραμα της αναγκαιότητας, για ένα όμορφο Κιλκίς με χωριά αυτοδύναμα και αυτάρκη οικονομικά, με συγκοινωνία, με παιδεία, με υγεία, με καθαρό νερό, με πολιτισμό, με γεωργούς και κτηνοτρόφους, με τοπικά προϊόντα.

«Δουλειά, πολύ δουλειά για να στήσουμε τον Δήμο μας από την αρχή. Καμιά βασική υποδομή μετά από τόσα χρόνια ανάθεσης του Δήμου μας, στους  «άρχοντες» αυτού του τόπου. Τώρα η ενεργοποίηση και η συμμετοχή όλων μας είναι αναγκαία».

 Τα λόγια της  μου θύμισαν τους πρώτους πρόσφυγες που ήρθαν πίσω και χτίσαν με τα χέρια τους  το νοσοκομείο της πόλης μας, και  τον Αη Γιώργη, την εκκλησιά πάνω στον λόφο μας.

Αέρας αλλαγής φυσάει γλυκά. Νοτιάς είναι.

Παίρνουμε θέση στο πλεούμενό μας και τραγουδάμε προς τα άλλα πλοία που κονταροχτυπιούνται παραδίπλα, έτοιμα να βουλιάξουν  από τα βαριά λάθη του παρελθόντος, που έχουν κλεισμένα στα αμπάρια τους:

«Ένα τρεχαντηράκι βοριάς το εμπόδισε και μια μελαχρινούλα τζόγια μου,

ΑΜΑΝ το κληρονόμησε».

Μαριγώ «Αλλά…ΖΩ»