Σοσιαλισμός και…

…νεοφιλελευθερισμός.

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Υπάρχουν αντιφάσεις που διαπερνούν την καθημερινότητα με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούν παρά να σε εντυπωσιάζουν. Πάρτε για παράδειγμα την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια ομάδα που προωθεί σε κάθε πεδίο τον άκρατο ανταγωνισμό και τον άγριο ατομικισμό, σε βαθμό παροξυσμού. Που ξεπουλά τα «ασημικά» του Δημοσίου, που βαφτίζει μεταρρυθμίσεις κάθε αλλαγή προς το χειρότερο των υπαρχουσών σχέσεων, που βάζει τους ιδιώτες στην Υγεία και στην Παιδεία – και πάει λέγοντας.

Ωστόσο, το μέγεθος της κρατικής παρέμβασης ελέω πανδημίας –όπως άλλωστε και σε κάθε μεγάλη κρίση– είναι τέτοιο που μπροστά του ωχριά ο προσδιορισμός «σοσιαλιστική». Φυσικά, διαφέρει από την τελευταία ως προς το ότι εκείνη η παρέμβαση έχει στόχο το όφελος του κοινωνικού συνόλου, ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη στοχεύει αποκλειστικά στη διασφάλιση των ευρύτερων συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών και των «επενδυτών» – Ελλήνων και ξένων.

Οποιος από εμάς επισκέφθηκε κάποιο από τα μεγάλα εμβολιαστικά κέντρα, δεν μπορεί παρά να θαύμασε και να απόρησε για το πώς η Ελλάδα του μπάχαλου και της αναρχίας προσαρμόστηκε σε τέτοια τάξη και οργάνωση. Χιλιάδες άνθρωποι, ο καθένας στη θέση του, πολιτισμένα, έδιναν κατευθύνσεις, καθοδηγούσαν και εξυπηρετούσαν το κοινό, που με τη σειρά του περίμενε στην ουρά υπομονετικά.

Τι μας δείχνει αυτό; Οτι στοιχεία «σοσιαλισμού» υπάρχουν ήδη στο σήμερα. Οργανωτικότητα, παραγωγικότητα, αποτελεσματικότητα, εξυπηρέτηση του κοινού καλού, προϊόντα ιδιωτικής πατέντας (χρυσοπληρωμένα εμβόλια), που γίνονται δημόσιο αγαθό, προσβάσιμο σε όλους. Και κυρίως: άνθρωποι έτοιμοι να συνεργαστούν για το κοινωνικό συμφέρον, να δείξουν αλληλεγγύη στους συνανθρώπους τους (πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους) και να προσφέρουν.

Μπορεί και κάτι να μας λέει αυτό!

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ