Σε αυτό το bra de fer…

…ποιος θα κερδίσει;

Της Ειρήνης Αγαθοπούλου.

Πέρασε μόλις ένας μήνας από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και την αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα, και όμως ο πολιτικός χρόνος φαντάζει πολύ περισσότερος.

Μέσα σε ένα μήνα προλάβαμε να χαρούμε, να «ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας», να «νοιώσουμε την ελπίδα που έρχεται», να διαδηλώσουμε υπέρ της Κυβέρνησής μας(!), να θαυμάσουμε τις γνώσεις των υπουργών μας – και όχι μόνο αυτές! – αλλά και να απογοητευτούμε, να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας και να ξαναπούμε «όλοι ίδιοι είναι». Διότι «το τελικό αποτέλεσμα από τη συμφωνία του Eurogroup της Τρίτης ομοιάζει πάρα πολύ με τις συμφωνίες-Μνημόνια της προηγούμενης Κυβέρνησης», όπως πρόλαβαν να αποφανθούν κάποιες εφημερίδες..

Ίσως να είναι κι έτσι, αλλά το ερώτημα είναι: άρα λοιπόν εδώ τελείωσαν όλα;

Η σωστή απάντηση είναι ότι δεν τελείωσε τίποτε, αλλά τώρα αρχίζουν όλα. Οι πρώτες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας έγιναν σε αχαρτογράφητα νερά. Έγιναν για να δουν και οι δύο πλευρές τα περιθώριά τους και να σχεδιάσουν το επόμενο βήμα. Το κρίσιμο επόμενο βήμα για την ελληνική πλευρά είναι η εξειδίκευση των ρυθμίσεων για την παράταση του τετραμήνου, η οποία θα πρέπει να συμφωνεί με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και να μην επιβαρύνει επιπλέον και σε καμία περίπτωση τα λαϊκά στρώματα. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη κόκκινη γραμμή μας. Γραμμή ανεξίτηλη που δε θα μπορέσει να τη σβήσει κανείς.

Η δεύτερη κόκκινη γραμμή μας πρέπει να αφορά τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί. Τα νέα μέτρα θα πρέπει να έρθουν προς έγκριση στη Βουλή, κανονικά και όπως ορίζουν οι διαδικασίες. Τέρμα οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τέρμα τα νομοσχέδια ενός και μοναδικού άρθρου! Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να σεβαστεί τις δημοκρατικές διαδικασίες και τον κανονισμό της Βουλής. Οφείλει να διαβουλευτεί μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μαζί με τα άλλα κόμματα, αλλά και  τους δικούς της βουλευτές, και να φτάσει στο καλύτερο και ευνοϊκότερο για την ελληνική κοινωνία νομοθέτημα. Εξάλλου αυτή είναι η πραγματική λειτουργία της Βουλής, αυτή είναι η πραγματική έννοια της δημοκρατίας και της συναπόφασης και πρέπει αυτές τις έννοιες η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τις επαναφέρει στο προσκήνιο.

Και «εμείς οι πολλοί», εμείς οι ψηφοφόροι, εμείς οι ενεργοί πολίτες τι θα κάνουμε μέχρι να γίνουν όλα αυτά; Θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και θα κοιτάμε τις ειδήσεις περιμένοντας να μας πετάξουν κανένα ξεροκόμματο ενημέρωσης; Έχουμε και πρέπει να έχουμε κι εμείς ρόλο σε όλο αυτό το παιχνίδι! Και ο ρόλος μας να είναι καθοριστικός! Δεν αρκεί να απαντάμε στις δημοσκοπήσεις ότι κατά 80% στηρίζουμε τις κινήσεις της Κυβέρνησης, δεν αρκεί που βγήκαμε στις πλατείες όλης της χώρας δυο-τρεις φορές. Πρέπει να αναλάβουμε δράση, να διεκδικήσουμε και να βοηθήσουμε στο έργο της Κυβέρνησης, αλλά και να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι θα μας βρουν και αυτοί απέναντί τους εάν κάνουν πίσω.

Πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τις δομές αλληλεγγύης της γειτονιάς μας, να οργανώνουμε συζητήσεις για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, για τη συγκυρία, για το πώς ενεργοποιούμαστε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, για το πώς αντιδρούμε απέναντι στα «κακώς κείμενα», για το πώς τέλος πάντων θα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση, αφού αυτό έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να κάνουμε. Και αυτό πρέπει να κάνουμε, διότι κανείς δε θα μπορέσει να μας σώσει εάν και οι ίδιοι δε βάλουμε τα δυνατά μας για να σωθούμε.. Και έχουμε πολλή δύναμη για να το κάνουμε, αρκεί να το καταλάβουμε!

Συνεχίζουμε λοιπόν, από εκεί που είχαμε μείνει πριν τις εκλογές: Συνεχίζουμε την αυτό-οργάνωση, συνεχίζουμε στις δομές αλληλεγγύης, συνεχίζουμε να διεκδικούμε, μόνο που τώρα υπάρχει μια διαφορά: Η Κυβέρνηση δηλώνει με το μέρος μας, η Κυβέρνηση δηλώνει υποστηρικτής μας, μας προτρέπει να συνεχίσουμε αυτή μας τη δράση, και εμείς συνεχίζουμε δίνοντάς της τον πολιτικό χρόνο να ξεμπερδεύει – τουλάχιστον προς το παρόν – με τους εταίρους μας και να μπορέσει σε δεύτερο χρόνο να κάνει πράξη το επιθυμητό: Αξιοπρέπεια σε όλο το λαό και «εμπρός τις μηχανές» για να πάρει ξανά μπροστά η παραγωγή, για να βγούμε από το βούρκο.

ΥΓ. Μπορεί η διαδικασία της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμη, ένα διαρκές bra de fer, στο οποίο ο κόσμος δεν πρέπει απλά να κάνει τον κριτή ή στη χειρότερη περίπτωση, τον θεατή. Αλλάζουμε τους κανόνες, γινόμαστε ο τρίτος παίκτης και βάζουμε «ένα χεράκι» ώστε να βρεθούμε εμείς με το χέρι από πάνω!