Ρημάδα δουλειά!

Του Στέλιου Κούλογλου.

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, η συζήτηση για τα σκάνδαλα στην Ελλάδα είναι εισαγόμενη: έτσι ξεκίνησε η υπόθεση της Siemens, της Novartis, και τώρα, με την παραίτηση Κουρτς, της λίστας Πέτσα, δηλαδή της διαπλοκής κυβέρνησης-ΜΜΕ.

Το κοινό αίτημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής συνιστά σοβαρή αποδοκιμασία της κυβέρνησης, πολύ περισσότερο επειδή η  πρωτοβουλία ανήκει «στη μητέρα όλων των κακών», τον ΣΥΡΙΖΑ, με τα σχέδια του για προοδευτική διακυβέρνηση.

Αποτελεί επίσης μια σαφή προειδοποίηση. Προς το Μέγαρο Μαξίμου, για την ξεδιάντροπη, απροσχημάτιστη πολιτική του απέναντι στα ΜΜΕ. Και για τη πλειοψηφία των τελευταίων, που θα εμπλακούν υποχρεωτικά στις συζητήσεις και ακροάσεις της εξεταστικής επιτροπής, χάνοντας την όποια αξιοπιστία τούς έχει απομείνει.

Η λίστα Πέτσα δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία των σχέσεων κυβερνήσεων-ΜΜΕ. Μπροστά της, το αδίκημα για το οποίο παραιτήθηκε ο Αυστριακός καγκελάριος φαντάζει σαν πλημμέλημα απέναντι σε κακούργημα. Οι Βρυξέλλες γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη με τη λίστα Πέτσα και η αρμόδια επίτροπος της Κομισιόν είναι ριζικά αντίθετη με την αδιαφανή και μεροληπτική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, που διαφθείρει τα ΜΜΕ.

H κατάσταση στην Ελλάδα με τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει διεθνές προηγούμενο, μιλώντας για δημοκρατικά καθεστώτα. Σε καμιά σοβαρή ευρωπαϊκή εφημερίδα δεν θα γράφονταν τέτοιες κολακείες, όπως αυτές στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας Τα Νέα, την επομένη της πρόσφατης συζήτησης  για τη ελληνογαλλική συμφωνία:

«Παρακολουθώντας χθες τη Βουλή, παρατηρούσα τη ρητορική τεχνική του Κυριάκου Μητσοτάκη για να στριμώχνει τον Αλέξη Τσίπρα, όπου ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εμφανίζεται αδιάβαστος. Κατά κανόνα, λοιπόν, αυτό που κάνει ο Μητσοτάκης είναι να βρίσκει ένα κρίσιμο σημείο τού υπό συζήτηση θέματος, το οποίο ο Τσίπρας θίγει επιφανειακά, χωρίς να το γνωρίζει εις βάθος· και αρχίζει να τον κοπανάει με αλλεπάλληλα ερωτήματα, σχετικά με συγκεκριμένες παραμέτρους του ζητήματος..

..Ο Μητσοτάκης δεν περιμένει να τα απαντήσει ο Τσίπρας, δίνει ο ίδιος τις απαντήσεις και, με τον τρόπο αυτόν, αντιπαραβάλλει τη δική του γνώση του θέματος με την άγνοια του αντιπάλου του, τη δική του σοβαρότητα με την επιπολαιότητα του άλλου».

Oι κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις των πολιτικών αρχηγών δεν έχουν την ίδια σημασία με παλαιότερα. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν τις παρακολουθεί, αν γνωρίζει καν την ύπαρξη τους. Απασχολούν βασικά τους θαμώνες των καφέ, που βρίσκονται σε περίμετρο 5 χιλιομέτρων από την πλατεία Κολωνακίου. Αλλά αυτοί οι θαμώνες γνωρίζουν ότι ο Τσίπρας  διαθέτει καλύτερη «ρητορική τεχνική» από τον Μητσοτάκη και σε κάθε περίπτωση η δουλειά ενός δημοσιογράφου-σχολιαστή είναι να αποκρυπτογραφήσει την τακτική του καθενός αρχηγού και όχι να κολακεύει τον ένα και να «θάβει» τον άλλο.

 Η κομματικοποίηση, αυτή η πολύ σοβαρή ασθένεια που διαβρώνει τον ελληνικό Τύπο από τη γέννησή του, έχει πλέον γενετικά τροποποιηθεί σε «Μαξιμοποίηση», σε πλήρη ταύτιση με τα σχέδια του Μεγάρου Μαξίμου ακόμα και σε βάρος -δυνητικών-αντιπάλων του πρωθυπουργού μέσα στη ΝΔ. Έτσι η ίδια εφημερίδα, πάλι στην ίδια-δεύτερη- σελίδα, τα έβαζε χθες με τον Δένδια που εκπροσωπεί «μία άλλη ΝΔ, μικρότερη, πιο στρογγυλεμένη, πιο παραδοσιακή, πιο ενοχική, πιο ξενέρωτη..

..χρειάζεται αρχηγό η ΝΔ; Γελοίο ερώτημα δεν είναι; Προς τι λοιπόν η προβολή του αρχηγικού μεγέθους του Νίκου Δένδια; Είναι άκαιρο και άτοπο. Το χειρότερο, δε, είναι ότι δίνει χώρο για την ανησυχία μήπως έχει υποκύψει στη folie de grandeur..».

Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του βρίσκουν και τα κάνουν. Αλλά εκθέτουν διεθνώς τη χώρα, που κατρακυλάει στη διεθνή κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου. Και επίσης, όλες αυτές οι προσπάθειες χειραγώγησης, πάνε κόντρα στις απαιτήσεις της εποχής και των πολιτών, που συνειδητοποιούν ότι η ελεύθερη ενημέρωση είναι θέμα δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη δεκαετία του ‘30, για πρώτη φορά φέτος το βραβείο Νόμπελ απονεμήθηκε σε δύο δημοσιογράφους που υπηρετούν την ελεύθερη πληροφόρηση κάτω από δύσκολες συνθήκες, συχνά διακινδυνεύοντας τη ζωή τους. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις λίστες Πέτσα, το copy paste των οδηγιών της κυβέρνησης ή τους κόλακες που υμνούσαν την πρόσφατη παρουσία του πρωθυπουργού-Μωυσή στη Βουλή:

«ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που κατηγορεί μέσα στη Βουλή τον Μητσοτάκη ως αλαζόνα, θεωρεί αλαζονεία ότι ο αντίπαλος ξεσκεπάζει τη δική του άγνοια. Δεν είναι, όμως, αλαζονεία σε καμία περίπτωση. Πώς να το κάνουμε, Αλέξη;

Αυτή είναι η ρημάδα η δουλειά».

Πράγματι, ρημάδα δουλειά.

Άρθρο στο tvxs.gr