Πώς πάμε μέσα και έξω

Του Νίκου Κιάου.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «παράξενη» ή έστω «πρωτότυπη» η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται μέσα αφ’ ενός και έξω αφ’ ετέρου. Πρόκειται για την εικόνα, πώς βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και πώς στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αν αναφερθούμε στις συγγενείς δυνάμεις του χώρου (όπως λέγεται), στις αριστερές, όσο και αν κάποιες απ’ αυτές δεν εντάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον ίδιο μ’ αυτές χώρο, θα δούμε να χωρίζει ίσως άβυσσος τις μέσα από τις έξω.

«Θέλω να σας πω από καρδιάς ότι χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που κάνετε στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατή η αλλαγή στην Ισπανία ή δεν θα ήταν δυνατή η αλλαγή κυβέρνησης στην Πορτογαλία», δήλωσε η Μάργκα Φερέ, ηγετικό στέλεχος της Ενωμένης Αριστεράς της Ισπανίας («Αυγή», 15.5.2016, στον Αργύρη Παναγόπουλο).

Οι Podemos και η Ενωμένη Αριστερά (στην οποία είναι και το Κ.Κ. Ισπανίας) προσέρχονται στις εκλογές με κοινό πρόγραμμα διεκδικώντας τη νίκη.

Στην Πορτογαλία το Μπλόκο, ανάλογη δύναμη με τον ΣΥΡΙΖΑ, και το Κ.Κ. στηρίζουν προγραμματικά την κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Ακολουθούν το «παράδειγμα» και την «εμπειρία» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως λένε, τόσο στην Ισπανία όσο και στην Πορτογαλία. Και μιλούν για «εμπειρία» σήμερα, δηλαδή και με την πολιτική που χαράσσει και πορεύεται τώρα.

Παράλληλα κοντινές πολιτικές δυνάμεις, όπως οι Σοσιαλιστές στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία, εκφράζονται θετικά σε τομείς της πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης, π.χ. στο χρέος, σε θέματα λιτότητας, στο προσφυγικό, ενώ και πιο μακριά γεωγραφικά, όπως στη Βρετανία οι Εργατικοί δείχνουν να προσεγγίζουν. Χαρακτηριστική της υποστήριξης είναι η στάση του προέδρου της Ομάδας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωκοινοβουλίου Τζιάνι Πιτέλα, η παρεμφερής του Μάρτιν Σουλτς, προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, ενώ και η πρόσκληση στον Αλ. Τσίπρα να παρευρεθεί στη Σύνοδο των Ευρωσοσιαλιστών είναι ενδεικτική της αλλαγής κλίματος.

Αλλά και μεταξύ των δυνάμεων της Δεξιάς, των Χριστιανοδημοκρατών, έχουμε διαφοροποιήσεις, όπως π.χ. ο Ζ.-Κλ. Γιούνκερ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Στην Ελλάδα η γενική εικόνα δείχνει σύσσωμη την αντιπολίτευση να κρατάει σκληρή, καταγγελτική και επιθετική στάση στην κυβέρνηση και πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα, από την άκρα Δεξιά, τη ναζιστική Δεξιά ώς την άκρα Αριστερά, εντός και εκτός Βουλής.

Κοινό «μότο» είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι «η χειρότερη μνημονιακή». Και σ’ αυτήν τη λογική και πλατφόρμα χτίζουν όλη την αντιπολιτευτική τους πολεμική όλοι. Είναι, πάλι, «παράξενο» και «πρωτότυπο» να συμφωνούν όλοι αυτοί…

Οι «εντός των τειχών της Αριστεράς» (εν ευρεία εννοία) μπορεί να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ρεφορμιστές και ρεβιζιονιστές, ανατρέχοντας δεκαετίες πίσω και αισθανόμενοι ανατριχίλα να αποκρούουν μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό «αριστερός», ως ύβρη για τους πρώην (παλαιότερα και κοντύτερα) συντρόφους τους.

Τώρα είναι «εχθρός»! Το ΚΚΕ, η ΛΑ.Ε. κ.λπ. βρίσκονται στην πρωτοπορία του μετώπου. Ισως να παθαίνουν αλλεργία όταν ακούν και το ΑΚΕΛ στην Κύπρο να απευθύνεται, εν όψει των εκλογών, στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά, καθώς διακηρύττει ότι είναι αριστερό κόμμα.

Ισως να κατατάσσουν και τα κόμματα του χώρου, που είναι στην Ισπανία και την Πορτογαλία, στους «οπορτουνιστές», «ρεβιζιονιστές», «ρεφορμιστές» κρατώντας περήφανα τη «σημαία της επανάστασης» και της «καθαρότητας» αυτοί. Ολοι κρίνονται, πάντως.

Λάθη, παραλείψεις, υποχωρήσεις γίνονται κυρίως όταν ασκείται διακυβέρνηση για πρώτη φορά και με τόση και τέτοια εχθρική και πολεμική από παντού. Αλλά αυτοί, οι «πολύ αριστεροί», που έλεγε και ο Γιάννης Καλαϊτζής, ξεχνούν ή δέχονται κατά το δοκούν τη διεθνή αλληλεγγύη, τον διεθνισμό, ως θεμελιώδη αρχή του κινήματος, ενώ ομνύουν και στην «Τρίτη Διεθνή». Ισπανοί και Πορτογάλοι χτίζουν στην «εμπειρία» του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια ώρα.

Στον εσωτερικό σοσιαλιστικό χώρο κινείται με μιζέρια το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι όμορες-συγγενείς Ποταμίσιες δυνάμεις αλληθωρίζουν προς τη Ν.Δ. του νέου «αστέρα» Κυριάκου Μητσοτάκη. Και δεν οσμίζονται τι γίνεται στον ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό χώρο.

Οι της Ν.Δ., τόσο ο αρχηγός όσο και ο αναβαθμισμένος εκ της Ακροδεξιάς Αδ. Γεωργιάδης, παραπονιούνται ότι οι ομοϊδεάτες τους στη Ευρωπαϊκή Ενωση, οι Χριστιανοδημοκράτες, στηρίζουν (!) τον Τσίπρα και οργίζονται, κυρίως ο εκ της Ακροδεξιάς προερχόμενος αξιωματούχος, βαθμοφόρος.

Εχουμε, μπορούμε να πούμε, τη μικροαστική αντίληψη, που στηρίζεται σε συντεχνιακά «δεδομένα», η οποία αντιμάχεται τις προσπάθειες έστω για κάποιο άνοιγμα, υπέρβαση της κυβέρνησης, μέσα στο εχθρικό τοπίο, σε διεθνές επίπεδο με χρηματοπιστωτικά και άλλα κέντρα (ΜΜΕ…), αντίληψη στην οποία συμβαδίζουν «άκρα Αριστερά» (όχι μόνο) με άλλες ιδεολογικά και πολιτικά αντίπαλες δυνάμεις και ξεχνούν την απειλή, ορατή, ανερχόμενη, της Ακροδεξιάς, εσωτερικά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ μάλλον τους απασχολεί το αρχηγιλίκι, η καρέκλα, έστω κι αν γίνονται γκρουπούσκουλο.

Κάποιοι, που ενώ βλέπουν περήφανα το ΕΑΜ και τον Βελουχιώτη, ξεχνούν ανιστόρητα την αποχή από τις εκλογές του 1946. Οποιος βιάζεται…

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ