Πρωτομαγιά στο ρέμα του Δογάνη

Κατηφορίζοντας σήμερα από τα Πλάγια Παιονίας έφτασα στη διασταύρωση για το χωριό του Δογάνη. Εκεί, στη βρύση με το κρύο νερό, ήταν παλαιότερα το σημείο αναφοράς του εορτασμού της Πρωτομαγιάς στην περιοχή μας.

Κάτοικοι της Ειδομένης με τρακτέρ και αυτοκίνητα μετέφεραν τον κόσμο στη βρύση κάτω από τα θεόρατα πλατάνια. Παιδιά με τα «λουλουδοστολισμένα» ποδήλατά τους κατέφθαναν εκεί. Στον ίδιο «πίνακα ζωγραφικής» και οι Πλαγιώτες, οι Δογανιώτες και οι Χαμηλιώτες με περίσσιο κέφι πλαισιώνανε το πάζλ της Πρωτομαγιάς. Στο ίδιο ραντεβού και οι ετεροδημότες από Θεσσαλονίκη.

Ένας επιπλέον λόγος μετάβασής του στη γενέτειρά τους, η συνέχιση των εθίμων των προγόνων τους, οι δεσμοί με τις ρίζες τους. Παρέες-παρέες υποδέχονταν με φαγοπότι και μουσική την πρώτη μέρα του Μαΐου. Τα απλά πράγματα κάνανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Έστρωναν στην πρασινάδα το πρόχειρο τραπέζι τους, άνοιγαν τα γεμάτα φαγητοδοχεία τους, μάζευαν λουλούδια για στεφάνια, έπιναν, χόρευαν και έδιναν ραντεβού για την επόμενη Πρωτομαγιά.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, την ημέρα της Πρωτομαγιάς, δε βλέπω πια παρέες στην περιοχή, ούτε ακούω μουσικές. Η συνήθεια χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Λιγοστοί οι κάτοικοι, γερασμένοι, στα σπίτια τους, μικρές παρέες, ελάχιστες ομάδες νέων που «πιάνουν τον Μάη». Εκείνος ο «πίνακας του Μάη στο ρέμα του Δογάνη» πλέον χάθηκε. Βρίσκεται κρεμασμένος στο μουσείο των αναμνήσεων των κάποιας ευλόγου ηλικίας ανθρώπων.

Η ζωή στο χωριό εξανεμίζεται συν τω χρόνω. Τα χωριά μας ερημώνουν. Το επίσημο κράτος, η τοπική αυτοδιοίκηση, εμείς οι ίδιοι, επιλέξαμε να εγκλωβιστούμε στην καθημερινότητα, να ξεχάσουμε την ζωή στο χωριό και τις μικρές παραδόσεις που μας γέμιζαν χαρά όπως η Πρωτομαγιά στη φύση.

Καλό μήνα και καλή Πρωτομαγιά

από την Ομάδα Διαχείρισης Ιστοσελίδας Ειδομένης