Ποιος πυροβόλησε τον Τσίπρα;

Του Στέλιου Κούλογλου.

Τόσα χρόνια στην πιάτσα περιμένεις αντιδράσεις, αλλά δεν παύεις να εκπλήσσεσαι: «Ο Κούλογλου πυροβολεί πάλι τον Αλέξη Τσίπρα», ήταν το πρωτοσέλιδο μιας -πολύ- δεξιάς εφημερίδας μετά το άρθρο που έγραψα τη Δευτέρα στο tvxs («Πρόεδρε μήπως δεν αρέσουμε;»).

Υπήρχαν κι άλλες: σε τηλεοπτική εκπομπή με ρώτησαν αν ετοιμάζομαι να φύγω από τον ΣΥΡΙΖΑ (απάντησα ότι δεν είμαι μέλος, αλλά υποστηρίζω, όπως πάντα). Δεν υπάρχει άλλωστε άλλη λύση, απέναντι σε μια κυβέρνηση που τα έχει κάνει θάλασσα, σχεδόν σε όλους τους τομείς.

Η επικρατούσα πρακτική στη χώρα, κάθε εκδήλωση διαφωνίας ή κριτικής να εκλαμβάνεται κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα, ακυρώνει κάθε έννοια δημόσιου δημοκρατικού διαλόγου. Φιμώνει τις κριτικές φωνές και μετατρέπει τους πολιτικούς σε άφωνες, ομιλούσες κεφαλές.

Η πλάκα είναι ότι ο Α. Τσίπρας καθόλου δεν βλέπει σφαίρες να περνούν. Δυο μόνο φορές έχει αντιδράσει. Τη μία πέρυσι, όταν κύρια άρθρα του Tvxs ασκούσαν κριτική σε κάποιες επιλογές του. Μου έγραψε ότι δεν είχε πρόβλημα με την κριτική και αν ήθελα μπορούσα να τα υπογράφω. (Δεν ήταν δικά μου, τα κύρια άρθρα εκφράζουν τη σύνταξη).

Η δεύτερη ήταν τον Νοέμβριο του 2014, όταν προσπαθούσα να πω να μη βιάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την εξουσία: o Σόιμπλε έστελνε μηνύματα ότι θα χυθεί αίμα και η Κουμουνδούρου χρειαζόταν χρόνο προετοιμασίας για τη διακυβέρνηση. Μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε ότι ο ίδιος δεν είχε κανένα πρόβλημα με τη διατύπωση της άποψης παρότι διαφωνούσε, αλλά να προσέχω γιατί αντιδρούσαν πολλοί (ορισμένοι έλεγαν ότι θα πάω στο Ποτάμι!, που ήταν επίσης υπέρ μιας συναινετικής λύσης στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας).

Για να μην παρεξηγηθώ πάλι, θα κάνω λοιπόν παραβολές από το ποδόσφαιρο. Ο Σύριζα κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα το 2015. Εκμεταλλεύτηκε μια ειδική συγκυρία, όταν οι δύο ομάδες που μονοπωλούσαν τον τίτλο επί δεκαετίες ήταν σε παρακμή: είχαν απαξιώσει το πρωτάθλημα, είχαν χρεοκοπήσει και οι ίδιες, παίκτες και φίλαθλοι τις εγκατέλειπαν μαζικά.

Η ομάδα έπαιξε στο Champions League με καλά αλλά και κακά αποτελέσματα, ικανοποίησε μια σημαντική μερίδα φιλάθλων στο εθνικό πρωτάθλημα αλλά απογοήτευσε και κοινό που είχε εντυπωσιαστεί από την ξαφνική άνοδο και τη νίκη, ερχόταν στο γήπεδο και περίμενε περισσότερα. Συγχρόνως οι σκληρές αγωνιστικές υποχρεώσεις προκάλεσαν και προβλήματα: άλλοι παίκτες μεγάλωσαν και άλλοι τραυματίστηκαν.

Μετά από χρόνια, η ομάδα χρειάζεται ριζική ανανέωση. Να μελετήσει τι δεν πήγε καλά, να αλλάξει τακτική ανάπτυξης του παιχνιδιού, να αντικαταστήσει ορισμένους παλιούς με νέους παίκτες, να κάνει και μεταγραφές- καλές, όχι ότι περισσεύει από άλλες ομάδες- να κοιτάξει να επενδύσει στις ακαδημίες, να βρει ταλέντα από την επαρχία για τους επόμενους αγώνες. Αν χρειαστεί, αλλάζει και φανέλες, διατηρώντας φυσικά το βασικό χρώμα. Και , πολύ σημαντικό, να δουλέψουν προπονητικό team και παίκτες επαγγελματικά, γιατί τα θαύματα με τις ερασιτεχνικές ομάδες μια φορά γίνονται.

Το 1963 ο Παναθηναϊκός έκανε τη θρυλική τότε ανανέωση, εισήγαγε ένα νέο αγωνιστικό σύστημα(«4-3-3») κέρδισε αήττητος το πρωτάθλημα και κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια. Το επιτυχημένο εγχείρημα στηρίχθηκε σε έναν αναντικατάστατο, τον Δομάζο, τον οποίο πλαισίωσαν και άλλοι ικανοί παίκτες. Μόνος του ο Δομάζος δεν μπορούσε να κερδίσει, αλλά ούτε η ομάδα χωρίς αυτόν. Τελικώς βρήκαν χημεία και μπήκαν οι βάσεις για το Γουέμπλεϊ.

Δημοσιεύτηκε στα «Νέα του Σαββατοκύριακου».

YΓ. Αναγνώστες μου επισήμαναν ότι η ανανέωση έγινε το 1966. Λάθος μου, το 1963 έγινε η ανανέωση του αγωνιστικού συστήματος.

Άρθρο στο tvxs.gr