Περί ολιγαρχίας των κομμάτων

Του Γιώργου Σταματόπουλου.

Εάν δεν συμφωνήσουμε, όλοι όμως, ότι τα πολιτικά κόμματα είναι από τη φύση τους ολιγαρχικά, δεν θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε· άλλος θα λέει το μακρύ του κι άλλος το κοντό του, άλλος θα εξακολουθεί να ελπίζει κι άλλος θα παίρνει τα βουνά. Είμαστε λοιπόν καθαρά εξαρτημένοι από τα κόμματα, το θέλουμε είτε όχι. Είτε λοιπόν μας αρέσει είτε όχι, γινόμαστε φανατικοί (για να το σκεφτούμε λίγο…).

Η εξουσία κατακτήθηκε μεν από τον κολοβό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν φαίνεται να διασπείρεται στις κοινωνικές τάξεις· αντιθέτως, συγκεντρώνεται στα χέρια της κομματικής ολιγαρχίας που συσπειρώνεται γύρω από τον λαοφιλή, πράγματι, πρωθυπουργό. Η ολιγαρχία διέπει τις σχέσεις των πολιτικών κομμάτων ανεξάρτητα από το εάν αυτά τα κόμματα ενστερνίζονται «αριστερές» ή «δεξιές» ιδέες.

Οι ιδέες εξαπατούν, ούτως ή άλλως· είναι, απλώς, το μέσον για την απόκτηση ή διατήρηση της πολιτικής ισχύος. Και ημείς, το πόπολον, χάσκομεν και, ακόμη χειρότερα, παραληρούμε και αφιονιζόμαστε όταν κάποιος τολμήσει να τις αμφισβητήσει. Χάνεται ο χώρος (το μέτρον) μεταξύ άσπρου και μαύρου, η πολιτική κοινότητα καθεύδει ή αγριεύει.

Στον εξαιρετικά πυκνό πρόλογό του στον Ριβαρόλ (εκδόσεις «Στιγμή») ο Παναγιώτης Κονδύλης σημειώνει: «Καθώς πολώνεται η πολιτική κοινότητα, αντίστοιχα συμπυκνώνεται η ψυχή των μαζών σε μονοδιάστατα και ευκρινή πάθη, που ακολουθούν τη λογική του άσπρου και του μαύρου, χωρίς αίσθηση αποχρώσεων και χωρίς εμβάθυνση σε γεγονότα και αίτια: τα είδωλα αντιπαρατίθενται στους δαίμονες και το φανατικό μίσος δεν γνωρίζει άλλη εναλλακτική λύση από την τυφλή λατρεία».

Μάλιστα. Ο θεός (της χώρας) να βάλει το χέρι του· έρχονται φανατικά δύσκολες μέρες, ειδικώς εάν αναφανεί η, ήδη διαφαινόμενη, ασυνεννοησία και ασυναρτησία της «αριστερής» μας κυβέρνησης, η ανεπάρκειά της αλλά και η με ταχείς ρυθμούς μετάλλαξή της σε ελίτ που καρπώνεται, απλώς, την εξουσία. Η νυν πρωθυπουργολατρία δεν έχει σχέση με την Αριστερά, αλλά με σκόρπιες και επικίνδυνες βοναπαρτικές προσεγγίσεις της πολιτικής και της εξουσίας. Οπως έλεγε ο προαναφερθείς Γάλλος διανοούμενος «Στις δημοκρατίες ο λαός δίνει την εύνοιά του, ποτέ την εμπιστοσύνη του». Καλό θα ήταν να το λάβουν υπ’ όψιν τους οι κυβερνώντες.

Θα σημειώσω και τούτο: σε μια «ιστορική» αλλαγή (πρώτη φορά Αριστερά…) είναι απαραίτητοι οι τελάληδες και οι πρόθυμοι για να αναγγείλουν το μέγιστο τούτο γεγονός. Παλιότερα αυτόν τον ρόλο ανελάμβαναν οι «στρατευμένοι», «διανοούμενοι», δημοσιογράφοι και λοιποί έχοντες βήμα.

Συγκινούσαν τις μάζες με την αγλαΐα της αλλαγής, χαλιναγωγούσαν τα πάθη τους, τις καθοδηγούσαν με βάση τις εντολές των εξουσιαστικών φορέων της αλλαγής· οι προπαγανδιστές, με λίγα λόγια. Σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθούν προπαγανδιστές της αριστερής κυβέρνησης· δεν είναι κακό, ας μην υπερβάλλουν, μόνο (μπορεί, όμως, να μην υπερβάλλει ο φανατικός;). Κυρίαρχος δεν είναι ο λαός που κοιτάζεται στον καθρέφτη της εξουσίας, αλλά στον καθρέφτη της ψυχής του.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ