Παραμύθι χωρίς όνομα

(Ιάκωβος Καμπανέλλης).

Του Χρήστου Σπίγκου.

Πρώτος μαθητής μέχρι και το Λύκειο. Μετά Πανεπιστήμιο, Μεταπτυχιακό, Διδακτορικό και όλα τα καλά των «κόποις κτώνται».

Τα όνειρα και τα θέλω προσεγγίζουν την πράξη, και οι αξίες γονιών και δασκάλων ώρα να εφαρμοστούν στο πεδίο της ζωής.

Οι πόρτες της δημόσιας επιχείρησης ανοίγουν διάπλατα, ο ενθουσιασμός να εφαρμόσεις παλαίφατες και σύγχρονες διδαχές εμψυχώνει, το όραμα και οι στόχοι της επιχείρησης εμπνέουν και το είναι του ήρωά μας στην υπηρεσία του εργοδότη συμπολίτη.

Ο χρόνος αναγκάζει την αλήθεια να ξεπροβάλλει από την κρυψώνα του υποκριτικού χαμόγελου της πραγματικότητας.

Το «κόποις κτώνται» μετατρέπεται σε «πονηρίαις κατακτώνται».

Η επιβραβευτική εξέλιξη παύει να γοητεύει, και, βυθισμένη στη χλεύη, απογοητεύει.

Στελέχη που στην αρχή ενέπνεαν σεβασμό, τώρα στέκονται θλιβερά και μοιραία αθύρματα στις ορέξεις της εκάστοτε αλαζονικής φαυλότητας.

Οι εντολείς, επαίτες του ψευδεπίγραφου μάταιου, καταφεύγουν στην τρομοκρατία του υφιστάμενου συνεργάτη για να αποφύγουν την επώδυνη λαλιά του.

Η αλήθεια εξοβελίζεται, το αμείλικτο παρασκήνιο καθοδηγεί το ψευδεπίγραφο προσκήνιο, η εύνοια της συγκυρίας κινητοποιεί το ενδιαφέρον του υποταγμένου, το αθέμιτο κέρδος αναγορεύεται σε ρεαλισμό και η θεμιτή φιλοδοξία υποχωρεί στη σκιά της άμετρης ματαιοδοξίας.

Η θύμηση ενταφιάζεται στην απέραντη δυσοσμία του πραγματικού, όνειρα ψαλιδίζονται, και τα παράσημα στη γονυκλισία των ασήμαντων.

Οι ήρωες του παραμυθιού μας πολλοί, χωρίς ανάσα κι ελπίδα, αγωνιούν και δεν ελπίζουν.

Το παραμύθι δεν σταματά εδώ, γιατί κάποιοι φροντίζουν να μην έχει τέλος, εξυπηρετώντας άτομα και όχι κοινωνία.

Όμως το παραμύθι της ζωής άλλα βούλεται και άλλα κελεύει.

Οι κοινωνίες υποχωρούν, αλλά δεν ηττώνται, και οι αξίες θολώνουν από την ανάσα του αχόρταγου, αλλά δεν σβήνουν.

Αρκεί μόνο να σκεφτούμε, ότι πιο εύκολα κόβεται το σκυμμένο κεφάλι, και το φως θα κάψει ανθρωπάκια και ασπάλακες.