Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και άλλες ιστορίες

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Tο ρεπορτάζ «μπάζει» από παντού. Αχρονο, με ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, για να εξυπηρετεί το εθνικό αφήγημα των αντιτουρκικών αξόνων και, κυρίως, «στρατευμένο» στην κυβερνητική προπαγάνδα. Είναι τουλάχιστον θλιβερό, για να μην πω ύποπτο, τα δελτία τριών καναλιών να συμπίπτουν τόσο πολύ με τα non paper του υπουργείου Εξωτερικών ή του Μαξίμου.

Το επάγγελμά μου δεν παύει να με εκπλήσσει δυσάρεστα και, δυστυχώς, με καθόλου πρωτότυπους τρόπους. Αφορμή για την πιο πρόσφατη απογοήτευση η «σύγκρουση» ή «διαμάχη» στη Μέση Ανατολή, «ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους». Ηδη από την εισαγωγή αυτή μπορεί κάποιος (κριτικά σκεπτόμενος) να αντιληφθεί ότι το ρεπορτάζ «μπάζει» από παντού. Αχρονο, με ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές, για να εξυπηρετεί το εθνικό αφήγημα των αντιτουρκικών αξόνων και, κυρίως, «στρατευμένο» στην κυβερνητική προπαγάνδα.

Ακούω από τρία διαφορετικά κανάλια και τρεις διαφορετικούς ρεπόρτερ τη γραμμή του ΥΠΕΞ, η οποία πάνω-κάτω λέει τα εξής: «Η Ελλάδα θα είναι πλέον παρούσα στις εστίες έντασης, αφού, όπως αποδείχτηκε από περιπτώσεις όπως η Συρία και η Λιβύη, όταν είναι απούσα μόνο να χάσει έχει». Και συμπληρώνεται με την επίσκεψη του Ν. Δένδια στο Ισραήλ και στα «παλαιστινιακά εδάφη». «Θα παίξουμε διαμεσολαβητικό ρόλο», συνεχίζει το ρεπορτάζ, όμως όταν ο Ελληνας ΥΠΕΞ στέκεται δίπλα στον Ισραηλινό ομόλογό του, τον ακούει να λέει πως η επίσκεψή του αυτή σημαίνει περίπου και υποστήριξη της πολιτικής του Ισραήλ.

Η λογική των embedded journalists (ενσωματωμένων δημοσιογράφων) λανσαρίστηκε για πρώτη φορά στον Πόλεμο του Κόλπου, όταν δημοσιογράφοι του CNN και άλλων καναλιών συγκροτούσαν τον «λόχο υποστήριξης» των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ, παραποιώντας τα γεγονότα και αλλοιώνοντας την πραγματικότητα με στημένα ρεπορτάζ, ψεύδη και άκριτη υιοθέτηση της γραμμής του αμερικανικού Πενταγώνου.

Είναι τουλάχιστον θλιβερό, για να μην πω ύποπτο, τα ρεπορτάζ τριών καναλιών να συμπίπτουν τόσο πολύ με τα non paper του υπουργείου Εξωτερικών ή του Μαξίμου σε άλλες περιπτώσεις. Φυσικά αυτό δεν είναι πρωτοτυπία της σημερινής κυβέρνησης, καθώς σε πολλές περιπτώσεις ξέρουμε ότι «το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο» κ.λπ. Αλλωστε ο όρος «διαπλοκή» έχει εμπεδωθεί στη συλλογική συνείδηση σαν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια εδώ και δεκαετίες.

Ωστόσο, αυτό που αποτελεί όντως πρωτοτυπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η εξαγορά της εύνοιας των ΜΜΕ μέσω της λίστας Πέτσα, το όνομα του οποίου θα μείνει σαν μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία του Τύπου. Λεφτά χωρίς (αντικειμενικά) κριτήρια ή μάλλον με μόνο κριτήριο το πόσο φιλική είναι η ιδιοκτησία τους στην κυβέρνηση.

Η κακόφημη αυτή λίστα έδωσε ίσως τη χαριστική βολή σε ΜΜΕ που ήδη ήταν χωμένα βαθιά στην αναξιοπιστία και τη διαφθορά. Εκεί δηλαδή που τα οδήγησαν οι ιδιοκτήτες τους με βρόμικα παιχνίδια, συναλλαγή, «συμβόλαια θανάτου» και «δολοφονίας χαρακτήρων», αλλά και στήριξη κάθε αντιλαϊκού μέτρου «απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Η παρακμή της συντριπτικής πλειονότητας των σημερινών ΜΜΕ -ακόμα και πολύ μεγάλων και ιστορικών- στην Ελλάδα εκφράζεται όχι μόνο με τη συγκάλυψη και την αλλοίωση ειδήσεων, αλλά και με την κατασκευή τους. Δηλαδή με τη διασπορά fake news. Από τα χρήματα των κάθε είδους λιστών, αλλά και διαφόρων προγραμμάτων του υπουργείου Εργασίας, επωφελήθηκαν υποκοσμιακά ΜΜΕ και τηλεπερσόνες του μεταμεσονυχτίου, αλλά και φασιστοειδή τύπου «Μακελειό», το οποίο καθημερινά παραβιάζει τον μισό Ποινικό Κώδικα.

Η παρακμή του Τύπου περιλαμβάνει φυσικά και την ΕΣΗΕΑ, η οποία, εγκλωβισμένη εδώ και χρόνια σε συντεχνιακά και κομματικά παιχνίδια ισορροπιών και εξυπηρετήσεων, συντέλεσε με πολλούς τρόπους στην απαξίωση του επαγγέλματος.

Τι λέγαμε; Α, για τα «παλαιστινιακά εδάφη»!

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ