Μ’ όλη μας τη φωνή

Του Θανάση Καρτερού.

Είπε πολλά σημαντικά ο πρωθυπουργός πριν λίγες μέρες στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκαθάρισε τη θέση του απέναντι στο λαό και στους δανειστές. Προσηλωμένος όμως στη διαπραγμάτευση, άφησε, ίσως εσκεμμένα, και κάποια κενά. Για πράγματα που θα πρέπει να τον (και να μας) προβληματίσουν. Και ίσως να τον (και να μας) ανησυχήσουν. Γιατί έχει στραφεί όλο το ενδιαφέρον στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις κι έτσι παραμερίζονται άλλα. Κρίσιμα κι αυτά.

Ερώτημα: Το κυβερνητικό έργο πάει όπως θα έπρεπε; Δεν είναι άξιο προβληματισμού ότι και σ’ αυτή την ομιλία τα σημαντικά επ’ αυτού ήταν μία από τα ίδια, συν η προσπάθεια στον αθλητισμό; Η ανθρωπιστική κρίση, η ΕΡΤ, οι εκατό δόσεις, το πεντάευρο. Τονίστηκε βέβαια ότι καθυστερεί η μάχη κατά της διαφθοράς. Οι άλλες όμως μάχες στα κυβερνητικά μέτωπα δίνονται; Κι αν ναι, δίνονται συστηματικά, αποφασισμένα, αποτελεσματικά;

Εσείς βλέπετε, για παράδειγμα, σκληρή μάχη κατά της γραφειοκρατίας; Μάχη που αλλάζει σιγά – σιγά το καθεστώς των βασάνων μας; Συντελείται η δημοκρατική ανατροπή που περιμένατε σε εκείνα τα πεδία στα οποία δοκιμάζεται η ζωή μας; Φεύγει βήμα – βήμα το φθαρμένο και επιβάλλεται το νέο, το ριζοσπαστικό; Βλέπετε τις καθημερινές αλλαγές εκείνες που δεν χρειάζονται σώνει και καλά χρήμα, αλλά αποφασιστικότητα; Και ανακουφίζουν τους πιο αδύναμους;

Βλέπετε, ύστερα, κάποια ριζική διαφορά σε ό,τι ονομάζουμε επικοινωνία; Βλέπετε βέβαια αράδα υπουργούς στα παράθυρα. Αλλά πόσες φορές και πόσους είδατε εκεί που βογκούν οι άνθρωποι; Εκεί που η επαφή με τον λαό συνεπάγεται αντίλογο; Εκεί που η κριτική σε όποιον ασκεί εξουσία μπορεί να ανοίξει τα μάτια του σε πράγματα που δεν υποψιάζεται κλεισμένος στο γραφείο του; Βλέπετε, εν γένει, εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις, κάποιο ριζοσπαστικά νέο στιλ διακυβέρνησης;

Αν βλέπετε, συγγνώμη. Αλλά μην κρυφτούμε πίσω από τα θετικά. Αυτά είναι πολλά, μεγάλα και πολύτιμα. Μόνο που να τα βλέπουμε δεν σημαίνει να παραβλέπουμε τις μικρές πικρίες, τις μικρές απογοητεύσεις, τις μικρές εκρήξεις. Γύρω μας και μέσα μας. Για τα μικρά και φθοροποιά. Για το ασύμμετρο μεταξύ μάχης έξω και αλλαγών μέσα. Για τα παλιά πρόσωπα, τις παλιές συνήθειες, τους παλιούς μηχανισμούς, που η αβλεψία, η ραθυμία, ενίοτε και ένας πρώιμος κυνισμός ανακαινίζουν.

Έτσι διαμορφώνεται μια διάχυτη αγωνία: Θα αλλάξουμε το παλιό; Ή το παλιό θα μας αλλάξει; Κι εδώ ο καθένας έχει τη ευθύνη της συμβολής του. Πρωτίστως ο πρωθυπουργός. Ίσως όμως είναι χρήσιμη και η συμβουλή εκείνου που αναρωτιόταν κάποτε “Τι να κάνουμε”: Στήριξη μ’ όλη μας την καρδιά, χωρίς γκρίνιες. Αλλά και κριτική μ’ όλη μας τη φωνή, χωρίς εκπτώσεις…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ