Μοιρολογώντας το ΠΑΣΟΚ
Της Αγγελικής Σπανού.
Το κόμμα που μέσα σε πέντε χρόνια έφτασε από το 44% στο 4% πορεύεται σε ένα συνέδριο (Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή) στο οποίο θα συνοψιστούν οι αιτίες της παρακμής του. Το κυρίαρχο αφήγημα των επαγγελματιών που απέμειναν στο κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ότι η παράταξή τους πλήρωσε βαρύ τίμημα για την υπευθυνότητά της (σώσαμε τη χώρα/κρατάμε ψηλά την ευθύνη), ενώ σαν άχνη απλώνεται και η θεωρία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει γενικά η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης.
Η βασική κατεύθυνση είναι ότι πρέπει να ιδρυθεί ένας νέος πολιτικός φορέας που θα εκφράσει την ελληνική σοσιαλδημοκρατία και θα ενώσει διάσπαρτες δυνάμεις που κινούνται στον ενδιάμεσο χώρο. Οι εκδοχές είναι δύο: Οι βασικοί διεκδικητές της ηγεσίας (Γεννηματά, Λοβέρδος) θέλουν να λυθεί πρώτα το θέμα της αρχηγίας με εκλογή από τη βάση και μετά να ξεκινήσει η προσπάθεια μετεξέλιξης, ενώ άλλοι (όπως ο Γ. Φλωρίδης, ο Ν. Μπίστης) πιστεύουν ότι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποφασίσει για το ιδρυτικό συνέδριο του νέου φορέα και προς τα εκεί να πορευθούν είτε με μεταβατική είτε με συλλογική ηγεσία.
Γιατί όλα αυτά δεν έχουν σημασία; Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν τα κομμάτια που λένε ότι θα επιχειρηθεί να συγκολληθούν. Όλη η υπόθεση εξαντλείται στο εκλογικά ανύπαρκτο ΚΙΔΗΣΟ (σε πρώτη φάση χωρίς τον Γ. Παπανδρέου) και σε τμήμα της εκλογικά ανύπαρκτης ΔΗΜΑΡ με την προσδοκία ότι μπορεί να πλησιάσουν και κάποιες προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς που παραμένουν ανένταχτες (όπως λχ η Α. Διαμαντοπούλου).
Επομένως, το πουκάμισο είναι άδειο και θα παραμείνει άδειο από τη στιγμή που το όραμα (όπως με τους «58» και μετά με την Ελιά) εξαντλείται στο άθροισμα προσώπων και μικρών ομάδων που εδώ και χρόνια κινούνται στην άνυδρη περιοχή. Η κατάσταση καταλήγει δραματική αν γνωρίζει κανείς ότι αρκετοί απ όσους ασχολούνται με το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και την επόμενη μέρα του βρίσκονται ήδη σε waiting list για προσχώρηση στο Ποτάμι, έχοντας κάνει βολιδοσκοπήσεις και διερευνητικές επαφές, ενώ είναι περισσότερο από πιθανό ότι με ένα σφύριγμα από το Μέγαρο Μαξίμου θα έσπευδαν πολλοί να συνταχθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ (όπως ήδη έχουν κάνει τόσοι πρώην «σύντροφοι»).
Το ΠΑΣΟΚ εξαϋλώθηκε και οδεύει σε ένα φυσικό τέλος, αφού και οι ψηφοφόροι του κατά κανόνα είναι μεγάλης ηλικίας. Το γεγονός ότι η λογική των μηχανισμών του είναι ζωντανή, όπως και τα χρέη του, απλώς θυμίζει τους λόγους για τους οποίους η ανάκαμψή του δεν είναι δυνατόν να έρθει ούτε με τη διαδοχή Βενιζέλου ούτε επειδή θα γυρίσουν κάποια στελέχη του ΚΙΔΗΣΟ. Αν η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από έναν νέο φορέα μέσα στο 2015 γίνει για να αλλάξει ο ΑΦΜ, τότε είναι προφανές ότι δεν υπάρχει πολιτικό νόημα στην προσπάθεια.
Το ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο με την ελληνική κατάρρευση επειδή κυβέρνησε στη διάρκεια των περισσότερων χρόνων της μεταπολίτευσης. Από τη στιγμή που τελείωσαν τα επιδόματα και η ευημερία με δανεικά χάθηκε ο λόγος ύπαρξης ενός συστήματος εξουσίας που ταυτίστηκε με τον πελατειασμό, τον κρατισμό, τον συντεχνιασμό, την παροχολογία. Η βίαιη μετάβασή του από το «λεφτά υπάρχουν» στη μνημονιακή διαχείριση της χρεοκοπίας και όσα δεινά έφερε στη χώρα ήταν ο επίλογος που όσο αργεί να ολοκληρωθεί τόσο πιο δυσάρεστος γίνεται.
Άρθρο στο tvxs.gr
