Μια κερδοφορία με ερωτηματικά

Του Χρήστου Σπίγκου.

Στην πολιτική συνηθίζεται να αναγιγνώσκεται το ίδιο γεγονός με διαφορετικούς τρόπους.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε κερδοφορία της ΔΕΗ για το 2020, κάτι που με πρώτη ανάγνωση πιστώνεται στη σημερινή διοίκηση και στη ΝΔ που κυβερνά.

Μια δεύτερη ανάγνωση, ερειδόμενη σε ενδελεχέστερη μελέτη των δεδομένων, καταδεικνύει τα εξωγενή αίτια στα οποία οφείλεται η κερδοφορία.

Οι αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ τον Σεπτέμβριο του 2019 κατά 20% με παράλληλη μείωση της έκπτωσης συνέπειας στο 5%, η πτώση της Οριακής Τιμής Συστήματος, δηλαδή της χονδρεμπορικής τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας, η μείωση των τιμών του φυσικού αερίου και η κατάργηση των μνημονιακών ΝΟΜΕ, με βάση τα οποία η ΔΕΗ πούλαγε στους άλλους προμηθευτές ηλεκτρική ενέργεια σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής, ήταν κάποιες από τις αιτίες που οδήγησαν την εταιρεία σε κερδοφορία. Και τούτο παρά την διοικητικά απαράδεκτη διόγκωση του οργανογράμματος και τον συνακόλουθο πολλαπλασιασμό «έμπιστων» διευθυντικών στελεχών με προκλητικές αμοιβές, το μειωμένο όγκο πωλήσεων, τη διαφημιστική σπατάλη  και άλλων αντιεπιστημονικών διοικητικών επιλογών της σημερινής διοίκησης.

Φυσικά κάθε κερδοφορία μιας δημόσιας επιχείρησης είναι καλοδεχούμενη, αρκεί να την αισθάνονται οι καταναλωτές και να οφείλεται κατά κύριο λόγο σε εύστοχες διοικητικές επιλογές, και όχι σε συγκυρία ή αύξηση τιμολογίων.

Κατανοητός είναι και ο ενθουσιασμός, τόσο της διοίκησης, όσο και της πολιτικής ηγεσίας, κάτι ομολογουμένως που συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων.

Άρα λοιπόν έχουμε μια διοίκηση που επαίρεται για τα επιτεύγματά της, έστω κι αν εν πολλοίς είναι συγκυριακά, και μια κυβέρνηση που κομπορρημονεί για την πολιτική της.

Εκείνο όμως που είναι ακατανόητο είναι η εμμονή της πώλησης του 49% της θυγατρικής εταιρείας της ΔΕΗ, δηλαδή της ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, και του αντίστοιχου ποσοστού του ελληνικού δικτύου Διανομής ηλεκτρικής ενέργειας Μέσης και Χαμηλής Τάσης που προσφέρει σταθερή κερδοφορία 6,5% λόγω του μονοπωλιακού του χαρακτήρα, και που μέχρι σήμερα ανήκει στην κυριότητα της μητρικής εταιρείας και επίκειται η μεταφορά του στην ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ προκειμένου να προχωρήσει η πώληση του 49%.

Εύλογη επομένως είναι η απορία, γιατί μια διοίκηση που θριαμβολογεί για την κερδοφορία που προέκυψε, έστω και συγκυριακά, επί των ημερών της, αισθάνεται ανεπαρκής να διαχειριστεί ένα περιουσιακό της στοιχείο με εξασφαλισμένη κερδοφορία.

Ποια οικονομική θεωρία άραγε ακολουθεί η διοίκηση της ΔΕΗ που, ενώ υποστηρίζει ως δικό της επίτευγμα τη μετατροπή μέσα σε 18 μήνες της «ζημιάς» ενός κολοσσού σε κερδοφορία, ταυτόχρονα προχωρά στην εκποίηση μιας θυγατρικής της εταιρείας και ενός χρυσοφόρου περιουσιακού της στοιχείου, παραδεχόμενη εμμέσως πλην σαφώς την αδυναμία της να τη διοικήσει.

Ιδεοληψία, εμμονή ή δέσμευση;

Όσο η απάντηση θα παραμένει ασαφής, τόσο θα διερωτάται ο ψηφοφόρος για την ορθότητα της επιλογής του.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική θέλει τον περιορισμό του Κράτους σε ρόλο νυχτοφύλακα, και συναρτά τη βιωσιμότητα μιας επιχείρηςης, κυρίως, με το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Έτσι, για να έχουμε εξασφαλισμένη κερδοφορία σε όλους τους τομείς της οικονομίας, θα πρέπει σύμφωνα με τους κήρυκες του οικονομικού Νεοφιλελευθερισμού να εκχωρηθεί όλη η εγχώρια επιχειρηματικότητα σε ιδιώτες.

Εν κατακλείδι, οι επαιρόμενοι για την κερδοφορία της ΔΕΗ κυβερνώντες της ΝΔ θα πρέπει να δώσουν καθαρές απαντήσεις στα ερωτήματα που προκαλεί η αντιφατική τους στάση, και να αποφασίσουν να διαχειριστούν τη δημόσια περιουσία με σεβασμό, αντάξιο της ιστορίας της και του λαού που προσωρινά τους την εμπιστεύτηκε.

Σε διαφορετική περίπτωση θα καταβάλλουμε δυστυχώς όλοι το τίμημα του λάθους κάποιων εξ ημών.