Μεταξύ κατεργαραίων συνεργασία

Του Τάσου Παππά.

Κατά κανόνα οι εθνικισμοί αλληλοτροφοδοτούνται. Οι ανελαστικές θέσεις του ενός ενισχύουν τις ανελαστικές θέσεις του άλλου. Σε ταραγμένες περιόδους αυτή η αντιπαράθεση οδηγεί σε πολεμική σύρραξη σε ήρεμες περιόδους στην παράταση των εκκρεμοτήτων.

Αυτό συμβαίνει σήμερα στο Μακεδονικό.

Οι εθνικιστές δεν βρίσκονται στην εξουσία ούτε εδώ ούτε στην FYROM, ωστόσο παίζοντας με το θυμικό των λαών και αξιοποιώντας τις προσβάσεις που είχαν οικοδομήσει στην προηγούμενη φάση στους σκληρούς μηχανισμούς των κρατών και στα δίκτυα ενημέρωσης προσπαθούν να υπονομεύσουν τη διαδικασία για την εξεύρεση λύσης.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα και παρά το γεγονός ότι τις απόψεις τους χωρίζει άβυσσος, συνεργάζονται παρασκηνιακά για να πετύχουν το στόχο τους που άλλωστε είναι κοινός. «Δεν διαπραγματευόμαστε την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας μας» λέει ο ένας εθνικισμός, «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» απαντά ο άλλος.

Σοβαρή συζήτηση ανάμεσα στα δύο αυτά ρεύματα δεν είναι δυνατόν να γίνει. Κανένα δεν θέλει να υποχωρήσει. Απομακρυνόμενα από την αφετηρία τους κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Ταμπουρωμένα στις θέσεις τους απαιτούν να μην αλλάξει τίποτε.

Στο επίμαχο θέμα, ποιόν εθνικισμό συμφέρει να μείνει η κατάσταση ως έχει; Αυτόν που έχει εξασφαλίσει μέχρι τώρα ορισμένα δυνατά χαρτιά. Οι εθνικιστές της ΠΓΔΜ-κατέχουν σημαντικές θέσεις στο σύστημα- ξέρουν ότι αν δεχθούν σύνθετη ονομασία γενικής χρήσεως και τροποποίηση του Συντάγματος θα κληθούν να απολογηθούν στο ακροατήριο τους το οποίο έχουν εκπαιδεύσει να πιστεύει τα ανιστόρητα ιδεολογήματα περί σύνδεσης τους με τους αρχαίους Μακεδόνες.

Ο εγχώριος εθνικισμός, ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, απόστρατων, υψηλόβαθμων ρασοφόρων και πατριδοκάπηλων πλήρους απασχόλησης, με επιρροή σε κόμματα εξουσίας, κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.

Πολλές χώρες έχουν αναγνωρίσει τη γείτονα με τη συνταγματική ονομασία της και ουδείς στην Ευρώπη ακούει με συμπάθεια τις βροντώδεις ανοησίες ότι η Ελλάδα απειλείται από ένα λιλιπούτειο κράτος με υποτυπώδη στρατιωτικό μηχανισμό. Επίσης δεν εννοεί να καταλάβει ότι η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την ύπαρξη και τη μακροημέρευση του γειτονικού κράτους, γιατί αν αυτό διαλυθεί όπως εύχεται, τότε θα ανοίξει η όρεξη στους επιθετικούς εθνικισμούς που καραδοκούν-άλλος φλερτάρει με την ιδέα της επανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας και άλλος με το όραμα της μεγάλης Αλβανίας.

Ψιλά γράμματα αυτά για τους κατεργάρηδες που έχουν μετατρέψει τον πατριωτισμό σε επάγγελμα. Η ελληνική ιστορία δείχνει ότι όποτε ο εθνικισμός πήρε κεφάλι και διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας το αποτέλεσμα ήταν μεγάλες εθνικές τραγωδίες.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ