Μαγειρικές επεξηγήσεις…

…της έριδος.

Του Απόστολου Λυκεσά.

Ο Νίκος «καβγάδιζε» με τα ρόδια στην κουζίνα. Είναι μάστορας στις συνταγές με ρόδια και γι’ αυτές είναι γνωστό το «κατάστημα εστίασης» παραθαλάσσιας κοινότητας της Θεσσαλονίκης. «Οσο πιο πολύ βρίζει τα ρόδια τόσο πιο πετυχημένες οι συνταγές του», είπε στην παρέα μας ο ιδιοκτήτης με ύφος αποκάλυψης τριπλοκλειδωμένου μυστικού. Η αμφιβολία που γεννήθηκε στα μάτια μας τον έσπρωξε να διηγηθεί στα γρήγορα την ιστορία του Νίκου.

Οι Μικρασιάτισσες γυναίκες της οικογένειάς του εμφύσησαν αρχικά στον πιτσιρικά τη μανία με τα μπαχάρια, τα λαχανικά, τα κρεατικά, τα άλευρα και τις πίτες. Η σχολή μαγειρικής απλώς τον περίμενε. Καθώς το διαδίκτυο σμίκρυνε τον κόσμο, μόλις τέλειωσε τη σχολή στραφτάλισαν μέσα του εικόνες των ιλουστρασιόν περιοδικών της εποχής, μια περιπέτεια με προδιαγραμμένο ευτυχές τέλος.

Επειτα από ένα εξάμηνο τουρ σε Ολλανδία, Γερμανία και Λουξεμβούργο βρέθηκε στο Βέλγιο, έντεκα χρόνια σεφ στις Βρυξέλλες. Οι «εκκεντρικότητες» της μαγειρικής δεν ήταν το φόρτε του, ως απόγονος Μικρασιατών αναγούλιαζε στην ιδέα της «μοριακής μαγειρικής», παρά ταύτα ενέταξε στις αναγκαίες υποχωρήσεις του δεκατέσσερις διαφορετικούς τρόπους να στύβεις και να κάνεις σάλτσα το ρόδι.

Συνάντησε την Ελεονόρα, μια όμορφη καστανή Πολωνέζα, παντρεύτηκαν κι ο γιος δεν άργησε. Του έβγαζε, πού και πού, η μονοτονία της κεντροευρωπαϊκής ζωής κάτι δοντάκια πιράνχας, αλλά όταν έσκασε η ελληνική κρίση το μήνυμα ήταν σαφές και εύληπτο: «Μην κινηθείς βήμα».

Και δεν κούνησε ρούπι, μέχρι που ένα πρωί σάλταραν στη γειτονιά του ειδικές δυνάμεις που ξετρύπωναν τζιχαντιστές. Προστέθηκαν οι αρματωμένοι με τα αυτόματα στην είσοδο του ρεστοράν, σκόρπισε σε μια στιγμή η ηρεμία, σαν του ροδιού τα μπιρμπιλόνια. Κι έτσι το αρχικό εύληπτο μήνυμα αντικαταστάθηκε από άλλο εξίσου σαφές στην απλότητά του, «γύρνα πίσω γρήγορα».

Κι όπως έψαχνε στο ίντερνετ, είδε την αγγελία, επικοινώνησε και ω, της εκπλήξεως, κοίτα να δεις, διάολε των ροδιών, βρήκε δουλειά στο χωριό του μέσω Βρυξελλών, διόλου δεν δυσκολεύτηκε να αντιληφθεί τον ιστορικό σαρκασμό. Τώρα συνέχεια σιγοτραγουδά τσατισμένος «τα ’χουμε κά/ τα ’χουμε κάνει ρόιδο».

Μια φορά μόνο του ζήτησε εξήγηση ο ιδιοκτήτης, και ο Νίκος τού απάντησε με ροδίσια στυφάδα, πως τσακώνεται με το ρόδι γιατί είναι σαν πλανήτης μπονζάι, όλοι τσακώνονται με όλους, οπότε βάζει κι αυτός το χεράκι του και πως έχει δίκιο ο αρχαιογνώστης που υποστηρίζει ότι «το μήλον της έριδος στην πραγματικότητα ήταν ρόδι».

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ