My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Κυβερνητική ευθύνη ή αναμονή;

Του Τάσου Παππά.


Το ερώτημα είναι παλιό. Απασχολεί την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της από την εποχή που η υπόθεση της βίαιης ρήξης με το σύστημα έφυγε από την ημερήσια διάταξη και τα κόμματά της εκλήθησαν να αναμετρηθούν με το ενδεχόμενο είτε της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνεργασίας χωρίς να είναι αυτά η βασική συνιστώσα τους είτε της διεκδίκησης της εκλογικής νίκης και του σχηματισμού κυβέρνησης με αυτά σε ηγεμονική θέση.

Στο παρελθόν είχαμε την περίπτωση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που υπέγραψε το κοινό πρόγραμμα με τους Σοσιαλιστές, μπήκε στην κυβέρνηση, αλλά το εγχείρημα δεν άντεξε. Στις μέρες μας το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας στηρίζει μαζί με τη ριζοσπαστική Αριστερά την κυβέρνηση μειοψηφίας των Σοσιαλιστών και η προσπάθεια, παρά τα μπρος-πίσω, συνεχίζεται.

Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ανάλογο παράδειγμα μέχρι το 2015 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος στις εκλογές και έφτιαξε κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Το ΚΚΕ δεν μπήκε καν στη συζήτηση. Λέει ότι δεν το αφορά. Και επιμένει στην ίδια γραμμή, εκφράζοντας μάλιστα την ισχυρή διαφωνία του με την επιλογή του αδελφού κόμματος της Πορτογαλίας.

Ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Δημήτρης Κουτσούμπας στη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (1-2-2020) ήταν ξεκάθαρος: «Το κοστούμι των κυβερνήσεων συνεργασίας φοριέται πολύ τελευταία, με πιο πρόσφατο αυτό των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων, μόνο που πλέον “προοδευτικό” βαφτίζεται οτιδήποτε συμφέρει το σύστημα.

Και επειδή μια κυβέρνηση συνεργασίας, στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, θα υλοποιήσει από χέρι αντιλαϊκές πολιτικές, το ΚΚΕ θα συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις στη διακυβέρνηση μιας πραγματικής εργατικής-λαϊκής εξουσίας που θα εκφράζει την πραγματική συνεργασία-συμμαχία που έχει ανάγκη ο τόπος μας, αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων».

Παρόμοιες απόψεις υπήρχαν και στον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό αφού ορισμένες από τις πτέρυγές του είχαν ως σημείο αναφοράς τον λενινισμό. Οταν ο Αλέξης Τσίπρας, παραμονές των εκλογών του 2012, με το κόμμα να έχει γλίσχρα ποσοστά, έκανε τη δήλωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος και πρόθυμος να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, κάποιοι τσίνισαν, πολλοί την εισέπραξαν ως ένδειξη μικρομεγαλισμού που θα σκοντάψει στα γεγονότα.

Ωστόσο, τρία χρόνια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πρώτο κόμμα και διοίκησε τη χώρα παρέα με ένα κόμμα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα το επέλεγε για κυβερνητικό εταίρο. Σήμερα και ύστερα από μια σχεδόν πλήρη κοινοβουλευτική θητεία έχει καταλήξει στη θέση ότι «η λογική του πολιτικού αναχωρητισμού, της απόσυρσης στην “ασφάλεια” της αντιπολιτευτικής διαμαρτυρίας, μπορεί ίσως να διασφαλίζει σε ατομικό επίπεδο μια ηθικά διαχειρίσιμη διέξοδο, αλλά δεν εισφέρει σε τίποτε στην προώθηση της στρατηγικής της Αριστεράς.

Το να δεχθεί ένα αριστερό κόμμα ότι δεν έχει κανέναν ρόλο να παίξει σε μια κυβέρνηση εντός καπιταλισμού είναι επιλογή εντελώς αντίθετη με τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων και της κοινωνίας εν γένει» (από το σχέδιο απολογισμού).

Με λυμένο αυτό το θέμα αρχής, προκύπτει ένα άλλο εξίσου σοβαρό -για να μην πω πιο σοβαρό- ερώτημα: «Τι κάνουμε ως αριστερή κυβέρνηση στον καπιταλισμό;». Το σχέδιο απολογισμού του ΣΥΡΙΖΑ 2012-2019 απαντά ως εξής: «Προχωράμε με τη λογική του “εντός και εναντίον” του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του “εντός και εναντίον” της σύγχρονης μορφής του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής». Και λίγο παρακάτω, με πιο λογοτεχνική διάθεση, επισημαίνει: «Το κόμμα είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί συχνά μια πρακτική του “ναυπηγώντας εν πλω” ή του μαθαίνοντας εν κινήσει».

Ωραίο, δεν λέω, το σχήμα. Χρειάζεται όμως «γεμίσματα», διαφορετικά μπορεί να εκληφθεί ως απόπειρα εξωραϊσμού ενός ταξικού συμβιβασμού. Μια πρώτη προσπάθεια κάνει ο καθηγητής Κώστας Δουζίνας. Στο άρθρο του στην «Εφ.Συν.» (20-1-2020) αναφέρει: «Σήμερα ο αριστερός ριζοσπαστισμός παίρνει τον δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός δεν χωρίζεται από τον καπιταλισμό με κάθετη ρήξη αλλά σταδιακά με μέτρα που “διαβρώνουν” την ταξική και ιδεολογική του εξουσία…

Οι σοσιαλδημοκράτες επιδίωκαν, όταν αποτελούσαν πραγματική δύναμη, τη συνεχή αύξηση του ΑΕΠ ανεξάρτητα από τους τρόπους που γίνεται αυτό… για να πετυχαίνουν μια περιορισμένη αναδιανομή… Οι αριστερές μεταρρυθμίσεις μεταφέρουν συνεχώς πόρους και ισχύ από το κεφάλαιο και το κράτος στους εργαζόμενους και τους πολίτες». Οπότε το δίλημμα τίθεται ως εξής: Ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης, εφόσον το αποφασίσουν οι πολίτες, και προώθηση αριστερών μεταρρυθμίσεων ή αναμονή μέχρι να ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες και να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή το κόμμα;

Ανάγωγα

Καλό κουράγιο ευχήθηκε ο πρωθυπουργός στον Αλέξη Τσίπρα, με αφορμή τη συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή για το σχέδιο απολογισμού, στο οποίο υπάρχουν ουκ ολίγες αυτοκριτικές παρατηρήσεις για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, μήπως ο αρχηγός της Ν.Δ. μπορεί να μας δείξει ένα κείμενο του κόμματός του με αυτοκριτική για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τη Δεξιά και, κυρίως, για την τεράστια… επιτυχία της, τη χρεοκοπία της χώρας; Ο ευρών αμειφθήσεται.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε