Κουπί σε δύο βάρκες;

Του Γιώργου Λακόπουλου.

Κάποιες παλιές καραβάνες του ΣΥΡΙΖΑ -όνομα και μη χωριό, μη βρούμε και τον μπελά μας πάλι- παρότι σε αποδρομή, διακτινίζονται στα μίντια για να κατοχυρώσουν τη δική τους ερμηνεία επί όσων είπε σε δυο διαδοχικές συνεδριάσεις ο Αλέξης Τσίπρας για τη μετεξέλιξη του κόμματός του.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια σημεία -όπως μεταδόθηκαν τουλάχιστον-υπήρξε αμφισημία εκ μέρους του. Και αλλάζουμε και η αλλαγή  «δεν συνιστά υπέρβαση του ΣΥΡΙΖΑ».  Όπως υπήρξαν αποκλίσεις ανάμεσα σ’ αυτά που είπε στην Πολιτική Γραμματεία και στη συνεδρίαση με την Προοδευτική Συμμαχία.

Είτε το έκανε για λόγους  κατευνασμού -όπως παλιά με τον Λαφαζάνη, είτε τον βολεύει καλύτερα να κωπηλατεί σε δυο βάρκες, αξιοποιείται από τον σκληρό  πυρήνα των Συριζαίων της γραμμής «Είμαστε Αριστερά και τίποτε άλλο». Για να θολώσουν τα νερά και να εξισωθούν με το μέγεθος «Τσίπρας» κατά τον τρόπο που προσδιόρισε τερατολογικά ο Αρ. Μπαλτάς: «Χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει  Τσίπρας».

Όμως εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι παλιοί τακτικισμοί έχουν κοντά ποδάρια. Ή ο Τσίπρας θα φύγει μπροστά ή θα χάσει το νόημά της αυτή η συζήτηση.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο κρίσιμα ερωτήματα και χωρίς να απαντηθούν με διαύγεια δεν προχωρούν τα πράγματα στην παράταξη:

Πρώτο: Θέλει ο Τσίπρας να ανοίξει χαντάκια για να ποτιστούν τα ξεροχώραφα του ΣΥΡΙΖΑ από τη δεξαμενή του 31,5%;

Αυτοί δεν ψήφισαν «Αριστερά» και άλλα διηγήματα. Ψήφισαν τον Αλέξη Τσίπρα για να μην έλθει ο Μητσοτάκης -όπως πολλοί στην άλλη παράταξη ψήφισαν Μητσοτάκη για να φύγει ο Τσίπρας. Και ταυτόχρονα του έδωσαν οριστικά το  χρίσμα του επικεφαλής της νέας Κεντροαριστεράς, με την εντολή να διαμορφώσει νέο πολιτικό φορέα.

Τον ώθησαν στη μετά -ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Τι δεν καταλαβαίνουν όσοι στην Κουμουνδούρου που ονειρεύονται τη μετά -Τσίπρα εποχή; Αν δεν προχωρήσει, είναι κι αλλού πορτοκαλιές.

Ήδη στο συνονθύλευμα της Φώφης- που πότε είναι Κινάλ, πότε ΠΑΣΟΚ και πότε απλώς κόμμα που διοικεί ο Κώστας Γείτονας -τουλάχιστον τρεις μουστερήδες  ονειρεύονται να ξαναφορέσει το ΠΑΣΟΚ  τα παλιά άμφια του ιερατείου της Κεντροαριστεράς: η οικογένεια Παπανδρέου, ο Παύλος Γερουλάνος και λιγότερο ο Ν. Ανδρουλάκης.

Κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούν όλοι μαζί, να ανοίξουν οι μιντιακοί κρουνοί, να πέσουν και λεφτά από σπόνσορες κι ένα πρωί ο Τσίπρας να ανοίξει το παράθυρο και να μην υπάρχει ούτε δείγμα από το 31,5% από κάτω.

Η συγκυρία είναι κρίσιμη. Αρχίζει αγώνας δρόμου για την μόνιμη πολιτική εκπροσώπηση του εκλογικού ποσοστού του Ιουλίου, με έναν αντίστοιχο πολιτικό φορέα, όποιο τίτλο και αν έχει στη μαρκίζα.

Αν κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι είναι  λαγοί και οι άλλοι χελώνες, ας  διαβάσουν καλύτερα τον Αίσωπο.  Και να αφήσουν τις σοφιστείες «θέλουμε τη λαϊκότητα, όχι το λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ». Τη λαϊκότητα του ΠΑΣΟΚ θα την πάρει  ξανά το ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία- αν δεν προλάβει να την  οργανώσει ο Τσίπρας.

Σε κάθε περίπτωση ο πρώην Πρωθυπουργός βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση: Θα ανασυστήσει  την ελληνική Κεντροαριστερά ως ριζοσπαστικό  προοδευτικό κίνημα εξουσίας, ή διασχίζει ακροβατικά τις ισορροπίες παραγόντων στον ΣΥΡΙΖΑ; Αν αφήσει την Ιστορία να περιμένει κι άλλο, θα τον αφήσει κι αυτή.

Δεύτερο: Ποιος ακριβώς διοργανώνει το περίφημο συνέδριο που δεν ξέρουμε ακόμη πότε θα γίνει;  Το είδος του γηπέδου ορίζει και το είδος του παιχνιδιού.

Αν το διοργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον γραμματέα του και τα κομματικά του όργανα, τότε είναι συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτε άλλο. Σ’ αυτή τη περίπτωση με γεια τους και με χαρά τους.

Αλλά αν νομίζουν ότι ενδιαφέρεται κανείς από όσους ψηφίζουν τον Τσίπρα εδώ και τέσσερα χρόνια πότε κάνει συνέδριο ο ΣΥΡΙΖΑ και τι νομίζει ότι είναι ως κόμμα, θα μείνουν με τη χαρά.

Ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ.  Καθαρός, ανόθευτος, περιφραγμένος και ανέγγιχτος. Αλλά ανίκανος να πάρει την πλειοψηφία με το μέρος του στις επόμενες εκλογές.

Ίσως μερικοί βολεύονται με την ιδέα ότι είναι «δεύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα». Να το πουν. Αλλά για να έχει νόημα το συνέδριο ο διοργανωτής πρέπει να είναι άλλος και να είναι διακριτός: ο ΣΥΡΙΖΑ, η «Προοδευτική Συμμαχία» ή «Γέφυρα» και όποιος άλλος θέλει να πάρει μέρος στη μετεξέλιξη του χώρου. Όπου μετεξέλιξη σημαίνει ότι αλλιώς μπαίνουμε στη συνεδριακή διαδικασία και αλλιώς  βγαίνουμε.

Για την ακρίβεια βγαίνουμε όπως θα αποφασίσουν όσοι θα μετάσχουν στο συνέδριο: αυτοί θα ορίσουν την ιδεολογία, την πολιτική, την καταστατική λειτουργία, τα όργανα.

Αν αυτοί είναι μόνο οι γνωστοί  Συριζαίοι κατά τόπους,  θα επαναλάβουν τα γνωστά κείμενα το ΣΥΡΙΖΑ και μετά θα  παπαγαλίζουν -όπως ήδη κάνουν ορισμένοι που δεν είναι και τα πιο ελκυστικά πρόσωπα στο δημόσιο βίο: « Να κάνουμε μέτωπο για την ανατροπή της κυβέρνησης» ή «Να κάνουμε μέτωπο για να ξαναγίνουμε κυβέρνηση».  Ψάχνουν για κορόιδα..

Δεν υπάρχουν αχθοφόροι

Συνεπώς  το συνέδριο για να δημιουργεί όρους που θα επιτρέψουν να εκπληρώσει ο Τσίπρας την ιστορική αποστολή του, κατά την εντολή που πήρε, και να προκύψει ένας νέος ριζοσπαστικός φορέας στον άξονα της Δημοκρατικής Παράταξης ένα συντεταγμένο κόμμα εξουσίας με πολιτική και προτάσεις για τη χώρα, πρέπει να είναι ανοιχτό και χωρίς μηχανισμούς.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να στηθούν κάλπες σε κάθε νομό για την ανάδειξη των συνέδρων και να ψηφίζει ή να είναι υποψήφιος σύνεδρος οποίος δημοκρατικός  πολίτης θέλει. Μόνο έτσι υπάρχει διεύρυνση και άνοιγμα.

Από αυτό το καμίνι θα βγει το νέο χαρμάνι της προοδευτικής πολιτικής, ικανής να αμφισβητήσει τον Νεομητσοτακισμό  που εδραιώνεται και να διεκδικήσει την κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Αλλιώς γιατί συζητάμε;

Για να προκύψει αυτή η ομελέτα ο Αλέξης  Τσίπρας πρέπει να σπάσει αυγά, αφού όπως απεδείχθη ως τώρα δεν είναι ο επικεφαλής που θα σπάσει κεφάλια. Να φτάσει ως το  «Φωτιά στο  Γενικό Επιτελείο» που θα έλεγε ο Μάο.

Πρωτίστως να  ασκήσει και στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τα προνόμιά του ως επικεφαλής. Για να καταλάβουν όλοι πως ούτε η πρωθυπουργία, ούτε η ηγεσία μεγάλου κόμματος είναι συλλογικοί θεσμοί.

Δεν ήταν όλοι μαζί πρωθυπουργοί και δεν είναι όλοι μαζί αρχηγοί κόμματος εξουσίας. Αν κάποιος έχει αντίρρηση να σηκώσει  το χέρι και να αναλάβει αυτός τη δουλειά.

Το στυλάκι του  όποιου «ασυμβίβαστου αριστερού» που ψάχνει για αχθοφόρους στη γειτονιά και του όποιου μεγαλοστελέχους που θέλει τον Τσίπρα νεροκουβαλητή του, άρχισε να γίνεται ενοχλητικό στον πληθυσμό της Δημοκρατικής Παράταξης.

Άρθρο στο Ανοιχτό Παράθυρο