Κι ο γάιδαρος πετάει…

Του Τάσου Παππά.

Δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά στον κόσμο οικονομολόγος, σε όποια σχόλη σκέψης κι αν ανήκει, που να υποστηρίζει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο χωρίς κούρεμα. Και όταν λέμε κούρεμα εννοούμε τη διαγραφή ενός τμήματός του και όχι τις εμβαλωματικές λύσεις της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ή της μείωσης των επιτοκίων. Ακόμη και το ΔΝΤ έχει ταχθεί υπέρ αυτής της εκδοχής εδώ και καιρό. Μόνον η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει το αντίθετο. Ετσι, θα προσέλθει στη συζήτηση αυτοχειριασμένη. Θα μπορούσε μάλιστα να μην πάρει μέρος, αφού έχει δηλώσει προκαταβολικώς την υποταγή της.

Το πρόβλημα όμως της Ευρώπης -πτυχή του αποτελεί το ελληνικό χρέος- είναι κατά βάση πολιτικό. Εχει να κάνει με τους συσχετισμούς δύναμης. Αν αφαιρέσουμε από το κάδρο τις ιδεοληψίες (ο φόβος του πληθωρισμού) και τον δογματικό προτεσταντισμό που θέλει να τιμωρήσει τους απείθαρχους του Νότου γιατί ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους (με δανεικά που αφειδώς προσέφεραν αυτοί που σήμερα έχουν τοποθετήσει τους σφιχτούς κορσέδες), οι Γερμανοί κραδαίνουν ένα με πρώτη ματιά ακλόνητο επιχείρημα: «Εφαρμόζεται παντού στην Ευρώπη η πολιτική που όλοι μαζί έχουμε συμφωνήσει. Εμείς σεβόμαστε τις δεσμεύσεις μας, περιμένουμε και από τους υπόλοιπους να πράξουν το ίδιο».

Οντως έτσι έχουν τα πράγματα. Οσοι σήμερα διατυπώνουν ενστάσεις, επιφυλάξεις, ακόμη και διαφωνίες για τη μία ή την άλλη πλευρά του Συμφώνου Σταθερότητας έχουν βάλει την υπογραφή τους στο συγκεκριμένο κείμενο. Ας πρόσεχαν, θα μπορούσαν να πουν οι κυνικοί.

Ούτε όμως στην καθημερινότητα ούτε στο πεδίο των επιχειρήσεων ούτε πολύ περισσότερο στην πολιτική συνεχίζεις να πορεύεσαι σ’ έναν δρόμο, στο όνομα της συνέπειας, αν όλα γύρω σου δείχνουν ότι θα σε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό. Φανερώνει τουλάχιστον ακαμψία και στενοκεφαλιά. Αλλάζεις κατεύθυνση πριν φτάσεις στο χείλος του. Αυτό όμως που έχουν συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι, δεν φτάνει από μόνο του για να υποχρεώσει τη δεσπόζουσα δύναμη στην Ευρώπη να αναθεωρήσει τη στρατηγική της.

Ο λόγος είναι απλός. Η γραμμή που βλάπτει τους άλλους ωφελεί την ίδια. Δανείζεται με αρνητικά επιτόκια, έχει μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα και στις τράπεζές της συγκεντρώνονται τα περισσότερα κεφάλαια. Συνεπώς δεν έχει κανένα λόγο να κάνει σκόντο. Αν είχε απέναντί της ένα συμπαγές μέτωπο αντίστασης στο οποίο θα συμμετείχαν όλες οι χώρες που πλήττονται από την κρίση θα αναγκαζόταν να υποχωρήσει. Ευτυχώς γι’ αυτήν και δυστυχώς για τους λαούς της Ευρώπης, «απέναντί» της βρίσκονται σήμερα οι Σαμαράς, Ολάντ, Ρέντσι, Ραχόι που είναι έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα. Ακόμη και ότι «ο γάιδαρος πετάει» αν η καγκελάριος τους θέσει αυτό το δύσκολο ερώτημα.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ