Καταστροφή κι αναγκαία…

…ανανέωση.

Του Όμηρου Ταχμαζίδη*

Μια καταστροφή δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου, στην ιστορία μιας χώρας, στην εξέλιξη ενός πολιτισμού. Μια καταστροφή μπορεί να προκαλέσει τη μεταστροφή στον προσανατολισμό, την αναστροφή μιας καθοδικής πορείας, την ανάσχεση ιστορικών αδιεξόδων. Όταν μια καταστροφή συντρίβει δημιουργεί ανάγκες για άμεσες αποφάσεις, συγκλονίζει συνειδήσεις και πυροδοτεί το δημιουργικό πάθος ενός λαού: πάθος για τους ανθρώπους και τα πράγματα – πάθος για το παρόν και το μέλλον.

Η ταπείνωση του 1897 συγκλόνισε το πανελλήνιο – εντός και εκτός ελλαδικών συνόρων – αναζωπύρωσε το πάθος της ευθύνης για τα προηγούμενα και τα επόμενα. Η δεκαετία που ακολούθησε πύκνωσε την ένταση της δημιουργίας, ευαισθητοποίησε τους δέκτες της κοινωνικής συνείδησης: στην πολιτική, στα γράμματα και στις ιδέες.

Η “μεταπολίτευση”, αν και βάλλεται συχνά-πυκνά, καταγράφεται ως μια έξαρση των αναζητήσεων της κοινωνικής συνείδησης και αυτή οφείλεται στην τραυματική πρόσληψη μιας εθνικής καταστροφής: η Λευκωσία, το εν δυνάμει τρίτο κέντρο του σύγχρονου ελληνισμού, μετά την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, διχοτομήθηκε – μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί ως τις μέρες μας.

Η διαρκής ταπείνωση της χώρας, από τη γραφειοκρατική νομενκλατούρα των Βρυξελλών, του γερμανικού συστήματος πληροφόρησης και των, κατά καιρούς, συντονισμένων υβριστικών ομοβροντιών του, η απαξιωτική στάση της γερμανικής πολιτικής τάξης απέναντι στον πολιτικό κόσμο της χώρας μας, η ανοικτά προκλητική στάση των συντηρητικών δυνάμεων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, οφείλει να απαντηθεί με ψυχραιμία, συστηματικά και με ορίζοντα δεκαετιών.

Η ανασύνταξη των δυνάμεων του τόπου προϋποθέτει την καταπολέμηση κάθε ιδεολογίας υποταγής και καταστρατήγησης της εθνικής κυριαρχίας: πρόκειται για πρώτο μέλημα του “συνταγματικού πατριωτισμού” κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδος, σύμφωνα και με το πνεύμα του συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Με βάση αυτό το δεδομένο θα πρέπει να συγκροτηθεί η αντίσταση του ελληνικού λαού: η οικονομική εξάρτηση της χώρας και η πατερναλιστική βία των δανειστών δεν πρέπει να μεταβληθούν σε ηθική, πολιτική και ιδεολογική εξάρτηση, δηλαδή σε εσωτερικοποίηση και αποδοχή του καταναγκασμού – πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε το ενδεχόμενο μιας ενδορήξης…

Το πρώτο βήμα αντίστασης είναι η συνειδησιακή άμυνα: καθ΄ όλη τη διάρκεια του εννεάμηνου εντάθηκαν, λόγω ιδεοληψιών, αλλά και υπαρκτών και ανύπαρκτων κινδύνων, τα φαινόμενα του γραικυλισμού. Υπό το πρόσχημα ενός ασαφούς και κοινωνικώς ύποπτου “ευρωπαϊσμού” επιχειρήθηκε να εσωτερικοποιηθεί η ταπεινωτική εξάρτηση και πατερναλιστική βία των εταίρων και να εκδηλωθούν ανοικτά και απροκάλυπτα φαινόμενα γραικυλισμού.

Αλλά εμείς, ως ελεύθεροι πολίτες ελεύθερου κράτους με το βάρος μιας τεράστιας πολιτισμικής κληρονομιάς και κατά συνέπεια ευθύνης, δεν μπορεί παρά να είμαστε Ευρωπαίοι και μόνο Ευρωπαίοι και καθόλου μα καθόλου “ευρωπαϊστές”. Προσήλθαμε ως ισότιμοι εταίροι στη διαδικασία υπέρβασης των αδιεξόδων του παρελθόντος, που ταλάνισαν την ευρωπαϊκή ήπειρο, για τα οποία, μάλιστα, ουδεμία ιστορική ευθύνη φέρουμε ως χώρα και ως λαός, και ως ισότιμοι εταίροι οφείλουμε να παραμείνουμε: κάθε άλλη εκδοχή για το μέλλον της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσβάλλει τη χώρα και το λαό της και ακυρώνει στην πράξη την πολυδιαφημισμένη “ιδέα” της ενιαίας Ευρώπης.

Η μακροϊστορική επιλογή του ελληνικού λαού και της πολιτικής του ηγεσίας, δεν ήταν να καταστεί επ΄ αορίστω φόρου υποτελής στα κέντρα ισχύος της αναδυόμενης νεοκαπιταλιστικής αυτοκρατορίας υπό τη μπαγκέτα της γερμανικής καγκελαρίας.

Με πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της ιστορικής στιγμής, θα πρέπει να επιχειρηθεί η στόμωση όλων των διαύλων μέσω των οποίων συντελείται καθημερινώς η ιδεολογικοπολιτική καθήλωση του ελληνικού λαού: πρωτίστως θα πρέπει να απονομιμοποιηθεί κάθε προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τα μακροϊστορικά συμφέροντα της χώρας μας μέσω ενός ψευδεπίγραφου ευρωπαϊσμού και των “μεταφορέων” του, των ιδεολογικών κλόουν ενός κατ΄ επίφαση ορθού λόγου – τα ελατήριά τους δεν είναι σε κάθε περίπτωση άδολα και πολλάκις, εκουσίως ή ακουσίως, δηλητηριάζουν εκείνα τα στοιχεία του δημόσιου βίου που συμβάλλουν στην πνευματική και πατριωτική αντίσταση των Ελλήνων πολιτών.

Η γλώσσα περιγραφής, την οποία χρησιμοποιούν οι “ευρωπαϊστές” για την σημερινή κατάσταση των πολιτικών μας πραγμάτων, είναι η γλώσσα της υποταγής και της εξαγορασμένης συνείδησης, συχνάκις είναι και η αγοραία γλώσσα της διαφθοράς. Η συνεχής “ιεροποίηση” της “ευρωπαϊκής ιδέας”, ακόμη και τώρα στις συνθήκες της εκκολαπτόμενης αυτοκρατορίας, αποτελεί πισώπλατη μαχαιριά σε κάθε φιλοευρωπαϊκό (ευρω)σκεπτικισμό και σε κάθε πιθανότητα αναζήτησης έντιμων και ισότιμων σχέσεων εντός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Επισείουν διαρκώς τον κίνδυνο της καταστροφής της χώρας, παραγνωρίζοντας την ανανεωτική δύναμη μιας καταστροφής που συνεγείρει συνειδήσεις, ιχνηλατεί δρόμους και ανοίγει ορίζοντες: ορίζουν τα πράγματα με το μέτρο της καθημερινότητάς τους και όχι με το μέτρο της ευθύνης απέναντι στη χώρα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της – οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν εκβιάζονται…

* Μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»