Και «σχέδιο Α» και «σχέδιο Β»
Του Τάσου Παππά.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου ήταν το πρώτο άβολο για τις κυρίαρχες ελίτ αποτέλεσμα τα χρόνια της κρίσης. Νίκησε σε μια μικρομεσαία χώρα ένα κόμμα που μιλάει διαφορετική γλώσσα, καταθέτει εναλλακτική στρατηγική για την πορεία της Ελλάδας και της Ευρώπης και δηλώνει αποφασισμένο να αναμετρηθεί με ό,τι παρουσιαζόταν μέχρι τώρα από τις δυνάμεις της συντήρησης και της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας ως αυτονόητο. Ο κίνδυνος να λειτουργήσει σαν μεταδοτικό παράδειγμα που θα «μολύνει» με την αιρετική στάση του το σώμα της Ευρώπης είναι υπαρκτός και για να μη συμβεί αυτό οι ομάδες που νιώθουν να απειλούνται θα φροντίσουν να πάρουν μέτρα είτε για να το εξουδετερώσουν πριν αρχίσει να απλώνεται είτε για να το δυσφημήσουν.
Ηδη από τις πρώτες μέρες έδειξαν τα δόντια τους. Ο βασικός στόχος τους είναι να υποχρεώσουν με αφόρητες πιέσεις και χυδαίους εκβιασμούς την ελληνική κυβέρνηση να παραδοθεί άνευ όρων με αντάλλαγμα τη συνέχιση της ρευστότητας. Αν το καταφέρουν, θα στείλουν το μήνυμα στους επίδοξους μιμητές του ΣΥΡΙΖΑ (Podemos στην Ισπανία, Σιν Φέιν στην Ιρλανδία, Σοσιαλιστές στην Πορτογαλία, αριστερές πτέρυγες στο Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας και στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν υπάρχει χώρος για τη ριζοσπαστική Αριστερά και ότι αυτό που έγινε στην Ελλάδα είναι μια εξαίρεση που σύντομα θα εξαλειφθεί. Οπότε, τα κεφάλια μέσα. Ετσι, δεν συνιστά μεγαλοστομία η άποψη ότι από την έκβαση της μάχης ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και η υπόθεση της Αριστεράς παντού στη γηραιά ήπειρο.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πολλοί Ευρωπαίοι διανοούμενοι χαιρετίζουν με θερμά λόγια την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι είναι η πρώτη βαθιά ρυτίδα στο σιδερένιο πρόσωπο της λιτότητας και ελπίζοντας να γίνει η αιτία για να μπουν ξανά στη δημόσια συζήτηση τα θέματα που έχουν εξοριστεί με ευθύνη των νεοφιλελεύθερων και της θλιβερής σοσιαλδημοκρατίας, όπως είναι οι ανισότητες, το κοινωνικό κράτος, ο έλεγχος του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, η προστασία της εργασίας, η αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν κόμματα και δημοσιολόγοι που εύχονται να τσαλακωθεί η κυβέρνηση, ασχέτως αν οι συνέπειες θα είναι δραματικές για τη χώρα. Δεν είναι και τόσο πατριωτική η στάση τους, αλλά για τους κύκλους αυτούς πατριωτισμός είναι ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Η ηγεσία της Ν.Δ. μάλλον δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε στις 25 Ιανουαρίου.
Ακούγοντας τον Αντ. Σαμαρά να λέει ότι όλες οι τομές και οι μεταρρυθμίσεις που εξήγγειλαν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί έχουν δρομολογηθεί από τη δική του κυβέρνηση, αναρωτήθηκα αν είναι σε θέση να αναλύσει με ψυχραιμία τα νέα δεδομένα. Εξακολουθεί να υπερασπίζεται μια συνταγή που έχει αποτύχει παταγωδώς και συνεχίζει να παίζει το χαρτί της κινδυνολογίας. Επειδή αυτός δεν διανοήθηκε να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στα τελεσίγραφα των δανειστών και τις ιταμές απαιτήσεις της τρόικας, πιστεύει ότι ακόμη και η παραμικρή αντίρρηση που ξεφεύγει από τους κανόνες μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Προφανώς έχει την άποψη ότι η τακτική του κατευνασμού φέρνει αποτελέσματα. Ομως από την ιστορία ξέρουμε και από την πρόσφατη εμπειρία συνειδητοποιήσαμε πως όσο πιο διαθέσιμος για υποχώρηση πηγαίνεις σε μια διαπραγμάτευση τόσο πιο ευάλωτος είσαι, αν μάλιστα απέναντι σου δεν έχεις φίλους και συμμάχους, αλλά αντιπάλους που θέλουν να σε ξεφτιλίσουν και να σε τιμωρήσουν.
Κοντολογίς: η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να περιμένει ειλικρινή και ανιδιοτελή υποστήριξη ούτε από τη Ν.Δ. ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Οι ηγεσίες τους επενδύουν στη σκληρή στάση των εταίρων. Αν περάσει, θα εμφανιστούν δικαιωμένες για όσα ολέθρια διέπραξαν την περίοδο που κυβερνούσαν και έτοιμες να αναλάβουν πάλι δράση αφού θα επιβεβαιωθεί η θεωρία τους περί αριστερής παρένθεσης. Η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να ποντάρει στον λαϊκό παράγοντα και στις ριζοσπαστικές δυνάμεις της Ευρώπης, ωστόσο πρέπει να διαθέτει ένα καλοζυγισμένο «σχέδιο Α» αν θέλει να πετύχει έναν αξιοπρεπή συμβιβασμό, αλλά και ένα «σχέδιο Β» στην περίπτωση που τα πράγματα οδηγηθούν στη μετωπική σύγκρουση. Το «προχωράμε και βλέπουμε» δεν είναι σώφρων επιλογή.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
