Κάθαρση ή παθογένεια;

Του Χρήστου Σπίγκου.

Μια πρακτική, που αγγίζει το έθιμο, είναι η νεοπαγής κυβέρνηση να αναδεικνύει τα ανομήματα των ηττημένων.

Πρόκειται για μια λογική που λειτουργεί εκτονωτικά στο μεσογειακό ταμπεραμέντο του χειροκροτητή που επιδιώκει τον κολασμό του «άλλου» και την αγιοποίηση των ημετέρων.

Σε μια ευνομούμενη πολιτεία η εισαγγελική δίωξη των πολιτικών προσώπων εντάσσεται στις συνήθεις διαδικασίες της ανεξάρτητης Δικαστικής Εξουσίας, στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων. Στη χώρα όμως «της φαιδράς πορτοκαλέας» είναι δύσκολο ακόμα να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στην πίστη στο ιδεολογικό περιεχόμενο της κομματικής λειτουργίας και τη συναισθηματική προσήλωση σε πρόσωπα θνητά και απρόβλεπτα.

Η νεότερη πολιτική μας ιστορία βρίθει δικαστικών διερευνήσεων λειτουργίας κυβερνητικών προσώπων, οι οποίες πριν τελεσιδικήσουν δίχασαν και δεν δίδαξαν περισυλλογή και αυτογνωσία.

Ο υφέρπων απαλλακτικός ή καταδικαστικός μαζικός συνειρμός δηλητηριάζει, ενίοτε, τη νηφαλιότητα του δικαστικού λειτουργού και κλείνει, στις πλείστες των περιπτώσεων, τα αυτιά και τα μάτια του κομματικού οπαδού, με αποτέλεσμα ένα νοσηρό κλίμα που λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για την εύρυθμη λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος.

Το κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο κομματικό συμφέρον οδήγησε αρκετούς στην οδό του μαρτυρίου της δημόσιας χλεύης, προς ικανοποίηση και μόνο των διψώντων για «αντίπαλο αίμα». Η ευκολία του διασυρμού προσώπων με δημόσια λειτουργία μετατρέπει τον πολίτη-κριτή σε έξαλλο οπλίτη στην υπηρεσία της τυφλής μισαλλοδοξίας.

Η παθογένεια αυτή εμποδίζει τους ελεγκτικούς θεσμούς να λειτουργήσουν ανεξάρτητα από την κομματική σύνθεση της Εκτελεστικής εξουσίας, εργαλειοποιώντας τους σε μηχανισμούς εκφοβισμού και χειραγώγησης. Η κάθαρση μετατρέπεται σε διαπόμπευση και η ετυμηγορία σε πηγή άμετρου φανατισμού.

Δεν κρίνω σκόπιμο να αναφέρω παραδείγματα και ονόματα. Άλλωστε όλοι τα ξέρουμε και κάποιοι από εμάς ίσως να ντρεπόμαστε γιατί επιτρέψαμε το εν πολλοίς ανθρωποφάγο συναίσθημά μας να κυριαρχήσει της λογικής μας.

Όσο η ατομική ευθύνη θα μετατρέπεται σε συλλογική, τόσο η κομματική αντιπαράθεση θα προσφεύγει στην αναζήτηση «ενόχων», εξυπηρετώντας το θέαμα και όχι τον άρτον.

Η λύση βρίσκεται στον νουνεχή πολίτη που δεν συγχέει την αντιπαράθεση με την αρένα της ανθρωποφαγίας από τους λέοντες του μίσους.