Θέλουμε ένα σχολείο σύγχρονο

Του Κώστα Σιδηρόπουλου*

Πόσες φορές δεν ακούσαμε όμορφες λέξεις από πρωθυπουργούς και υπουργούς, για να μας πείσουν ότι μια σειρά μεταρρυθμίσεις είναι για το καλό μας;

Ειδικά για την εκπαίδευση 25 χρόνια τώρα, από τον Αρσένη και τη Διαμαντοπούλου, μέχρι το Γαβρόγλου και την Κεραμέως, έχουμε ακούσει για «νέο σχολείο», «καινοτόμο σχολείο», «αναβάθμιση του σχολείου» και άλλα πολλά.

Αλήθεια, ποιος εκπαιδευτικός δεν θέλει ένα αναβαθμισμένο και σύγχρονο σχολείο;

Επιδιώκει, όμως, η κυβέρνηση, να αναβαθμίσει το σχολείο;

Αν το ήθελε, τότε…

Γιατί δεν καλύπτει τα 90 κενά σε εκπαιδευτικούς που υπάρχουν ακόμα στα σχολεία του Κιλκίς; Και ειδικά τα κενά σε Τμήματα Ένταξης, Παράλληλη Στήριξη, Σχολικούς Νοσηλευτές, δηλαδή δεν στηρίζει εκείνα τα παιδιά που το έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη;

Γιατί δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο (ενισχυτική διδασκαλία, αναδιάταξη της ύλης, προσλήψεις εκπαιδευτικών) για την αντιμετώπιση των τεράστιων μορφωτικών κενών, που έχουν δημιουργηθεί στα παιδιά με το συνεχές ανοιγοκλείσιμο των σχολείων;

Γιατί δεν αυξάνει τη χρηματοδότηση προς τα σχολεία, και κάθε χρόνο οι γονείς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για επισκευές,εξοπλισμό, ακόμα και για τα αναλώσιμα ενός σχολείου;

Γιατί δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμα τα σχολεία που είναι απαραίτητα, ειδικά στην πόλη του Κιλκίς και του Πολυκάστρου, αλλάέχουμε ακόμα σχολεία της δεκαετίας του 1960, ημι-υπόγειες αίθουσες, αίθουσες 12 τ.μ., αυλές που μαζεύουν νερά με την πρώτη βροχή κ.ά.;

Γιατί δεν παίρνει κανένα μέτρο για την προστασία από τον κορονοϊό στα σχολεία, δεν προσλαμβάνει το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό καθαριότητας για όλα τα σχολεία, δεν πραγματοποιεί τα τεστ με ευθύνη του ΕΟΔΥ και οι γονείς τρέχουν από το ένα ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο στο άλλο ή μετακινούνται δεκάδες χιλιόμετρα με ατομική τους ευθύνη;

Γιατί δεν στηρίξει τα παιδιά, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να σπουδάσουν, αλλά βάζει τον κόφτη της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και της Τράπεζας Θεμάτων, οδηγώντας ακόμα περισσότερα στα ιδιωτικά φροντιστήρια;

Και την ίδια ώρα από διάφορους «κύκλους» αναπαράγεται ότι «οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να αξιολογηθούν», ότι «φοβούνται» και άλλα παρόμοια.

Η πραγματικότητα τους διαψεύδει.

Οι εκπαιδευτικοί, όχι μόνο δεν φοβούνται και έχουν προτάσεις (που δεν έχει ακούσει καμία κυβέρνηση), για την πραγματική αναβάθμιση του σχολείου, αλλά είναι και αυτοί που στηρίζουν στην πράξη στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Είναι ή δεν είναι αλήθεια, ότι οι εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι:
Που από την πρώτη στιγμή της καραντίνας το Μάρτη του 2020, στάθηκαν δίπλα στους μαθητές τους με κάθε μέσο και τρόπο, αφιερώνοντας μερόνυχτα για να κάνουν μάθημα, όταν η κυβέρνηση τους άφησε χωρίς μέσα, εξοπλισμό, παιδαγωγική στήριξη;

Που προσπαθούν να τηρήσουν όλα τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, να εκπαιδεύσουν και τους μαθητές σ’ αυτά, όταν ηκυβέρνηση έδινε ένα παγουρίνο, μάσκες αερόστατο, στοιβάζει τους μαθητές 25 – 25 σε τάξεις και 50 – 50 σε λεωφορεία;

Που οργανώνουν, εκτιμούν και αναπροσαρμόζουν το μάθημά τους, για να στηρίξουν τους μαθητές τους, να καλύψουν τις ανισότητες που υπάρχουν στην τάξη, να προχωρήσουν την ύλη για όλους, να συμβάλουν στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, όταν το Υπουργείο δεν πραγματοποιεί καμία ουσιαστική επιμόρφωση, δεν στηρίζει στο παραμικρό αυτή την προσπάθεια;

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούν οι εκπαιδευτικοί, λοιπόν;

Οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν, να εφαρμοστεί και με τη βούλα του νόμου που ψηφίστηκε κατακαλόκαιρο, η κατηγοριοποίηση των σχολείων και η λειτουργία τους με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, με αποτέλεσμα τα σχολεία και οι μαθητές να διαχωρίζονται σε «καλά» και «κακά», «πλούσια» και «φτωχά», κάποια σχολεία να έχουν εκπαιδευτικούς, υποδομές, χρηματοδότηση και κάποια άλλα όχι, γιατί αυτό έρχεται να μετρήσει η λεγόμενη «αξιολόγηση».

Οι εκπαιδευτικοί θέλουν ένα σχολείο ενιαίο σύγχρονο για όλα τα παιδιά που να τα μορφώνει ολόπλευρα, και απαιτούν από την κυβέρνηση, και κάθε κυβέρνηση, να αυξήσει την κρατική χρηματοδότηση για τα σχολεία και να σταματήσει να τα δίνει απλόχερα σε πολεμικές αποστολές εκτός Ελλάδας που καμιά σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας (βλ. πάνω από 4 δις στο ΝΑΤΟ κάθε χρόνο, 300 εκ. κάθε χρόνο για το Αφγανιστάν, 1,9 δις για τα Rafale κτλ), να σταματήσει να τα δίνει απλόχερα σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους (βλ. επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, ταμείο ανάκαμψης κτλ) και μετά να έρχονται οι ίδιοι να παριστάνουν τους χορηγούς – «ευεργέτες» στα σχολεία, με τα δικά μας χρήματα. Να προσλάβει εκπαιδευτικούς, προσωπικό καθαριότητας, να πάρει μέτρα για τα μορφωτικά κενά των μαθητών, μέτρα για την πανδημία, να πάρει μέτρα για την συντήρηση, την επισκευή και την κατασκευή νέων σχολείων.

Και πώς απαντάει η κυβέρνηση απέναντι σ’ αυτές τις δίκαιες διεκδικήσεις;

Αρχικά με απειλές για πειθαρχικές και μισθολογικές κυρώσεις, στη συνέχεια με καταστολή (χτύπημα με ΜΑΤ της συγκέντρωσης των εκπαιδευτικών στην Αθήνα), και τώρα με αυταρχισμό που δεν έχει πάτο, αξιοποιώντας και το νόμο Χατζηδάκη που ψηφίστηκε το καλοκαίρι, και τη συμβολή της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης βγάζει τη μία Απεργία – Αποχή παράνομη μετά την άλλη μέσα σε δυο τρεις ώρες, για να μας πει ότι «ως κρατικοί υπάλληλοι δεν έχουμε δικαίωμα να αμφισβητούμε κανέναν νόμο». Βέβαια, την ίδια ώρα, άφηνε για μέρες εγκληματικές – φασιστικές ομάδες με μαχαίρια και καδρόνια να «σουλατσάρουν» ανενόχλητες μέσα στα σχολεία (;!) και δεν έδειξε αντίστοιχα αντανακλαστικά.

Δηλαδή, αν οι εκπαιδευτικοί, ως επιστήμονες, που βρίσκονται καθημερινά δίπλα στους μαθητές και τις οικογένειές τους, αντιλαμβάνονται ότι ένας νόμος πάει την εκπαίδευση προς το χειρότερο και δεν συμβάλει στη μόρφωση των μαθητών, τι πρέπει να κάνουν;

«Να κάτσουν στα αβγά τους» ή να αγωνιστούν για τους μαθητές τους;

Γι’ αυτό η Δευτέρα 11/10, ημέρα πανελλαδικής απεργίας των εκπαιδευτικών, θα είναι ημέρα τιμής για τους εκπαιδευτικούς, για κάθε εκπαιδευτικό που επιβεβαιώνει το ρόλο του, ότι «ο δάσκαλος δεν είναι μόνο γράμματα, είναι περισσότερο από όλα ο ίδιος παράδειγμα αγωνιστικό και αποφασιστικό με τη δράση του, με το βίο και την πολιτεία του για τους μαθητές του» (Ρ. Ιμβριώτη).

* Μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Παιονίας, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών».