Η χαμένη τιμή…

…Αριστεράς και Δεξιάς.

Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)

—————————————————————————————————————————————————————————————————Το 1996 στο εξωτερικό του ΠΑΣΟΚ έγινε μια σκληρή μάχη. Πρώτα για την πρωθυπουργία μετά το θάνατο του Αν. Παπανδρέου, και μετά για την Προεδρία του Κινήματος. Οι απευθείας τηλεοπτικές μεταδόσεις ήταν μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά χρονικά εμπειρία «άμεσης Δημοκρατίας».

Και στις δύο εσωκομματικές μάχες επικράτησε ο Κ.Σημίτης. Ολους εμάς που τότε ταχθήκαμε υπέρ της επιλογής Σημίτη οι σύντροφοι της «άλλης όχθης» μας αποκαλούσαν… δεξιούς, συντηρητικούς, συστημικούς κλπ. Η αριστερή όχθη είχε επικεφαλής τον Ακη Τσοχατζόπουλο.

Μετά την επικράτηση Σημίτη οι «δεξιούληδες» αισθανόταν ένα είδος ενοχής κάθε φορά που η κυβέρνηση ελάμβανε κάποια μέτρα δύσκολα για την αμέριμνη (με δανεικά) κοινωνία. Η άλλη όχθη  δεν μετείχε στο κόστος των αποφάσεων. Ηταν η «αριστερή μας συνείδηση».

Ο ενσαρκωτής  αυτής της συνείδησης, σήμερα βρίσκεται στον Κορυδαλλό, καθότι οι ενέργειές του, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν ήταν και τόσο… αριστερές!

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η «δεξιά» όχθη του Κινήματος και της κυβέρνησης ήταν πλήρης αγγέλων. Οι Τσουκάτοι, Μαντελήδες και λοιποί, εκεί ευδοκίμησαν.

Αυτά για την αριστερή σελίδα της ιστορίας. Τις τελευταίες μέρες η δεξιά σελίδα υφίσταται κλυδωνισμούς ίδιας ηθικής υφής. Ο Β.Μεϊμαράκης για τη Δεξιά ή κεντροδεξιά της χώρας αποτελούσε για χρόνια σημείο ηθικής αναφοράς. Ο «Βαγγέλας» της Ν.Δ. δεν είχε δώσει ποτέ λαβή για το παραμικρό σχόλιο εις βάρος της ηθικής του ακεραιότητας. Από τον καιρό της ΟΝΝΕΔ “δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του”. Γι’ αυτό και επιτέθηκε δημόσια στον ΛΑ.Ο.Σ. όταν ο κ. Κοραντής  άφησε κάποιες υπόνοιες για τη θητεία του στο Υπ. Αμυνας.

Οι αποκαλύψεις της περασμένης Κυριακής δεν έχουν το κέντρο βάρος τους στο ιλιγγιώδες ποσό των 10,2 δισ. ευρώ που αναφέρεται ως «πεδίο δράσης» των εμπλεκομένων. Αυτό που έχει σημασία και κόβει την ανάσα δεξιών (και κεντροδεξιών) είναι η πιθανότητα κατάρρευσης ενός θεωρούμενου απόρθητου κάστρου της ηθικής.

Ο κ. Μεϊμαράκης έκανε μισό βήμα με την κίνησή του να μην προεδρεύει στις Ολομέλειες. Το ολόκληρο βέβαιο θα ήταν η παραίτηση του από τη βουλευτική έδρα και η προσφυγή στη Δικαιοσύνη με την ιδιότητα του απλού πολίτη. Οι λόγοι, πάνω απ’ όλα, έχουν πανίσχυρο συμβολικό χαρακτήρα. Η απαλλαγή του κ. Μεϊμαράκη από κάθε σκιά θα είναι ανάσα για τη Δημοκρατία, χαρά για τη Ν. Δημοκρατία και… λύπη για τη «Χρυσή Αυγή» που περιμένει στη γωνία για να δικαιωθεί άλλη μια φορά για τους διεφθαρμένους σιχαμερούς πολιτικούς.

Η φωτογραφία στο κείμενο δεν έχει άμεση σχέση με το θέμα του σημειώματος. Είναι το 1960. Η επανάσταση στην Κούβα έχει επικρατήσει και ο Τσε Γκεβάρα είναι πανίσχυρος Διοικητής της Τράπεζας της χώρας. Στο στιγμιότυπο ο γνήσιος Επαναστάτης συνομιλεί με την γνήσια αριστερή διανόηση της Ευρώπης (Ζ.Π. Σάρτρ και Σιμόν ντε Μπωβουάρ).

Ο Τσε θα μπορούσε να παραμένει στη θέση του μέχρι σήμερα πανίσχυρος, Νο2 μετά τον Κάστρο. Δεν επέλεξε όμως αυτόν τον δρόμο. Γρήγορα κατάλαβε ότι ο Φιντέλ στρέφεται προς καθεστώς κλειστό, ανεξέλεγκτο, χωρίς λαϊκό έλεγχο.

Εγκατέλειψε τη σιγουριά και ξεκίνησε το δρόμο της Παγκόσμιας Εξέγερσης. Στη ζούγκλα της Βολιβίας λίγο αργότερα, άφηνε την τελευταία  του πνοή. Αριστερά με συνείδηση, χωρίς σκιές και υποσημειώσεις. Πιστός σ’ όλους τους οπαδούς της ουτοπίας που τον πίστεψαν.