Η πανδημία κι ο νομός μας
Του Κώστα Κιλτίδη.
Από το άκουσμα των πρώτων περιστατικών στην Κίνα, έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου έχοντας εμπειρία με την επιδημία της νέας γρίπης του 2009. Διακήρυξα, ότι αλίμονο αν η αντιμετώπιση της νέας θύελλας γίνει στα νοσοκομεία. Είμαι σταθερά υπέρμαχος της επιθετικής ανίχνευσης και απομόνωσης, κατά όσον το δυνατόν μεγάλες γεωγραφικές ενότητες. Αυτό το πρότυπο ταιριάζει σε μικρές χώρες για βιολογική, κοινωνική και οικονομική διάσωση. Σημειωτέον ότι μίλησα από 27 Ιανουαρίου του 2020 και όχι εκ των υστέρων.
Η Κυβέρνηση έκανε νομίζω ότι μπορούσε και συνεχίζει με τις όποιες αστοχίες μελών της, αλλά και με μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα.
Πρότεινα διακομματική συνεννόηση και συμπόρευση στην αντιμετώπιση της πανδημίας, για να μη ξαναζήσουμε στιγμές του 2010 με τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ. Εάν όχι, έθεσα το θέμα εκλογών μετά το πρώτο απαγορευτικό για νέα εξουσιοδότηση και εντολή από το λαό για όποια μέτρα χρειαστούν για την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμα των επιπτώσεων της πανδημίας, που μετά βεβαιότητος προσδιόριζα ότι θα εμφανιστούν το φθινόπωρο. Αυτή την δικαίωση μου, δεν την αντέχω ούτε ο ίδιος.
Υπάρχουν όμως τα επιμέρους τοπικά υγειονομικά ζητήματα με τοπικά χαρακτηριστικά. Έτσι προκύπτει η ανάγκη τα Νομαρχιακά Νοσοκομεία να αντιμετωπίσουν σε πρώτο βαθμό τους νοσούντες από κορωνοϊό, χωρίς την ύπαρξη του δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας. Το φορτίο είναι αντικειμενικά μεγάλο σε όγκο, αλλά ιδίως ως ειδικό. Δεν γίνεται σε νοσοκομεία υποστελεχωμένα σε ιατρικό δυναμικό, έως διαλύσεως να χρεώνεις μια πανδημία.
Αντί αυτού του αυτονόητου, βλέπουμε εδώ στο νοσοκομείο μας να κόπτονται, πόσο καλά αντιμετωπίζουν μια υγειονομική κατάρα. Και αντί να ζητήσουν βοήθεια από όπου μπορεί να παρασχεθεί, κομπορημονούν. Δεν αναδεικνύουν τις ανάγκες που ο καθένας δεν θα κατηγορήσει και στρουθοκαμηλίζουν αποκρύπτοντας τεχνικές δυσκολίες στην παροχή οξυγόνου και σε μέσα προστασίας. Ούτε μπορούν να περιθάλψουν 50 ασθενείς με κορωνοϊό και να λειτουργεί ταυτόχρονα η παθολογική κλινική. Δεν δικαιούσαι να λέγεσαι Διοίκηση Νοσοκομείου εάν δεν γνωρίζεις τα τόσο απλά.
Όπως και ο Πρωθυπουργός της χώρας αναγνωρίζει τις δύσκολες στιγμές, έτσι και σε τοπικό επίπεδο τις αναγνωρίζεις και τις διακηρύττεις. Δεν γίνεται το νοσοκομείο να καταστεί χώρος διασποράς της νόσου.
Δεν είναι άλλοθι γενικευμένο, «Το έτσι γίνεται και αλλού». Δεν γίνεται εν ονόματι της Υγείας και του Νοσοκομείου να σωπαίνουμε.
Σιώπησα επί ένα μήνα και δυστυχώς ομολογώ, ότι δεν έπραξα καλά. Άλλο η αυτοθυσία των εργαζομένων και άλλο οι ευθύνες της Διοίκησης.
Συγχαίρω όσους προσέτρεξαν για βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα αναδείχθηκε η τραγική διοικητική ανεπάρκεια για τόσο απλά ζητήματα υλικοτεχνικής υποστήριξης. Μη ξεχνάμε ότι ο νομός μας μοιράστηκε τα περιστατικά με τις μονάδες υγείας της Θεσσαλονίκης. Ούτε βέβαια μπορεί να είναι άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ η τραγική επίπτωση της πανδημίας, για την εγκληματική υποστελέχωση του συστήματος υγείας και ειδικότερα του Νοσοκομείου μας.
Χρειάζεται θράσος και ιδεοληψία για να ακυρώσεις την ομαλή πορεία του Νοσοκομείου Κιλκίς προ του 2010. Τις προσεχείς ημέρες θα απαντήσω διεξοδικά στις πρόσφατες, ανιστόρητες αιτιάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε είδους κομματαρχίσκοι, άσχετοι και ανίδεοι πολιτικάντηδες, ας σταματήσουν την όποια υποστηρικτική ή αντιπολιτευτική φαρσοκωμωδία. Τώρα έχουμε πόλεμο και χρειάζεται ψυχικό σθένος, επιστημονική γνώση και διοικητική ικανότητα.
Το νοσοκομείο μας ανταπεξήλθε δύσκολων καταστάσεων με 280 κρεβάτια, χωρίς την τρίτη πτέρυγα, χωρίς την αυτοτελή ψυχιατρική μονάδα και είναι κρίμα να τραυματίζεται. Στον μικρόκοσμό μας όμως διαπιστώνω, ότι κάποιοι δεν ξέρουν, ότι δεν ξέρουν και αυτό είναι αθεράπευτο.
