Η ορχήστρα των βυσμάτων

Του Θανάση Καρτερού

Τώρα δηλαδή, αυτό είναι διαπραγμάτευση; Και μάλιστα μεταξύ εταίρων; Που ανήκουν στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια; (Εδώ γελάστε ή θυμώστε στα ελληνικά ή και στα γαλλικά.) Ή είναι μια ατέλειωτη σειρά από εκβιασμούς, από ανατριχιαστικά του καλού και του κακού ασφαλίτη, από βασανιστήρια της σταγόνας, από μαφιόζικα κόλπα που αποσκοπούν στην τρομοκράτηση, στη σωματική και ψυχική καταπόνηση και τελικώς στην καταρράκωση και στην πλήρη υποταγή εκείνου που πέφτει στα χέρια τους;

Αυτή είναι η κατάσταση, κι όποιος αντέξει. Εκείνο όμως που δεν χωνεύεται με τίποτε είναι η στάση κάποιων εγχώριων, που υποτίθεται ότι σκίζονται για την Ευρώπη, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και μπλα-μπλα-μπλα. Και που η εμπάθεια, η ταξική τύφλωση, η ιδιοτέλεια ή και το μίσος για τη σημερινή κυβέρνηση, τους οδηγούν σε ένα είδος ελεεινού ανταγωνισμού. Με κριτές τους δανειστές. Και αντικείμενο ποιος θα φανεί πιο συνεπής σε μια αρχή: Αν η αλήθεια δεν συμφωνεί με τα συμφέροντά Σας, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.

Ο Βενιζέλος, για παράδειγμα, αποφάνθηκε χθες ότι όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει ο λογαριασμός για τη χώρα. Με ευθύνη όχι των δανειστών, αλλά της κυβέρνησης! Με την ευκαιρία μάλιστα ονειρεύτηκε ξύπνιος και το γνωστό καρβέλι των πεινασμένων: Αν δεν υπάρξει πλειοψηφία από τα κυβερνητικά κόμματα για τη συμφωνία, τότε μπορεί να δοθεί λύση από την παρούσα Βουλή. Πιο τολμηρός ο Σαμαράς, το δάγκωσε το καρβέλι: Νέος κυβερνητικός συνασπισμός, αν η κυβερνητική πλειοψηφία δεν στηρίξει τη συμφωνία!

Κι ο Σταύρος, αφού του πήραν από το χέρι το καρβέλι, έκανε έναν θεαματικό ελιγμό. Υπερασπίστηκε τις “προτάσεις” με τις οποίες το ΔΝΤ οδήγησε τα πράγματα στο μη παρέκει: Κόψτε δαπάνες κι αφήστε τη φορολογία κερδών και επιχειρήσεων. Για να αποδειχτεί ότι η ορχήστρα των βυσμάτων, που εμφανίζεται ως ευρωπαϊκή, τρομάρα της, αντιπολίτευση, μπερδεύει την Ευρώπη με την Καλλιόπη. Και θεωρεί άκρως ευρωπαϊκό να στέκεται απίκο, με τη χλαπάτσα στο χέρι, για να καθαρίσει τα να-μην-πούμε. Δικά τους και των δανειστών.

Ερώτηση: Υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος με στοιχειώδη λογική που να πιστεύει ότι αυτοί οι πολιτικοί, μ’ αυτές τις πολιτικές, θέλουν, επιδιώκουν, να επιτύχει η Ελλάδα μια καλή συμφωνία; Αν υπάρχει, κερδίζει κολονάτο ποτήρι προς χρήση σε φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ